Παραγωγικότητα ιπταμένων της Π.Α.
Κύριε διευθυντά
Οι πρόσφατες δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως περί παραγωγικότητος των ιπταμένων της Πολεμικής Αεροπορίας, εύλογα δημιούργησαν κλίμα δυσφορίας απέναντί του, απ’ όλη την ελληνική κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα τον κατατάσσουν ως τον μοναδικό πολιτικό, ο οποίος βάλει προκλητικά εναντίον της πιο ευαίσθητης και υπερήφανης τάξης των Ελλήνων Αεροπόρων.
Ουδείς πολιτικός σοβαρού – ισχυρού κράτους (ΗΠΑ – Γερμανία – Γαλλία – Αγγλία – Ρωσία – Κίνα κ.α.), δεν θα διεννοείτο ανάλογη σκέψη, διότι έχουν παιδεία και γνώση, ενώ δεν έχουν κόμπλεξ.
Πληροφορώ τον κ. Πάγκαλο ότι η παραγωγικότητα των ιπταμένων είναι αυτή που αναφέρει ο αείμνηστος πρωθυπουργός Γ. Ράλλης στο βιβλίο του «Ωρες Ευθύνης» και έχουν παραδεχθεί δημοσίως όλοι οι μεταγενέστεροι ομόλογοί του, ότι αν από το 1974 και μετά έχει αποτραπεί μια πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία, αυτό οφείλεται στο αξιόμαχο και στην επιχειρησιακή ικανότητα των Ελλήνων ιπταμένων.
Η Τουρκία το γνωρίζει πολύ καλά. Ο κ. Πάγκαλος το αγνοεί.
Φαντάζεται, όμως, αν είχε συμβεί μια πολεμική σύρραξη πώς θα ήταν η χώρα μας σήμερα;
Το γεγονός αυτό με πόσα είδη παραγωγικότητος μπορεί να συγκριθεί;
Το 1996 στα Ιμια ο εν λόγω πολιτικός κατάλαβε τι έγινε; Πόσο παραγωγικός υπήρξε ως υπουργός Εξωτερικών;
Ο λόγος του συγκεκριμένου πολιτικού κατά την άποψή μου δεν διακρίνεται από σύνεση και σεβασμό. Σεβασμό στη μνήμη του πατέρα του, ο οποίος ήταν ιπτάμενος και κατά συνέπεια, έπρεπε να γνωρίζει περισσότερα ή τουλάχιστον να ομολογεί τα πρέποντα που είναι και τα λιγότερα.
Το να είναι κανείς ιπτάμενος, εκτός των άλλων, χρειάζεται αρετή και τόλμη.
Ο κ. Πάγκαλος ανάλογα στοιχεία δεν επέδειξε ούτε στο έδαφος εκ του ασφαλούς.
Γι’ αυτό ας είναι ιδιαίτερα προσεκτικός όταν μιλάει για τους υπερασπιστές της εθνικής κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας.
Αριστοτελης Κρικωνης – Αντιπτέραρχος (Ι) ε.α.
Ο Σόλων, οι δανειστές και τα χρέη
Κύριε διευθυντά
Αν η Ιστορία διδάσκει (κατά τον Χέγκελ η Ιστορία διδάσκει ότι οι λαοί και οι κυβερνήσεις δεν μαθαίνουν τίποτα από την Ιστορία), αξίζει να σταθούμε λίγο στην ιστορική απόφαση που πήρε η Εκκλησία του Δήμου στην αρχαία Αθήνα, όταν χιλιάδες πολίτες, στην πλειονότητά τους αγρότες, έχαναν την ελευθερία τους λόγω της αδυναμίας αποπληρωμής ληξιπρόθεσμων χρεών και γίνονταν δούλοι των δανειστών τους (Αριστοτέλης «Αθηναίων Πολιτεία», 1:2 και Πλούταρχος, «Σόλων» 13:2).
Αν ο Αθηναίος οφειλέτης δούλευε στα κτήματα του αφεντικού του, ο σημερινός, που χάνει σπίτι, αυτοκίνητο ή την επιχείρησή του, βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα. Από άλλους εξαρτάται αν θα δουλέψει και πού θα δουλέψει, πώς θα ζήσει και πού θα ζήσει, αν τελικά ζήσει. Οι δανειστές δεν συγκινούνται από προσωπικά δράματα, που συνήθως προκαλούν οι ίδιοι, ενώ ξέρουν να ζητούν βοήθεια από το κράτος, δηλαδή από τους φορολογούμενους, όταν δυσκολεύονται.
