Το δίλημμα Παπανδρέου και τα «κινήματα του σταχτοδοχείου»

Το δίλημμα Παπανδρέου και τα «κινήματα του σταχτοδοχείου»

3' 23" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν ο πρωθυπουργός σήκωσε το γάντι που είχε πετάξει η αντιπολίτευση και έθεσε το γνωστό δίλημμα, δεν το έθεσε με στόχο να εξωθήσει τα πράγματα σε εθνικές εκλογές. Για την ακρίβεια, επεδίωκε το αντίθετο, να αποφευχθεί η προσφυγή σε εκλογές, να μην καταστούν οι εθνικές εκλογές αναπόφευκτες, στη σημερινή κρίσιμη φάση της εθνικής προσπάθειας. Προς τούτο, έκανε σαφές προς κάθε κατεύθυνση και προς κάθε ενδιαφερόμενο (πολίτες και πολιτευτές…) τι πιστεύει ότι πράγματι διακυβεύεται σήμερα και την επόμενη Κυριακή και ποια θα είναι η αντίδρασή του. Ηταν άραγε αναγκαία ή, μήπως, ήταν μια περιττή κίνηση που απλά ανέβασε τα spreads; Πιστεύω ότι τα spreads ανέβηκαν πρόσκαιρα, αλλά η κίνηση Παπανδρέου γλίτωσε τη χώρα από τα χειρότερα: Από την αποσταθεροποίηση της δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρύθμισης.

Μέχρι τότε, η Ν. Δ. είχε αφεθεί ανενόχλητη να πλαστογραφεί τα μηνύματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Την απογοήτευση των πολιτών από το κατεστημένο πολιτικό μοντέλο, τον θυμό για εκείνους που έσυραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού ενώ απολάμβαναν νωχελικά την εξουσία, τον διάχυτο φόβο για τις συνέπειες της κατάρρευσης του πελατειακού κράτους και για το άγνωστο (μετά την αποδιάρθρωση του οικονομικού μοντέλου μεγέθυνσης με δανεικά…) αύριο, μαζί με τη δυσφορία από φαινόμενα κυβερνητικής ανεπάρκειας, όλα μαζί η Ν. Δ. τα στοίβαζε για να τα παρουσιάσει ως μία, ενιαία και ομοούσια αντίθεση στο… Μνημόνιο. Και εκ προοιμίου άθροιζε την επιρροή κάθε «αντάρτη» με την «ολίγη από επιρροή» κάθε Κικίλια, ώστε να προεξοφλεί το αποτέλεσμα ως δήθεν «λαϊκή καταδίκη» της κυβέρνησης.

Ενώ ο τόπος πάλευε για την επιβίωσή του, στη μέση μιας προσπάθειας που πριν από λίγους μήνες άρχισε, η Ν. Δ. έστηνε το σκηνικό της καταστροφής του. Στις 8 και στις 15 Νοεμβρίου, πρώτες σελίδες εφημερίδων και πρόθυμοι «παραθυράτοι» θα έστελναν σε όλο τον κόσμο ένα λανθασμένο (ωστόσο, καταστροφικό) μήνυμα, ότι η Ελλάδα περιέπεσε σε πολιτική αστάθεια, ότι το Μνημόνιο ακυρώνεται, ότι οι Ελληνες δεν αντέχουν ούτε να συμμαζέψουν τα δημόσια οικονομικά τους ούτε να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις που θα τους κάνουν ικανούς να παράγουν πλούτο ώστε να μπορούν να αποπληρώνουν τα δάνειά τους. Τότε, θα βλέπαμε πού θα πέταγαν τα spreads…

Και με σύσσωμη την αντιπολίτευση να καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι έχει χάσει τη δημοκρατική νομιμοποίηση, η απαιτούμενη σκληρή πολιτική απλώς δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί. Το πιο πιθανό είναι θα παρέλυε το σύμπαν, ο καθένας θα ένιωθε ότι δικαιούται να κάνει ό, τι «γουστάρει» και τη χώρα θα κατέκλυζαν διάφορα «κινήματα του σταχτοδοχείου» – επί παντός επιστητού θέματος. Δηλαδή, η Βουλή θα ψήφιζε νόμους και οι αρχές θα δοκίμαζαν να τους εφαρμόσουν αλλά θα εγκατέλειπαν την προσπάθεια μπροστά στη συντονισμένη θρασύτητα όσων γράφουν τους νόμους στα παλαιότερα των υποδημάτων τους επειδή «έτσι γουστάρουν», στα χνάρια του «κινήματος του σταχτοδοχείου» – παρά τον νόμο, de facto επαναφέρονται τα τασάκια μέσα σε δημόσιους χώρους και ουδείς αντιδρά.

Λοιπόν, η ανάγκη να τεθεί το δίλημμα που έθεσε ο κ. Γ. Παπανδρέου είχε προκύψει από την επικίνδυνη ελαφρότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό, παρότι τέθηκε με καθυστέρηση, είχε ορισμένα πρακτικά αποτελέσματα, ώστε τελικά να απομακρύνεται το ενδεχόμενο προσφυγής σε εθνικές εκλογές.

Πρώτο απτό αποτέλεσμα ήταν η σχετική εκλογίκευση του πολιτικού λόγου της Ν. Δ., όπως αποτυπώθηκε στις γνωστές δηλώσεις μετανοίας ενώπιον των Βίλφριντ Μαρτένς και Χέρμαν Βαν Ρομπέι, στη δημόσια παραδοχή ότι αν γινόταν κυβέρνηση θα εφάρμοζε το Μνημόνιο και, τέλος, στη μερική υποκατάσταση της αντιμνημονιακής πολεμικής της από κάποια αμήχανα παράπονα για «εκβιαστικά διλήμματα» που θέτει ο πρωθυπουργός. Δεύτερο, ότι η αντιμνημονιακή ψήφος τείνει σε συρρίκνωση. Τρίτο, ότι η δικαιολογημένη δυσφορία, ο θυμός ή και η οργή των πολιτών μεταφράζονται σε ψήφους που ενισχύουν τους ανεξάρτητους υποψηφίους, σε ψήφους κατά του πολιτικού πελατειακού κατεστημένου γενικά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μεταλλάσσεται σε ψήφο δικαίωσης εκείνων που χρειάστηκαν μια μόλις εξαετία για να οδηγήσουν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας.

Το α΄ εξάμηνο του 2011 θα είναι πολύ σκληρό και θα γίνει σκληρότερο αν χαθεί χρόνος και ανακοπεί η προσπάθεια που έχουμε ξεκινήσει. Για να μη συμβεί αυτό, το αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών είναι η πρώτη προϋπόθεση. Η ικανότητα της κυβέρνησης να διαβάσει σωστά τα μηνύματα της κάλπης είναι η δεύτερη, όχι λιγότερο σημαντική.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή