Για τους ΗΣΑΠ
Κύριε διευθυντά
Τι ακριβώς συμβαίνει στους ΗΣΑΠ; Με πρόσχημα την ανακατασκευή της υποδομής της γραμμής, τίθενται εκτός λειτουργίας μερικώς ή ολικώς σταθμοί, αποκόπτονται τμήματα της γραμμής, αραιώνουν πάνω από 15 λεπτά δρομολόγια και γενικά οι καθυστερήσεις είναι απελπιστικές. Τονίζω τη λέξη «πρόσχημα», διότι οι ΗΣΑΠ έχουν μία και μόνη γραμμή, χωρίς διασταυρώσεις και χωρίς διακλαδώσεις και με χρονοαποστάσεις (στην καλή τους εποχή) από 9 έως 5 λεπτά: είναι γνωστό και στον τελευταίο φοιτητή μου ότι και σε πολυπλοκότερα δίκτυα (δίκτυα και όχι μία μοναδική γραμμή!) κάτω από αυτές τις συνθήκες το πρόβλημα ήταν λυμένο από την προ ηλεκτρονικών υπολογιστών «χειρόγραφη εποχή».
Εδώ και αρκετά χρόνια, υπάρχουν προγράμματα ΗΥ όπου εισάγει κανείς τα δεδομένα του (ταχύτητα, αποστάσεις σταθμών και «κλειδιών», χρονοαποστάσεις συρμών, υπό κατασκευή έργα) και το πρόγραμμα μάς δίνει τους διαδοχικούς αποκλεισμούς συγκεκριμένων τμημάτων της γραμμής (τελικά στο σύνολο της γραμμής) και τα δρομολόγια των συρμών έτσι ώστε το σύστημα να λειτουργεί απρόσκοπτα τόσο ως προς τα έργα όσο και ως προς τα δρομολόγια. Με απλά λόγια, μπορούσαν να εκτελούν τον εκσυγχρονισμό της υποδομής χωρίς καμία καθυστέρηση και χωρίς καμία μεταβολή των δρομολογίων. Τρία παραδείγματα: το ένα, κακώς δεν σταματούν οι συρμοί σε σταθμούς που λειτουργούν με μία αποβάθρα, η καθυστέρηση είναι ενάμισι λεπτό συνολικά και «χωράει» στην απόσταση-χρονοαπόσταση-διασταύρωση, (άλλωστε, στο Μαρούσι, έπειτα από διαμαρτυρίες εφάρμοσαν το αυτονόητο), το δεύτερο, κακώς διακόπτεται η κίνηση και γίνεται μετεπιβίβαση στον σταθμό Ειρήνη, ο σταθμός έχει τρεις γραμμές, μπορεί η μία (ή και οι δύο) να είναι σε λειτουργία και να επισκευάζεται η άλλη, τρίτο η ανά δεκαπεντάλεπτο (και περισσότερο) διέλευση συρμών στο τμήμα Κηφισιάς – Ειρήνης είναι παράλογη, η απόσταση Κηφισιάς – Αμαρουσίου είναι τέτοια που επιτρέπει την κίνηση σε μία γραμμή ανά 5 ή 6 το πολύ λεπτά. Να δεχτώ ότι δεν γνωρίζουν σιδηροδρομική οι υπεύθυνοι; ΄Η ότι υπάρχουν άλλες σκοπιμότητες;
Γεωργιος Μ. Σαρηγιαννης – Ομότιμος καθηγητής Ε. Μ. Πολυτεχνείου
Κράτος-εκβιαστής
Κύριε διευθυντά
Από το 2001 εξασκούσα τη δραστηριότητα του μεταφραστή-διερμηνέα και κρατούσα βιβλία Β΄ κατηγορίας, δηλαδή ένα στέλεχος αποδείξεων και ένα βιβλίο εξόδων-εσόδων. Τον Ιούλιο του 2010 πήγα στην εφορία και έκανα διακοπή της δραστηριότητας αυτής. Η διακοπή έγινε κανονικά, αφού πρώτα η εφορία έκανε έλεγχο των φορολογικών στοιχείων όλων αυτών των χρόνων. Κατά την περίοδο αυτή τήρησα με σχολαστική ευλάβεια τις υποχρεώσεις μου προς το ελληνικό κράτος (απόδοση ΦΠΑ, απόδοση παρακρατηθέντος φόρου, συνεχής κατάθεση στοιχείων ΦΠΑ ανά τρίμηνο, έκδοση αποδείξεων κ.