Με την οικονομία τους στα όρια της κατάρρευσης, οι Αθηναίοι έδωσαν στον Σόλωνα έκτακτες εξουσίες. Αντιμέτωπος με μια εκρηκτική κατάσταση, ο μεγάλος Αθηναίος ποιητής και πολιτικός εισήγαγε μια σειρά από πρωτοποριακά μέτρα, το πρώτο από τα οποία ήταν η σεισάχθεια, δηλαδή η απόσειση του άχθους (βάρους) των χρεών. Ετσι τα χρέη προς ιδιώτες και προς το Δημόσιο παραγράφηκαν, οι υποδουλωμένοι οφειλέτες απελευθερώθηκαν και οι δημευμένες περιουσίες επεστράφησαν στους δικαιούχους.
Εχουν τα Κοινοβούλια της Ε.Ε. τη βούληση και τα κότσια να ακολουθήσουν το παράδειγμα της αθηναϊκής δημοκρατίας; Μπορούν να περιβάλουν έναν οραματιστή και τολμηρό ηγέτη με πλήρη δικαιοδοσία για να πάρει σωτήρια μέτρα; Υπάρχει σήμερα ένας Σόλωνας;
Κοντόφθαλμοι και άπληστοι, οι δανειστές δεν βλέπουν ότι με τα τοκογλυφικά επιτόκια και τους εξουθενωτικούς όρους δανεισμού εξοντώνουν τους δανειολήπτες. Είναι προς το συμφέρον τους να δώσουν στους καταχρεωμένους τη δυνατότητα να αποπληρώσουν τα χρέη τους, ανεξάρτητα από το αν και κατά πόσο φταίνε οι ίδιοι γι’ αυτά.
Αν ο κ. Τρισέ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ανησυχεί πράγματι για τα δημοσιονομικά της Ευρωζώνης, καλά θα κάνει να κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν οι τράπεζες χάσουν τους τόκους σε περίοδο οικονομικής κρίσης, μπορεί να σώσουν το κεφάλαιό τους. Αν οι δανειολήπτες χάσουν το εισόδημά τους ή τη δουλειά τους, οι τράπεζες θα χάσουν και το κεφάλαιο. Μέχρι πότε θα αντέχουν οι πολλοί (και οικονομικά ανίσχυροι), που αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά της εθνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας, να τρώνε τις σάρκες τους;
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι ακόμη και μια επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των πιστωτών, οι οποίοι οφείλουν επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Οδυσσέας Τσαγκαρακης – Ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας
Λίγη αντικειμενικότητα
Κύριε διευθυντά
Τα όσα αναφέρει στην επιστολή του στην «Καθημερινή», στις 2/12/10, ο καθηγητής κ. Χ. Γαμβριάς με άφησαν κατάπληκτο. Παιδάκια του δημοτικού σχολείου να τραγουδούν την 3η Διεθνή!
Δηλαδή, εν ονόματι της Δημοκρατίας να δύναται ο κάθε δάσκαλος να διαμορφώνει τη σκέψη των παιδιών ανάλογα με τις πολιτικές του πεποιθήσεις; Να εκμεταλλεύεται την άγνοια των παιδιών και την εμπιστοσύνη που του έχουν για να δημιουργεί τους αυριανούς ψηφοφόρους του ΚΚΕ;
Διερωτώμαι εάν στη Ρωσία του Πούτιν επιτρέπεται σήμερα στις σχολικές εορτές τα παιδιά να τραγουδούν την 3η Διεθνή.
