Πανεπιστημιακή έρευνα για τη γλωσσική ικανότητα των Ελλήνων μαθητών: «Ο λόγος των μαθητών χαρακτηρίζεται από γενικεύσεις και στερεότυπα». Α, και «διακρίνεται από αντιφάσεις». Ενώ ο λόγος των ενηλίκων, ε;
Ακούς εσύ ολόγυρα γενικεύσεις και αντιφάσεις; Ασε τα αφασικά στερεότυπα. Πεθαίνει καλλιτέχνης «σε ηλικία πλήρης ημερών», που είπε και μια ξεφωνήτρια ραδιοειδήσεων, και ηχεί εν χορώ σύμπαν το μουμουέ:
«Φτώχυνε η κωμωδία». Ή: «Ο κινηματογράφος έχασε τον σκληρό του». Τι λε ρε Καραμήτρο, τι «φτώχυνε» και ποιος «έχασε», που ο άνθρωπος είχε αποσυρθεί 30 τόσα χρόνια και δεν έπαιζε, και δεν σκηνοθετούσε; Αφασία. Να μη νοιάζονται να βρουν μια φράση ζώσα, ειλικρινή για τον άνθρωπο που… «έφυγε». «Πέθανε»; Απαπά, «έφυγε» -τόσο διακριτικό, τόσο ποιητικό. Και τόσο πρόχειρο στο καλαθάκι με τα κλισέ που κρέμεται από τη γλώσσα μας. Υπάρχει, αγαπητέ αναγνώστη που ερωτάτε, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, το οποίο παρακολουθεί και καταγράφει, νομίζω, τις εξελίξεις του εκφραστικού μας οργάνου. Αλλά σύνδεσή του με το εκπαιδευτικό μας σύστημα * (ποιο «εκπαιδευτικό» και ποιο «σύστημα») ουκ οίδα. Είναι «ροκ» μια παράσταση κλασικού έργου επειδή ντύσανε Μαντ Μαξ τους ηθοποιούς και βαρούν ενίοτε αφόρητα ντεσιμπέλ τα κλαπατσίμπαλα; Είδα στο Παλλάς τον πολυδιαφημισμένο «Βασιλιά Λιρ» κι απόμεινα ξερός. Πού ήταν η «μην τη χάσετε» θαυμαστή παράσταση; Για την οποία συνέρρεαν κάθε βράδυ αθρόα τάγματα φιλεόρτων. Αβαθής υποκριτική στο κεραμεούν μιας τρέχα γύρευε «ροκ άποψης». Κρίμα στην προσπάθεια του Νικήτα Τσακίρογλου -θα άφηνε μνήμη σε άλλο περιβάλλον. Εντυπωσιακή, πράγματι, η ωνάσεια Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στην αρχή της Συγγρού. Τα θέατρα, οι εκθεσιακοί χώροι, η λειτουργική άπλα της. Κι η τελετή εγκαινίων; Λιτή έως αμήχανη.
Συγκινητική η εμφάνιση των -μεταναστών βεβαίως-
εργατών που κοπίασαν για τη δημιουργία της αλλά συζητήσιμη η παρατεταμένη παρουσία τους εν είδει σκηνικού όσο έπαιζε η ορχήστρα και τραγουδούσε η υψίφωνος. Εν πάση περιπτώσει, η στήλη εύχεται στο νέο ωνάσειο να αποδειχθεί για τον πολιτισμό τόσο δημιουργικό όσο αποδείχθηκε για την υγεία το Ωνάσειο στο τέλος της ίδιας λεωφόρου. Η Ελλάς διαθέτει, όπως έγραψε στην «Κ» ο Απόστολος Λακασάς, 40 ΑΕΙ (24 πανεπιστήμια και 16 ΤΕΙ) με συνολικά 140 σχολές και… 464 Τμήματα -Ευαγγελίστριά μου! Σκορπισμένα σ’ όλη τη χώρα σαν τη ρίγανη στο ταψί με τις πατάτες. Τρέμε, Φινλανδία. (Που τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις τις έκανες παιδεία κι όχι λίπος σε τσέπες ανόμων.) (Οπως μερικές κλαυθμυρίζουσες τώρα «κοινωνίες».) Οι καθηγητές εν τω μεταξύ των 464 Τμημάτων -τουτέστιν: πρυτανικές πρωτοκαθεδρίες, συνδικάλες, κομματικά αντιστήλια, νεποτικά αδιάλειπτα, τσεπομάνιακ, άφαντοι «διδάσκοντες» και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις-
(στον βάλτο μέσα των οποίων παλεύουν μερικοί φιλότιμοι δάσκαλοι) το πλέγμα των βολεμένων, λέγω, εκήρυξε πατ-κιουτ τον πόλεμο στις αλλαγές που προτείνει η Διαμαντοπούλου. Νυν υπέρ πάντων αγών. Νυν. Οχι τόσες δεκαετίες, που έβλεπαν τα ΑΕΙ να βουλιάζουν
-χάρη και στη δική τους φιλόπατρι συνεισφορά. Οσο για τον Συν-Σύριζα, που ηγεμονεύει ως γνωστόν στον βάλτο, άκουσα τον ίδιο τον κ. Τσίπρα να λέει από ραδιοφώνου: «Ποια αναμόρφωση του Δημοσίου; Που θα κλείσουν νοσοκομεία, θα κλείσουν σχολεία, θα κλείσουν πανεπιστήμια; Αυτό είναι αναμόρφωση;». Ποιος θα το πίστευε. Τέτοιος λαϊκισμός από τόσο νεανική ειδή.
Ο Παλαιοντολογίξ εν είδει Μπάρκουλη.