Με τον όρο «εκρηκτική αλληλογραφία» άλλα εννοούσαμε. Αιώνες τώρα. Κομψά επιστολόχαρτα ή βιαστικά σημειώματα, σελίδες επί σελίδων γεμάτες εκμυστηρεύσεις, πάθη, απογοητεύσεις, πνευματικές αναζητήσεις, εμπειρίες. Ντοκουμέντα έρωτα, μίσους ή αλληλοεκτίμησης. Τεκμήρια ζωής, ανάπτυξης, πολιτισμού, ιστορίας. Χαρά, ευλογία ή δυστυχία για τον παραλήπτη. Πλήρης ή υποτυπώδης επικοινωνία· πάντως επικοινωνία.
Τις τελευταίες ημέρες, η αλληλογραφία δαιμονοποιήθηκε. Ως τρομοκρατική μέθοδος δεν είναι πρωτοφανέρωτη, αλλά αυτό το μπαράζ «ελεγχόμενων εκρήξεων» με ποικίλους θεσμικούς παραλήπτες προβλήθηκε ως ελληνική ιδιαιτερότητα.
Μέχρι να αποκατασταθεί και πάλι η αθωότητα της επιστολής, θα παρατηρούμε με καχυποψία και ανομολόγητο φόβο τα μικρά ή μεγαλύτερα πακέτα που έρχονται στο γραφείο ή στο σπίτι. Μια ακόμη σχέση με την καθημερινότητα θα έχει διαταραχθεί. Αν στόχος των εκάστοτε τρομοκρατών είναι να ενισχύσουν το κλίμα ανασφάλειας με τον πιο ύπουλο και διαταραγμένο τρόπο, τότε, ναι, δεν έχουν αστοχήσει. Εχουν κατορθώσει να δηλητηριάσουν αυτοματισμούς που συνθέτουν τη στοιχειώδη σχέση μας με τον κόσμο. Η μετακίνηση, τα μέσα μεταφοράς, η ελεύθερη πρόσβαση σε δημόσιους χώρους, αποκτούν ένα φαντασιακό ή πραγματικό τίμημα.
Δυναμιτίζοντας φακέλους, η τρομοκρατία οργανώνει τη μετάβαση από το δημόσιο στο ιδιωτικό. Τίποτα δεν είναι προστατευμένο, η διαστροφή σε συνεργασία με την τεχνολογία και την επινοητικότητα γίνεται όλο και πιο αποτελεσματική. Προς ποια κατεύθυνση; Προς εκείνη της αποδυνάμωσης των μικρών, αυτονόητων σταθερών.
Ναρκοθετώντας το 24ωρο, προετοιμάζοντας τον επόμενο αιφνιδιασμό, η ζωή μουδιάζει. Ο φόβος λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Δεν περιορίζεται στη στιγμή και στον στόχο. Απλώνεται και εισχωρεί στις μικρές λεπτομέρειες, στις μηχανικές κινήσεις (όπως το άνοιγμα ενός πακέτου), εγκαθιστά την καχυποψία και απροσδιοριστία, εκεί όπου υπήρχε κατακτημένη οικειότητα και σαφήνεια.
Φαινόμενο διευρυνόμενης σύγχυσης είναι και οι επιστολές – βόμβες. Σ’ αυτό το απομαγευμένο σύμπαν, όπου το μόνο διακύβευμα είναι η επιβίωση και όχι ένα καλύτερο μέλλον, η ρύπανση δεν είναι μόνο περιβαλλοντική. Είναι κυρίως ιδεολογική. Με υπόβαθρο την αμάθεια, ένα πλήθος παραϊστορικών, ψευδοεπιστημονικών, υπεραπλουστευτικών και μισαλλόδοξων κειμένων επιχειρούν να εισαγάγουν μια καινούργια μυθολογία. Να ενσωματώσουν μια κρυφή εξουσία – τιμωρό, που αποδοκιμάζει και παίρνει εκδίκηση.
Αν οι συνωμοσιολογικές θεωρήσεις συνδέονται άρρηκτα με μια ρητορική της καταγγελίας, η τρομοκρατία είναι απότοκο αυτής της παραληρηματικής εμμονής στη σκευωρία. «Ο παρανοϊκός διώχνει μακριά την αβεβαιότητα, καταφεύγει συστηματικά στη δυσπιστία και γενικεύει την υποψία ώστε να στήσει μια συνεκτική, τουλάχιστον στα μάτια του, θεώρηση του τι γίνεται στον κόσμο του ή στον κόσμο γενικά», γράφει ο Πιερ Αντρέ Ταγκυέφ στο βιβλίο του «Θεωρίες συνωμοσίας».
Σε μια απορρυθμισμένη κοινωνία με θεσμούς αλληλοσυγκρουόμενους, ο καθένας νιώθει ελεύθερος να δράσει κατά το δοκούν. Να υποδυθεί τον εξεγερμένο και να επιτεθεί σε όποιον βαπτίζει εχθρό, οργανώνοντας ασκήσεις κυριαρχίας. Δεν ευαγγελίζεται μια καλύτερη κοινωνία, επιθυμεί απλώς να διαλύσει την υπάρχουσα. Οσο πιο εκτεταμένα και γρήγορα γίνεται.
Για ποιον και για τι πράγμα γίνεται λόγος; Δεν έχει σημασία. Μέσα στη γενικευμένη (δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο) βαρβαρότητα, η τρομοκρατία μπορεί διαρκώς να μεταμορφώνεται και να αλλάζει όψεις. Δεν υπάρχουν μυημένοι και κώδικες. Γι’ αυτό και θα ήταν άτοπο να ψάξει κανείς το «νόημα» στους στόχους, όταν περιλαμβάνουν από τις πρεσβείες της Βουλγαρίας και της Χιλής μέχρι τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ.
Αρκεί να προκαλεί θόρυβο και αναστάτωση. Να, μια σταθερά: ο θόρυβος. Οπτικοποιημένος και διογκωμένος από τα ΜΜΕ διεθνώς. Ετσι οι νέοι τρομοκράτες, με την τεχνολογική πρόοδο και τις επιλογές τους, «ταξιδεύουν» και στο εξωτερικό. Φαντασιώνονται πως γεννούν συμβάντα, πως διαδραματίζουν ρόλο. Το μόνο που κάνουν είναι να διογκώνουν τον φόβο και την απειλή. Κάθε επιστολή – βόμβα έχει παραλήπτη ολόκληρη την κοινωνία.