Με μισές απαντήσεις και πανικόβλητες ασαφείς τοποθετήσεις επιχειρούν οι πολιτικοί να συγκρατήσουν το ηθικό των Ελλήνων στην επιφάνεια της διάπυρης δίνης των καταιγιστικών ανατροπών. Για πόσο; Ωρες, μέρες, μήνες; Μέχρι να φανερωθεί η ανατριχιαστική προοπτική μιας χώρας, της δικής μας, στον δοκιμαστικό σωλήνα ενός πρωτόγνωρου κοινωνικο-οικονομικού πειράματος, από την επιτυχία του οποίου εξαρτώνται πολλά, πλανητικά. Πόση συρρίκνωση ευημερίας μπορεί ο ελληνικός τράχηλος να αντέξει;
Καιρό τώρα προσπαθούν οι ιθύνοντες να σβήσουν τους βίαιους πίδακες της κοινής ανησυχίας με κατά συνθήκην ψεύδη. «Δεν θα, δεν θα…».
Και όμως, πληρώνουμε συνεχείς αυξήσεις στα βασικά αγαθά, στις βενζίνες, στα διόδια (ως αδρή προπληρωμή έργων) και καμία αρχή δεν μπορεί να μας προστατεύσει από την αυθαιρεσία. Ολα όσα αποτελούν σήμερα το δοκιμαζόμενο κράτος, ελεγκτικοί μηχανισμοί, ρυθμίσεις, υπάλληλοι, εγκύκλιοι, διόλου δεν προστατεύουν τα συμφέροντά μας. Σε αντάλλαγμα των κόπων μας, λαμβάνουμε μόνο μια εξοφλητική απόδειξη…
«Θα απορροφηθούν οι αυξήσεις στους φόρους» (Μάρτιος), και διαπιστώνονται ανατιμήσεις (Μάιος) σχεδόν σε όλα τα βασικά είδη, μεγαλύτερες από την αύξηση του ΦΠΑ. «Δεν σκεφτόμαστε να κάνουμε αυξήσεις στα εισιτήρια» (Νοέμβριος) και η αύξηση του εισιτηρίου στο 1,30 ή 1,50 ευρώ είναι σχεδόν γεγονός.
«Ναι μεν οι φόροι θα αυξηθούν ώστε τα κρατικά έσοδα να τονωθούν, αλλά ο πληθωρισμός θα συγκρατηθεί». «Είναι απαραίτητη η λιτότητα, αλλά η ανάπτυξη δεν θα επιβραδυνθεί». «Δεν πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα και δεν θα επηρεαστούν οι οικονομικοί στόχοι της κυβέρνησης, παρά την αναθεώρηση προς τα πάνω του ελλείμματος». «Οχι απολύσεις, όχι επιπλέον επιβάρυνση σε μισθωτούς και συνταξιούχους, καμία αύξηση φορολογικών συντελεστών, πέραν όσων έχουμε δεσμευτεί» (Νοέμβριος 2010). Και ιδού τα νέα σχέδια για το ψαλιδισμένο μέλλον 3,5 εκατομμυρίων μισθωτών.
Είναι αλήθεια ότι ως λαός έχουμε φάει τόνους ελπίδων που διαψεύσθηκαν. Και τρώμε ακόμη. Ορισμένοι τις καταπίνουν με την πίστη του οπαδού, άλλοι με την αδιαφορία της αναισθησίας και οι περισσότεροι διαμαρτυρόμενοι. Οι φωνές τους βέβαια δεν αλλάζουν, παρά απειροελάχιστα, τη ρότα των ηγετών. Πατώντας πάνω στην κοντή μας μνήμη, υπόσχονται σήμερα τα πάντα, χωρίς να δεσμεύονται για αύριο ούτε σε ένα.
Επιπλέον, διγλωσσία και αντιφατικά μηνύματα. Περικοπές για τους πολίτες, χαλαρότητα για τους κρατούντες. Σε τι θυσίες έχουν υποβληθεί οι ιθύνοντες και ποιο το παράδειγμά τους; Λόγου χάρη, έχει μειωθεί το υπέρογκο κόστος των αεροπορικών ταξιδιών των κυβερνητικών στελεχών (6.000 ευρώ την ώρα); Εχει αποσυρθεί ο πολυτελής «στόλος» των δημόσιων λειτουργών; Εχει γίνει αναδιαπραγμάτευση των υψηλότατων ενοικίων κτιρίων για τη στέγαση δημόσιων υπηρεσιών; Εχει αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία;
Εχουμε την υποσυνείδητη ροπή να ξεχνάμε, αναδιπλούμενοι στον κόκκο της ύπαρξής μας. Ομως, τα ερωτήματα οφείλουν να είναι αξεχώριστα από την καθημερινότητά μας. Να πιέζουμε, παρ’ όλα όσα γνωρίζουμε, ενάντια σε όσα γνωρίζουμε. Γιατί πρέπει να μετατρέψουμε την παύση σε δράση, την πτώση σε ανύψωση. Η ανάγκη του δυναμισμού είναι η σωτηρία μας.