Ενας μηχανισμός ανίας κινεί την ελληνική πολιτική ζωή, στοιχεία της οποίας αναδεικνύονται ο «δομικός ανασχηματισμός», η εμφάνιση του πρωθυπουργού και των υπολοίπων κομματικών ηγετών στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης και, τέλος, οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοικήσεως. Τίποτε από όλα αυτά δεν αφορά βεβαίως την ουσία του προβλήματος, το γεγονός ότι η χώρα οδηγείται δυστυχώς και πιθανότατα σε ελεγχόμενη πτώχευση. Το πολιτικό σύστημα κινείται σταθερά σε ασύμβατη τροχιά, εν σχέσει με την ελληνική πραγματικότητα και τις ιδιαίτερες ανάγκες της σε αυτήν τη συγκυρία.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση επέλεξε ως λύση «τη φυγή προς τα εμπρός». Ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου ταξιδεύει ανά την υφήλιο, ελπίζοντας ότι διά των προσωπικών του επαφών μπορεί να προσελκύσει συμπάθεια και υλικά οφέλη για τη χώρα· οι Ελληνες πολίτες τον αντιμετωπίζουν με επιείκεια, όπως έπρατταν επί σειρά ετών και για τον προκάτοχό του, τον κ. Κώστα Καραμανλή.
Η πρακτική, ωστόσο, που ακολούθησε ο κ. Παπανδρέου δημιούργησε «κενά» και αιφνιδίως προεβλήθη η ανάγκη ενισχύσεως ή αναδιοργανώσεως του Μεγάρου Μαξίμου και η καινοφανής ιδέα τοποθετήσεως «υπουργού συντονιστού».
Αλλά το Μέγαρο Μαξίμου, παρά τη μεταφυσική διάσταση που του προσδίδει η λαϊκή πολιτική μυθολογία δεν είναι η πηγή της απολύτου ισχύος. Η ισχύς στο πρακτικό επίπεδο ανήκει στους υπουργούς και στον μηχανισμό διοικήσεως που αυτοί ελέγχουν. Οι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι είναι συνήθως όχληση και αιτία τριβών με τους καθ’ ύλην αρμόδιους υπουργούς. Η ισχύς του πρωθυπουργού είναι η απόλυτη εξουσία επί των υπουργών του· ο ρόλος του είναι να συντονίζει και να δραστηριοποιεί τους υπουργούς του σε απόλυτο βαθμό· και είναι ο μόνος ρόλος που δεν μπορεί να εκχωρηθεί ποτέ και σε κανέναν. Το θέμα συνεπώς δεν είναι η αναδιάρθρωση του Μαξίμου, αλλά η λειτουργία της κυβερνήσεως υπό τον πρωθυπουργό.
Η Ν. Δ. από την πλευρά της θεώρησε ότι επέλυσε το πρόβλημα διαμορφώσεως διακριτού πολιτικού στίγματος, καταψηφίζοντας το Μνημόνιο. Αλλά ακόμη και εάν η τακτική αυτή εκ των πραγμάτων απεδείχθη επιτυχής -αφού καμία παραγωγική τάξη δεν στηρίζει τις ρυθμίσεις του Μνημονίου, που επί πλέον δεν έχει την παραμικρή αναπτυξιακή διάσταση- ένα κόμμα εξουσίας δεν είναι δυνατόν να ετεροκαθορίζεται από τις επιλογές του βασικού του αντιπάλου. Η συντηρητική παράταξη αναμένει ακόμη τη νέα ιδεολογική προσέγγιση, τη διαφορετική αντίληψη πολιτικής και ζωής, αξίες που ανέδειξαν στην ηγεσία της τον κ. Αντώνη Σαμαρά.
Τέλος, ημερολογιακώς και όχι από επιλογή, η χώρα εισέρχεται σταδιακώς στην αντιπαράθεση των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, με τους πολίτες να παρακολουθούν την εναγώνια προσπάθεια των διαφόρων κομματικών ηγεσιών να εισαγάγουν νέα πρόσωπα. Ωσάν το πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής ζωής να ήταν ηλικιακό. Ωσάν μία συμπαθής φυσιογνωμία να αποτελεί το ελιξίριο που θα οδηγήσει στην πολιτική αναγέννηση. Αποτελεί δυστύχημα βεβαίως το γεγονός ότι η χώρα περιήλθε σε οικτρή οικονομική κατάσταση. Αλλά ίσως μεγαλύτερο δυστύχημα είναι η αδυναμία αναπροσαρμογής του πολιτικού συστήματος.