Ορισμένοι πασχίζουν να χρεοκοπήσουμε, να βγούμε από το ευρώ και να επιστρέψουμε στη δραχμή. Ποιοι και γιατί; Πρόκειται για ξένα funds που έχουν θέσει στοιχήματα πολλών δισ. δολαρίων σε βάρος της Ελλάδας και του ευρώ, για Ελληνες που έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό και προσδοκούν να χρεοκοπήσουμε ώστε να έχουν την ευκαιρία να αγοράσουν Ελλάδα (επιχειρήσεις, γη και μισθωτή εργασία…) έναντι πινακίου φακής, για μεγάλα κερδοσκοπικά συμφέροντα που μισθώνουν οικονομολόγους, ακαδημαϊκούς και μέσα-δήθεν-ενημέρωσης για να προωθήσουν αυτές τις απόψεις με αναλύσεις και, κυρίως, με «προβλέψεις». Το γεγονός ότι συντάσσεται με όλους αυτούς κι ένα τμήμα της Αριστεράς στη χώρα μας, δείχνει -αν μη τι άλλο- ότι η βλακεία δεν γνωρίζει σύνορα ούτε έχει πολιτικό χρώμα. Διότι, τα περί αναδιάρθρωσης, «κουρέματος» του χρέους και εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, δεν είναι μια αθώα συζήτηση προβληματισμού ή ανησυχίας και νέων αναζητήσεων. Βλέπετε, είναι πολλά, είναι πάρα πολλά τα λεφτά…
Συγκαταλέγομαι σε αυτούς που πιστεύουν ότι τελικά θα τα καταφέρουμε.
Οι μοιρολογίστρες συνεχίζουν απτόητες να αναμασούν τα περί πτώχευσης, αλλά οι προβλέψεις τους συστηματικά διαψεύδονται. Πριν από δέκα μήνες «πρόβλεπαν» ότι η Ελλάδα θα πτωχεύσει. Από τότε, δημιουργήθηκε νέος μηχανισμός διάσωσης της Ελλάδας με 110 δισ. ευρώ, δεύτερος μηχανισμός διάσωσης και άλλων κρατών της Ευρωζώνης με 750 δισ. ευρώ, ο κ. Τρισέ ήδη έχει δαπανήσει πάνω από 67 δισ. ευρώ για να αγοράζει ελληνικά, ιρλανδικά, πορτογαλικά ομόλογα. Οι μοιρολογίστρες διαψεύστηκαν. Κάποια στιγμή, επιχείρησαν να διώξουν τις καταθέσεις, «προβλέποντας» κατάρρευση των τραπεζών διότι, δήθεν, ο Τρισέ θα έκλεινε τις στρόφιγγες. Ο Τρισέ ενίσχυσε όλες τις ευρωπαϊκές τράπεζες, ειδικά στις ελληνικές έχει χορηγήσει περίπου 95 δισ. ευρώ – υπερδιπλάσια από όσα πριν από 12 μήνες. Διαψεύστηκαν, λοιπόν, πάλι. Βεβαίως, καθημερινά «προβλέπουν» παλλαϊκές εξεγέρσεις. Ομως, όπως φάνηκε και στις πρόσφατες τοπικές εκλογές, η κοινωνία δείχνει κατανόηση, ανοχή και περιμένει αποτελέσματα – αυτό ήταν το μήνυμα και του πιο μεγάλου μέρους της αποχής. Οσοι μιλούν για αναδιάρθρωση του χρέους, αγνοούν τα στοιχειώδη.
Πρώτον, ότι Ευρώπη και ΗΠΑ δεν πρόκειται να αφήσουν να σπάσει ένας αδύνατος κρίκος, η Ελλάδα, και να απειληθεί όλος ο κόσμος από κρίση κρατικού χρέους – αυτός θα ήταν ο Αρμαγεδδών. Δεύτερον, η τρόικα έχει θέσει στη διάθεσή μας 110 και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα 95 δισ. ευρώ, δηλαδή έναντι δημοσίου χρέους 330 δισ. ευρώ, μας έχουν προσφέρει 205 δισ. ευρώ – προφανώς όχι για να τα χάσουν, όχι για να τους τα «κουρέψουμε». Τρίτον, ήδη έχει αποφασιστεί η επιμήκυνση της αποπληρωμής των 110 δισ. έτσι ώστε να περάσουμε τον κάβο των δύσκολων ετών 2013-2014. Τέταρτον, ότι το δημόσιο χρέος είναι σημαντικά μικρότερο ως ποσοστό του πραγματικού ΑΕΠ της χώρας, διότι έχουμε τη μεγαλύτερη παραοικονομία στην Ευρώπη. Πέμπτον, ότι το μείζον πρόβλημα της χώρας δεν είναι αυτό καθαυτό το χρέος (άλλωστε, συνολικά ιδιωτικό και δημόσιο, ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι από τα μικρότερα στην Ευρώπη…) ούτε η εξυπηρέτησή του, ώστε να το λύναμε με «κούρεμα», δηλαδή μείωση των δαπανών εξυπηρέτησής του. Το μείζον πρόβλημα είναι η διευρυμένη αναπαραγωγή κρατικών ελλειμμάτων. Ακόμα κι αν οι δανειστές διέγραφαν όλο το χρέος μας, αυτό το μείζον πρόβλημα θα παρέμενε άλυτο. Αυτό οφείλουμε να λύσουμε, σε αυτό βοηθά η εφαρμογή του Μνημονίου.
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και οι πραγματικές, εδώ που φτάσαμε, δεν προκύπτουν από ανώδυνο τοκετό. Η ύφεση είναι το τίμημα. Φέτος, θα μειωθεί το έλλειμμα 6 ποσοστιαίες μονάδες (από το 15,4% στο 9,4% του ΑΕΠ) με παράλληλη συρρίκνωση της οικονομίας κατά 4,2%. Το 2011, θα μειωθεί το έλλειμμα 2 μονάδες (από το 9,4% στο 7,5% του ΑΕΠ) με συρρίκνωση της οικονομίας κατά 3%. Στη διετία, το έλλειμμα θα μειωθεί κατά 8 ποσοστιαίες μονάδες και η οικονομία θα συρρικνωθεί κατά 7,2%. Η προσπάθεια είναι σκληρή αλλά αναγκαία. Οχι μόνο γιατί χωρίς το Μνημόνιο η ύφεση θα ήταν πολύ βαθύτερη, η ανεργία πολλαπλάσια και τα εισοδήματα πολλών αντί να μειωθούν κατά 25% θα μειώνονταν στο 25%. Αλλά, πρώτα και κύρια, διότι η δημοσιονομική προσαρμογή είναι αναπόφευκτη προϋπόθεση για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας και το άνοιγμα των διεθνών χρηματαγορών ώστε να έρθουν κεφάλαια στην Ελλάδα. Οταν αυτό συμβεί, θα ξαναμιλήσουμε για ανάπτυξη στα σοβαρά – όχι για να περνά η ώρα, ούτε για να παραμυθιάζεται η ηγεσία της Ν.Δ. Οσο ταχύτερα, τόσο μικρότερες οι καταστροφές, τόσο το καλύτερο.