λπ.). Το συνολικό εισόδημά μου κατά την ως άνω περίοδο (εννιά χρόνια) από τη δραστηριότητα αυτή δεν ξεπέρασε το καθαρό ποσό των 10.000 ευρώ. Αφού λοιπόν όλα αυτά έγιναν με τόση καθαρότητα όλα αυτά τα χρόνια, έρχεται το υπουργείο Οικονομικών και με έγγραφό του μού ζητά να μπω σε διαδικασία περαίωσης, μετά τον νόμιμο τερματισμό αυτής της δραστηριότητας, και μου ζητά το ποσό των 4.324 ευρω(!!!) ως οφειλόμενο φόρο. (Με απαίτηση να πληρωθούν μέχρι τις 4 Νοεμβρίου!!!) Η λήψη αυτού του εγγράφου μού προκάλεσε τέτοιο ψυχικό σοκ, που ακόμη δεν μπορώ να συνέλθω. Βέβαια, η απαίτηση του κράτους εύκολα ανατρέπεται, αλλά η ψυχική φθορά που προκαλεί είναι ανεπανόρθωτη. Είμαι άνθρωπος με πολλά προβλήματα υγείας. Κάθε περαιτέρω επιδείνωσή τους θα οφείλεται στην ηλιθιότητα αυτού του κράτους. Οχι, κ. Πάγκαλε, δεν «φάγαμε μαζί τα λεφτά». Προσωπικά, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου δεν πήρα ούτε ένα ευρώ από το δημόσιο ταμείο (επιδόματα, επιχορηγήσεις, οδοιπορικά κ.λπ.) ούτε κατείχα ποτέ δημόσια θέση. Το 2002 «πήρα των ομματιών μου» αηδιασμένος και έφυγα από τη χώρα. Δεν είμαι λοιπόν συνυπεύθυνος γι’ αυτήν τη σημερινή κατάντια, παρόλο που το κόστος το πληρώνουμε μαζί. Οπου ακούν στο εξωτερικό ότι είμαστε Ελληνες, μας κοιτάζουν με λοξά και παράξενα μάτια.
Ιωσηφ Ροηλιδης
Η μάχη των αστέγων
Κύριε διευθυντά
Το περιστατικό είναι αληθινό και δείχνει την τραγικότητα και το αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας. Δύο άστεγοι μάλωσαν μέχρι θανάτου για το ποιος θα αποκτήσει το καλύτερο παγκάκι που είναι πέρασμα διαβατών. Η κατάντια σε όλο της το μεγαλείο.
Ανελέητη μάχη εξαθλιωμένων ανθρώπων για το ποιος θα πάρει την ελεημοσύνη τού 1 ευρώ για ένα κουλούρι ή ψωμί.
Το εντυπωσιακό είναι ότι όλοι αυτοί οι άστεγοι που πληθαίνουν με γεωμετρικούς ρυθμούς καθημερινά στα μεγάλα αστικά κέντρα, δεν ήταν τίποτα τεμπέληδες που ζούσαν από τα επιδόματα ανεργίας, αλλά τίμιοι νοικοκυραίοι που έχασαν τα πάντα ακριβώς γιατί οι διάφορες ελίτ κατήργησαν το κράτος πρόνοιας και άφησαν ένα τμήμα της κοινωνίας έρμαιο του πιο σκληρού ανταγωνισμού.
Νεκταριος Κατσιλιωτης – Ιστορικός – Εκδότης
Προτάσεις Προβόπουλου
Κύριε διευθυντά
Ακουσα έκπληκτος στην κρατική τηλεόραση τον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού κ. Τηλέμαχο Χυτήρη να… αποστομώνει τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Προβόπουλο για τις θέσεις που εξέφρασε ο τελευταίος και αφορούσαν τις περικοπές στις κρατικές δαπάνες, θέσεις που αν μη τι άλλο υποστήριζαν την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική στο πλαίσιο αντιμετώπισης της κρίσης!
