Σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για τη χώρα μας, που από την κυβέρνηση και τους δανειστές της έχει μπει στο στόχαστρο το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, είτε αυτοί λέγονται επιχειρηματίες είτε δημόσιοι υπάλληλοι ή εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, εμείς, ως μια υγιής δύναμη για την ανάπτυξη και για την έξοδο της χώρας από την κρίση, θα πρέπει να ξεχωρίσουμε και στον δικό μας χώρο την ήρα από το στάρι.
Ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που πρέπει να πρωτοστατήσει για να ξαναβρεί η χώρα μας τον δρόμο της ανάπτυξης, και για να το πετύχει αυτό, πρέπει να αποβάλει ιδεοληψίες του παρελθόντος και κυρίως οι εκπρόσωποί του να αφήσουν κατά μέρος τις προσωπικές πολιτικές. Κάποια στιγμή επιτέλους θα πρέπει να μάθουμε να λέμε αλήθειες χωρίς φόβο και πάθος. Και θα πρέπει να τις λέμε έστω και αν αυτές χαλούν τη δήθεν δημόσια εικόνα μας.
Γιατί οι επιχειρηματίες δεν πρέπει να είναι πολιτικοί ή, ακόμη χειρότερα, πολιτικάντηδες. Και βέβαια δεν πρέπει να ακολουθούν τη λάθος πορεία -όπως έχει αποδείξει μέχρι σήμερα η πραγματικότητα- των συνδικαλιστών, που -για να λέμε τις μεγάλες αλήθειες- σε ένα σημαντικό ποσοστό τους επιδιώκουν την προσωπική τους ανέλιξη και όχι την υποστήριξη των δικαιωμάτων των εργαζομένων για την οποία δήθεν μάχονται.
Και τα λέω αυτά γιατί μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι υπάρχουν εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου που υπερασπίζονται θέσεις και απόψεις που μας παραπέμπουν δεκαετίες πίσω και, το χειρότερο, θυμίζουν καθεστώτα που πλέον δεν υφίστανται. Συγκεκριμένα αναφέρομαι σε τοποθετήσεις εκπροσώπων του επιχειρηματικού κόσμου για το εργασιακό, για το ασφαλιστικό, για την εξυγίανση του Δημοσίου και γενικότερα για την πορεία της οικονομίας και της αγοράς, που όταν τις ακούν επιχειρηματίες, αναρωτιούνται αν ακούν καλά. Αν αυτές οι απόψεις προασπίζουν τα συμφέροντα του επιχειρηματικού κόσμου – όχι με τη συντεχνιακή έννοια, αλλά με δεδομένη τη συνεισφορά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.
Και δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι αυτές οι τοποθετήσεις έχουν κάποια σκοπιμότητα.
Και γίνομαι ξεκάθαρος. Αυτοί οι λίγοι εκπρόσωποι του εργοδοτικού συνδικαλισμού που φορούν το προσωπείο του εργατοπατέρα το κάνουν εκ του πονηρού. Είναι αυτοί που με τα ωραία αλλά ψεύτικα και ουτοπικά λόγια θέλουν να κρύψουν τις κακές πρακτικές τους και τις πονηρές προθέσεις τους.
Γιατί δεν είναι λογικό κάποιος επιχειρηματίας να θέλει να πληρώνει τεράστιες αποζημιώσεις σε απολύσεις, όπως -πάνω απ’ όλα- δεν είναι λογικό κάποιος επιχειρηματίας να θέλει να απολύει αν πραγματικά δεν έχει πρόβλημα, καταστρέφοντας έτσι την παραγωγική του διαδικασία και το ήρεμο εργασιακό κλίμα στην επιχείρησή του.
Κανένας επιχειρηματίας δεν είναι λογικό να μην επιζητεί την καταβολή μισθών τέτοιων, που να μην οδηγούν άμεσα ή έστω και μεσομακροπρόθεσμα το εργατικό κόστος στα ύψη και την επιχείρησή του στο λουκέτο.
Κανένας επιχειρηματίας δεν θέλει να πληρώνει μη ανταποδοτικά τέλη και φόρους, όπως βέβαια και τις απαράδεκτα υψηλές εργοδοτικές εισφορές.
Κανένας επιχειρηματίας δεν θέλει να μην εξυπηρετείται από το Δημόσιο και να διαιωνίζεται η γάγγραινα των ΔΕΚΟ, με το σύνολο των Ελλήνων φορολογουμένων να πληρώνουν τους μισθούς ελαχίστων.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, αυτοί που πραγματικά αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της εθνικής μας οικονομίας και στηρίζουν την απασχόληση αποδεδειγμένα, δεν πρέπει να πέφτουν θύματα αυτών των ολίγων που σκέφτονται πονηρά.
Για να μην κατηγορηθούν για δήθεν αντεργατική συμπεριφορά οι χιλιάδες μικρομεσαίοι, δεν θα πρέπει να συνηγορούν στην προώθηση ρυθμίσεων που εντέλει θα οδηγήσουν τις επιχειρήσεις τους στο λουκέτο.
Πρέπει να πούμε με θάρρος και ειλικρίνεια τη γνώμη μας για να μην κλείσουμε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, προωθώντας ρυθμίσεις δήθεν φιλεργατικές, αλλά εντέλει επιζήμιες για τους εργαζομένους. Γιατί χωρίς επιχειρήσεις, δεν θα υπάρχουν και θέσεις εργασίας. Οι επιχειρηματίες στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ζητούν ευνοϊκές ρυθμίσεις υπέρ τους και σε βάρος των εργαζομένων τους. Ζητούν δίκαιες ρυθμίσεις που θα κρατήσουν ζωντανές τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και θα συνεχίσουν να απασχολούν εργαζομένους και μάλιστα ευχαριστημένους εργαζομένους.
Και απαραίτητη προϋπόθεση για την απασχόληση και την εργασία είναι η ύπαρξη επιχειρήσεων και βέβαια η δημιουργία ενός τέτοιου θεσμικού πλαισίου που θα συνδυάζει την προστασία των εργαζομένων αλλά και τη στήριξη των επιχειρήσεων.
* Ο κ. Κωνσταντίνος Μίχαλος είναι πρόεδρος του ΕΒΕΑ.