Νομίζω πως δεν υπάρχει Ελληνας που να μην ένιωσε ενοχλημένος ή και οργισμένος από το ύφος και το περιεχόμενο των παραινέσεων του κ. Ντομινίκ Στρος – Καν. Σε άλλους καιρούς θα μιλούσαμε για ιταμή παρέμβαση στα εσωτερικά μας. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα στηλίτευαν το «θράσος» του διευθυντού του ΔΝΤ και τα ΜΜΕ πιθανότατα θα αξίωναν την άμεση αποπομπή του από τη χώρα, ως ανεπιθύμητου προσώπου. Σήμερα η πλειονότητα των πολιτικών και της ελληνικής κοινωνίας ανέχθηκε την αυτοαναγόρευση του κ. Στρος – Καν ως εθνικού θεράποντος ιατρού. Με την εν λευκώ, μάλιστα, εξουσιοδότηση να επιλέγει ο ίδιος τα φάρμακα και τις «απαιτούμενες» δόσεις για τη θεραπεία μας. Ελάχιστες ήταν οι ενστάσεις που ακούστηκαν από βουλευτές των δύο κομμάτων εξουσίας, και περιορισμένου βεληνεκούς. Δηλαδή έπεσαν μερικά διστακτικά και ακίνδυνα πυρά για την τιμή των όπλων, τα οποία ουδόλως επηρέασαν το χαμόγελο υπεροχής και αυταρέσκειας του επισκέπτη μας.
Ας μη γελιόμαστε. Αυτό το αίσθημα ταπείνωσης δεν περιορίζεται στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν. Δ. Αναφερόμαστε δε μόνον στα δύο μεγάλα κόμματα διότι αυτά κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, που έφεραν τη χώρα στη σημερινή της κατάντια. Επιπλέον, ως αποκλειστικοί διαχειριστές της εξουσίας έχουν και την πρωταρχική ευθύνη για την έξοδο από την κρίση. Η ταπείνωση αυτή, ως μείωση του ελληνικού κύρους και γοήτρου, διακατέχει το σύνολο του λαού. Παράλληλα οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι διαπιστώνουν πως η φρόνηση και η καρτερία που επιδεικνύουν στις οδυνηρές θυσίες στις οποίες υποβάλλονται δεν αξιοποιούνται από τα δύο κόμματα εξουσίας, με γνώμονα το εθνικό όφελος. Ετσι, και με αφορμή την επίσκεψη Στρος – Καν, ανεδείχθη πρωτίστως το πολυδιασπασμένο μέτωπο της ελληνικής πολιτικής, που αποτελεί και τη βασική αιτία της εθνικής μας ανημπόριας και της διεθνούς απαξιώσεώς μας. Για να το πούμε πιο απλά. Αν οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς προέβαλλαν στις συναντήσεις τους με τον διευθυντή του ΔΝΤ μια κοινή γραμμή και στάση, ο κ. Στρος – Καν δεν θα μπορούσε φυσικά να αναλάβει τον ρόλο του επιδιαιτητή των κομματικών μας διαφορών ούτε να μας συμπεριφερθεί ως ελεήμων δανειστής προς άθλιους δανειολήπτες.
Βεβαίως, η κοινή γραμμή και στάση των δύο κομμάτων δεν θα διαμορφωνόταν με «διακύβευμα» την πλήρη υποτέλεια ή την κατηγορηματική απόρριψη του Μνημονίου. Διότι σ’ αυτό το «δίλημμα» εξωθεί η μικροκομματική αντιπαλότητα ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ. περί την κρίση. Θα είχε ως βάση το πραγματικό συμφέρον της χώρας, με την αντιπαράθεση του καίριου επιχειρήματος ότι η κρίση, όπως αποδεικνύεται πλέον, δεν είναι μόνον ελληνική και «αυτοδημιούργητη». Με άλλους λόγους, μια έστω μίνιμουμ συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων δεν ενδείκνυται μόνον για να περάσουν ευκολότερα και αναλλοίωτα τα μέτρα της τρόικας, όπως προσβλέπει ο κ. Στρος – Καν. Επιβάλλεται και για το αντίθετο. Την αποβολή, δηλαδή, του στίγματος ότι η χώρα μας είναι το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης και την ανάκτηση της αναγκαίας πολιτικής και διαπραγματευτικής ισχύος, ώστε να επιτευχθεί, κάτω από τις σημερινές δυσμενέστατες συνθήκες, το καλύτερο για τον τόπο. Είναι πραγματικά κρίμα που ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς δεν μπορούν να αποβάλουν τις παρωπίδες τους. Να σκεφθούν και να ενεργήσουν εθνικά και όχι κομματικά…