Το να πεις κάτι που θα αποδειχθεί μη ακριβές είναι ένα πρόβλημα. Ιδιαίτερα όταν, λόγω θέσης και ιδιότητας, πολύ δύσκολα μπορείς να επικαλεστείς άγνοια δεδομένων ή κινδύνων. Γι’ αυτό και ακόμη κυνηγάει τον κ. Γ. Παπανδρέου η περίφημη προεκλογική διαβεβαίωση «λεφτά υπάρχουν». Το να επαναλαμβάνεις, όμως, μια διαχρονική και διακομματική πρακτική που δικαίως ενοχοποιείται σε σημαντικό βαθμό για το σημερινό χάλι της χώρας, είναι κάτι περισσότερο από πρόβλημα. Είναι ανεύθυνο και καταστροφικό. Για τη χώρα, αλλά και για όσους το επιχειρούν.
Υπ’ αυτή την έννοια, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς γιατί η κυβέρνηση επιμένει σε μία παρελκυστική λογική, όταν και ο τελευταίος πολίτης ψυχανεμίζεται αυτά που έρχονται. Οι δημοσιογράφοι απηύθυναν χθες προς τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γ. Πεταλωτή ένα σαφές ερώτημα. «Ερχονται απολύσεις στις ΔΕΚΟ;». Η απάντηση που πήραν ήταν τουλάχιστον αμφίσημη. «Είναι άκαιρο να ανοίγει θέμα απολύσεων στις ΔΕΚΟ χωρίς να έχει τεθεί τέτοιο ζήτημα από την κυβέρνηση». Τι συμπέρασμα, άραγε, μπορεί να εξαχθεί από την απάντηση του εκπροσώπου της κυβέρνησης; Η λέξη άκαιρο προσεγγίζει το ζήτημα χρονικά. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η πρώτη ερμηνεία που έρχεται στη σκέψη είναι ότι δεν είναι σωστό το τάιμινγκ που διατυπώνεται η ερώτηση. Αν είναι σωστή η ερμηνεία, τότε η επόμενη ερώτηση είναι γιατί δεν είναι σωστό το τάιμινγκ. Γιατί δεν έχει προκύψει ακόμη η συγκεκριμένη ανάγκη ή γιατί η χρονική στιγμή δεν βολεύει την κυβέρνηση λόγω δεύτερου γύρου των εκλογών ή οποιουδήποτε άλλου λόγου; Η σκέψη ότι δεν έχει προκύψει ακόμη η συγκεκριμένη ανάγκη είναι ανακουφιστική, αλλά δεν ξέρω αν είναι και ρεαλιστική, αφού ολοένα και περισσότερα κυβερνητικά στελέχη ψιθυρίζουν στ’ αφτιά δημοσιογράφων και άλλων ότι επίκεινται αποφάσεις που δεν δύναται να αναβληθούν για πολύ και που θα προκαλέσουν πραγματικό κοινωνικό σεισμό.
Η άλλη, ότι δηλαδή δεν θέλει η κυβέρνηση να ανοίξει η σχετική συζήτηση αυτήν τη στιγμή, ακούγεται πιο πειστική, αφού μετράμε ώρες πριν από τις κάλπες του δεύτερου γύρου και κάθε τι που επιβαρύνει το δημόσιο αίσθημα είναι σαφές ότι πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες δραματικής ήττας των υποψηφίων της κυβερνητικής παράταξης. Εν μέρει κατανοητό, αλλά φοβάμαι ότι ούτε την παρτίδα σώζει ούτε τους παίκτες που φυσάνε και ξαναφυσάνε την πατάτα, αλλά εκείνη δεν κρυώνει γιατί έχει φτάσει σε κατάσταση βρασμού και ζεματάει μέχρι την καρδιά της. Αντίθετα, όσο τη φυσάνε χωρίς να την ξεφλουδίζουν, κινδυνεύουν από μεγαλύτερα εγκαύματα. Τα στοιχεία που πολύ πρόσφατα δημοσιοποίησε το υπουργείο Οικονομικών για τα οικονομικά μεγέθη των 11 πιο ζημιογόνων δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών επιβεβαιώνουν χωρίς καμία αμφιβολία την κατάσταση που επικρατεί στους οργανισμούς αυτούς και την επιτακτική ανάγκη για την κατάρτιση και υλοποίηση τολμηρών προγραμμάτων εξυγίανσης. Ολοι γνωρίζουν ότι η λειτουργία των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών με υψηλό κόστος για την κοινωνία επί πολλά χρόνια είχε γίνει αποδεκτή από το πολιτικό σύστημα, που δίσταζε να προχωρήσει σε τολμηρά μέτρα υπό τον φόβο του πολιτικού και κοινωνικού κόστους. Και όλοι σήμερα καταλαβαίνουν ότι οι γενικές δημοσιονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει και η λειτουργία κάθε ΔΕΚΟ δεν είναι πλέον δυνατόν να επιβαρύνει υπέρμετρα το κοινωνικό σύνολο. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν είναι μόνη της και ότι, αν μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, δύσκολα θα βρεθεί αντίπαλός της που θα αρθρώσει λόγο πειστικό και διεισδυτικό σε μεγάλα τουλάχιστον εκλογικά στρώματα. Αρκεί να σταματήσει τα μισόλογα και τις αμφίσημες τοποθετήσεις. Τότε, θα μπορεί να καλέσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και τους συνδικαλιστές που είχαν συμμετοχή σε ό,τι συνέβαινε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, αν μη τι άλλο, να φύγουν από τα χαρακώματα των προσχημάτων και να συζητήσουν σοβαρά και να καταθέσουν συγκεκριμένες προτάσεις για κάθε μία ΔΕΚΟ. Κάθε άλλη στάση, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι άκαιρη, που θα έλεγε και ο κ. Πεταλωτής, και άσφαιρη, διότι θα πέσει στο κενό, κι επιζήμια, διότι απλώς θα διογκώσει το πρόβλημα.