Η ελληνική πολιτική σκέψη υπήρξε πάντα εμβρυώδης ή εντελώς ανύπαρκτη. Η αβασάνιστη εισαγωγή ιδεών και οι πλημμελέστατες απόπειρες εφαρμογής τους υπήρξαν ο κοινός τόπος της πρακτικής που εφάρμοζαν διάφορες κυβερνήσεις. Συχνότατα το αποτέλεσμα ήταν ο διχασμός, ενίοτε δραματικός και βίαιος, και σήμερα εστιάζεται γύρω από το Μνημόνιο.
Αλλά το Μνημόνιο είναι πλέον νόμος του κράτους. Δεσμεύει την Ελλάδα έναντι των δανειστών της και έγινε δεκτό, δίχως διαπραγμάτευση, από την κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Εχει κατά συνέπεια υποχρέωση η κυβέρνηση να το εφαρμόσει μόνη, δίχως πολιτική υποστήριξη, διότι μόνη το συνομολόγησε με τρόπο ερασιτεχνικό, σε μία κατάσταση πανικού, αφού επί επτάμηνο περίπου κατάφερε να υπονομεύσει την αξιοπιστία της χώρας.
Στόχος των πρώτων μηνών της κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ ήταν ο διασυρμός της προηγούμενης διοικήσεως της Νέας Δημοκρατίας, του τέως πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή και των συνεργατών του, στο εσωτερικό και διεθνώς.
Ο πρόεδρος της Ν. Δ. κ. Αντώνης Σαμαράς καταψήφισε μεν στη Βουλή το Μνημόνιο, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση στηρίζει την πλειοψηφία των διαρθρωτικών μέτρων που εισάγει η κυβέρνηση στη Βουλή. Δεν προβάλλει πρακτικώς κανένα πρόβλημα στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ στην πενταετία των κυβερνήσεων του κ. Καραμανλή, μετατρέποντας την Αθήνα σε κόλαση, όταν η Ν. Δ. αποπειράτο να εισαγάγει κάποιες ανώδυνες μεταρρυθμίσεις σε σύγκριση με τον αρμαγεδδώνα των σημερινών μέτρων.
Αφού λοιπόν για μία εικοσαετία το ΠΑΣΟΚ με τις διαδοχικές του κυβερνήσεις θεσμοθέτησε τη σπατάλη του δημοσίου χρήματος, αφού ως αντιπολίτευση για μία πενταετία υπονόμευσε με κάθε τρόπο τις όποιες μεταρρυθμίσεις επιχειρούσε να εισαγάγει η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή και αφού επί έξι μήνες κινήθηκε στο εσωτερικό και διεθνώς με εγκληματική ανευθυνότητα, ευρέθη ενώπιον του χάους που εν πολλοίς δημιούργησε. Αυτό δεν αναιρεί βεβαίως ότι υπήρξαν σοβαρά σφάλματα και από την πλευρά της Ν. Δ.
Το πρόβλημα της κυβερνήσεως του κ. Παπανδρέου δεν είναι ότι η Ν. Δ. αρνείται την πολιτική στήριξη σε ό, τι συνομολόγησε η τρόικα με τον υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, αφού ούτως ή άλλως η αξιωματική αντιπολίτευση δεν δημιουργεί πρακτικά κωλύματα στην προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής. Ο εφιάλτης της κυβερνήσεως είναι ότι η πολιτική που εφαρμόζει δεν είναι διόλου βέβαιο ότι οδηγεί στην έξοδο από την κρίση. Η αναδιάρθρωση του χρέους -όχι η επιμήκυνση απλώς της αποπληρωμής των δανείων της τρόικας- αρχίζει πλέον να θεωρείται πιθανή, και αυτό σημαίνει χρεοκοπία.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο κ. Γιώργος Παπανδρέου δεν θα γίνει ένας νέος Χαρίλαος Τρικούπης και δεν θα επαναλάβει το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», που είναι αμφίβολο εάν το είπε όντως αυτός ο περιώνυμος πολιτικός της νεωτέρας Ελλάδος. Γι’ αυτό, το φάσμα των εκλογών θα εξακολουθεί να πλανάται στην πολιτική ζωή της χώρας, ώστε οι ευθύνες να περιέλθουν στη Ν. Δ.
Ο κ. Παπανδρέου ως υπουργός των Εξωτερικών ανέστρεψε πλήρως την πολιτική του πατέρα του, στα ελληνοτουρκικά. Το επέτυχε δίχως να υπάρξει αντίδραση στο ΠΑΣΟΚ. Σήμερα έχει αναλάβει να καταστρέψει εκ βάθρων το «σύστημα ΠΑΣΟΚ». Θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον το εγχείρημά του.