Απορώ με τον κ. Χυτήρη, ο οποίος, ενώ έχει υπερψηφίσει πολύ σκληρότερα και αντιλαϊκά μέτρα, υπερασπιζόμενος την κυβερνητική πολιτική, δεν χάνει ευκαιρία για λαϊκίστικες κορόνες αντιτιθέμενος σε προτάσεις με σαφές όφελος για την οικονομία και χωρίς κόστος για τον λαό.
Ο κ. Χυτήρης μπορεί να είναι μετανιωμένος και ίσως να αισθάνεται τύψεις για την πολιτική της κυβέρνησης, στην οποία συμμετέχει, αλλά ο πρωθυπουργός πότε θα καταλάβει ότι με το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» δεν θα μπορέσει να πετύχει τους στόχους του για τη σωτηρία της χώρας;
Στελιος Παπαδακης
Ενα δάκρυ – μια κραυγή
Κύριε διευθυντά
Μέσα σ’ αυτό τον αδυσώπητο πόλεμο των ημερών για την «ψήφο», εν όψει των δημοτικών εκλογών, με ζέστανε μια σκέψη ανθρωπιάς και με εξόργισε μια πράξη αναλγησίας.
Στο περιοδικό «Κ» της έγκριτης εφημερίδας σας της 17-10-2010, σελ. 18, και με υπογραφή Γ. Τσ. απεικονίζεται το δάκρυ ενός παιδιού εν απογνώσει, που καρτερούσε τον μεταλλωρύχο πατέρα του αγνοούμενο στα έγκατα της γης για 70 ημέρες.
Και ήρθε σε αυτό να αντιπαρατεθεί κραυγή διαμαρτυρίας ενός τυφλού στον τόπο μας, που τους στερούν το μειωμένο εισιτήριο στα τρένα.
Ετσι θα μηδενισθεί το έλλειμμα του ΟΣΕ!!!
Εύγε στον εμπνευστή της δημοσίευσης για την ευαισθησία! Αιδώ στους κυβερνητικούς για την αναλγησία…
Φονη Ρεπουλη / Κηφισιά
Περί διαχωρισμών
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της «Καθημερινής» (26ης/10/10) διάβασα μια επιστολή του κ. Καραμπερόπουλου σε απάντηση εκείνης της κ. Ζιωγάνα σχετικά με την καταγωγή του Ρήγα Βελεστινλή. Η επιστολή, με λίγο θιγμένο ύφος, αναλύει γιατί ο Ρήγας δεν ήταν βλαχόφωνος. Διερωτώμαι όμως κι αν ήταν τι θα πείραζε. Πάλι Ελληνας δεν θα ήταν; Πάλι ο Ρήγας δεν θα ήταν; Εχει κάποια σημασία αν ένας επώνυμος και διάσημος συμπατριώτης μας είναι βλάχικης, αρβανίτικης, σαρακατσάνικης, ποντιακής ή άλλης καταγωγής; Πάλι το ίδιο δεν θα ήταν; Μήπως όλοι εμείς γνωρίζουμε ποιας ακριβώς καταγωγής είμαστε; Ολοι μας φέρουμε σίγουρα τους γενετικούς κώδικες από τους τέσσερις παππούδες και γιαγιάδες μας που μπορεί να είναι από τέσσερις διαφορετικές φάρες. Τι έγινε με αυτό; Ολοι είμαστε η ίδια φυλή η ελληνική, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά μας και αυτό φτάνει. Οι διαχωρισμοί και οι διακρίσεις δεν κάνουν καλό. Είμαστε αυτοί που είμαστε και νομίζω ότι πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό και όχι να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Η διπλανή επιστολή στην εφημερίδα, του κ. Μακρυδημήτρη, τα λέει όλα. Ας πιστέψουμε κι εμείς σε αυτά και ας αφήσουμε στην άκρη τις άνευ αντικειμένου αντιπαλότητες.
Κωστας Θανασουλοπουλος – Ομότ. καθηγητής ΑΠΘ