Τους ανθρώπους που μιλάνε για τον εαυτό τους σε τρίτο ενικό πρόσωπο, είτε πολιτικοί είναι είτε «απλοί πολίτες», τους έχω πάρει από φόβο, και θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι μόνος. Με προβληματίζουν περισσότερο και από όσους μιλάνε, πάλι για τον εαυτό τους, σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, από την αγωνία τους να βρουν την κατάλληλη στέγη για τη μεγαλοπρέπειά τους. Οι πιθανότητες να έχουν στο μυαλό τους τον διάσημο στίχο του Αρθούρου Ρεμπώ, «εγώ είναι ο άλλος», και να επιχειρούν να τον πραγματώσουν δεν είναι πολλές. Αλλες αξίες σέβονται και εκτιμούν και με άλλα μέτρα και σταθμά υπολογίζουν την προσωπική τους αίγλη. Δεν είναι κακό πράγμα η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση, εδώ όμως δεν πρόκειται για κάτι τόσο απλό και λογικό. Ο άνθρωπος που έχει την ευχέρεια να βγαίνει από τον εαυτό του, όχι για να τον εξετάσει με κριτικό μάτι, αλλά για να τον θαυμάσει και να τον δοξολογήσει σε τρίτο πρόσωπο, ξεχωρίζοντάς τον από τους ουτιδανούς, είναι αιχμάλωτος της φιλαυτίας· η ευθυκρισία του και η ίδια η σχέση του με την πραγματικότητα έχουν συνταξιοδοτηθεί προώρως, παρότι ο ίδιος δεν έχει τη δυνατότητα να το αντιληφθεί, εμποδισμένος από τον αθεράπευτο εγωκεντρισμό του.
Το εκκωφαντικότερο δείγμα, τα τελευταία χρόνια, πολιτικού που μιλάει για την εξοχότητά του σχεδόν πάντοτε σε τρίτο ενικό πρόσωπο είναι ο αγαπημένος των τηλεπαραθύρων (ιδίως των πρωινών και των μεσημεριανών) νομάρχης Θεσσαλονίκης και υποψήφιος περιφερειάρχης· στους πλέον φιλόδοξους ανταγωνιστές του στο άθλημα του ναρκισσισμού συγκαταλέγεται ο πρώην σύμμαχός του, πλην εσαεί ομοϊδεάτης του, κ. Γ. Καρατζαφέρης. Ο κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης, λοιπόν, που δεν πτοείται από οτιδήποτε (ούτε καν από την πρόσφατη δίωξή του για απιστία σε βαθμό κακουργήματος, αφού κατηγορείται ότι με τις απευθείας αναθέσεις δρομολογίων σε λεωφορειούχους ζημίωσε τη νομαρχία και το Δημόσιο), είναι ένας λάτρης της τριτοπρόσωπης αφήγησης: «Ο Ψωμιάδης δεν…, ο Ψωμιάδης αυτό, ο Ψωμιάδης εκείνο». Δεν λέω, κανένας δεν βολεύεται με έναν μόνον εαυτό, εξού και η αγάπη μας για τις μεταμφιέσεις, αλλά το νομαρχικό «εγώ» είναι ασυναγώνιστο. Με μια έπαρση που και ο ίδιος ο Μεγαλέξανδρος αν την επεδείκνυε, θα του καταλόγιζαν υπέρμετρη εγωπάθεια, ο κ. νομάρχης, στις αμέτρητες τηλεοπτικές εμφανίσεις διά των οποίων καλλιεργεί επιμελώς τον μύθο του, πλέκει το εγκώμιο της αφεντιάς του με απαράμιλλη μετριοπάθεια, τόσο που να συμπεραίνεις ότι υπήρξε τουλάχιστον ένας άνθρωπος που δοκίμασε να κάνει πράξη το επιτακτικό καραμανλικό παράγγελμα «σεμνά και ταπεινά».
Σκέφτομαι λοιπόν ότι, ακόμα κι αν καταδικαστεί ο κ. νομάρχης από τη Δικαιοσύνη για την προαναφερθείσα υπόθεση ή για οποιαδήποτε άλλη, θα πει απλώς: «Εγώ; Οχι, κύριοι, εγώ δεν διέπραξα καμία απιστία. Ο Ψωμιάδης τη διέπραξε». Και θα καθαρίσει…