Και τι πρέπει να σημαίνει για τα παιδιά ο παραλληλισμός του «Δεκέμβρη του 1944» με την «17 Νοέμβρη του 1973»; Μήπως ότι η ένοπλη προσπάθεια μιας μειοψηφίας να επιβάλει με τη βία τον κομμουνισμό στη χώρα μας ήταν αγώνας για ελευθερία;
Και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, κόμματος υποτίθεται συντηρητικών αρχών, γιατί δεν προκαλεί συζήτηση στη Βουλή για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση στην παιδεία μας;
Θέλω να θίξω και κάποιο άλλο θέμα. Τις εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης, την οποίαν πληρώνουν οι Ελληνες. Και γι’ αυτό έχουν την απαίτηση να είναι αντικειμενική. Η ΝΕΤ είχε εκπομπή στην επέτειο του τραγικού θανάτου του δεκαπεντάχρονου με προσκεκλημένη τη μητέρα του. Περιμένω να παρακολουθήσω εκπομπή με προσκεκλημένους τους συγγενείς των τεσσάρων αθώων ανθρώπων που έκαψαν ζωντανούς οι γνωστοί-άγνωστοι στην οδό Σταδίου. Γεγονός, που σκοπίμως αποσιωπάται και κοντεύει να ξεχαστεί. Εκτός εάν για τη «σοσιαλιστική» κυβέρνησή μας ισχύει και σήμερα το σύνθημα των Γάλλων σοσιαλιστών των αρχών του περασμένου αιώνα: «Pas d’ ennemis a gauche».
Ηλιας Μαυρομιχαλης – Αθήνα
Ο Σπύρος Λούης
Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο του κ. Ν. Κωνσταντόπουλου, είναι ο Λούης νικητής του Μαραθώνιου, γράφεται: Πρώτον, «Ο Μαρουσιώτης νερουλάς Σπύρος Λούης όμως δεν ήταν ταχύς». Κατά καιρούς οι αρθρογράφοι αβασάνιστα έγραφαν ότι ο Λούης ήταν νερουλάς, άλλοι πως ήταν εφημεριδοπώλης κ.λπ. Ομως, ο Λούης ήταν αγρότης, δούλευε στα χωράφια (αμπέλια) του πατέρα του και τις μέρες της σχόλης του μετέφερε επιβάτες από το τρένο με το γαϊδουράκι του στις εξοχές του Μαρουσιού.
Οταν ο Μαρουσιώτης γυμναστής στο 1ο Γυμνάσιο της Αθήνας (Πλάκα), Κωνσταντίνος Πιέτρης, έφερε την είδηση συμμετοχής στον διεθνή προκριματικό Μαραθώνιο στις 25-3-1896, ήξερε πολύ καλά σε ποιους αποτεινόταν, για να τρέξουν. Οι Μαρουσιώτες ήταν συνηθισμένοι στην αντοχή πολλών χιλιομέτρων. Πήγαιναν πεζή στα χωράφια τους το πρωί, που βρίσκονταν στη Μάκρη, Ραφήνα κ.α. δούλευαν εκεί και γύριζαν στο Μαρούσι το βράδυ. Ανάμεσά τους επέλεξε τους περισσότερο ταχείς: Σπύρο Λούη, Σταμάτη Μασούρη (πατέρα μου), Γιάννη Λαυρέντη, Γιώργο Παπασυμεών, Λευτέρη Παπασυμεών. Αυτοί δούλευαν όλη μέρα στα αμπέλια τους, πέταξαν την τσάπα και έτρεξαν μαραθώνιο.
Και δεύτερον, «Ζήτησε από τον βασιλιά ως δώρο ένα καινούργιο κάρο και ένα νεαρό άλογο, για να συνεχίσει το επάγγελμά του». Για το δώρο αυτό γράφτηκαν πολλά, αλλά αποτελούν ανέκδοτα. Το κάρο και το άλογο αγοράστηκαν από τον ίδιο τον Λούη με τα δώρα που του είχαν κάνει. Και ασχολήθηκε με το νερό, επειδή ήταν τότε προσοδοφόρο.
Ο Σπύρος Λούης ήταν υπερήφανος, αξιοπρεπής, σοβαρός, επιβλητικός, αλλά εύπιστος στις συναλλαγές του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ηλικιωμένος πια, σημαδεύτηκαν από πολλά ατυχήματα. Ο Δήμος Αμαρουσίου τον προσέλαβε υπάλληλο, αλλά τον σταμάτησε γιατί έπρεπε να περιορίσει τις δαπάνες του. Με επέμβαση του Μαρουσιώτη τότε υπουργού Κώστα Κοτζιά, ο δήμος τον μισθοδοτούσε χωρίς να εργάζεται. Αλλά αυτό η υπερηφάνεια του Λούη δεν το ανεχόταν. Πήγαινε και παρακολουθούσε την αντλία του νερού για την ύδρευση του Μαρουσιού και ειδοποιούσε τον μηχανικό σε περίπτωση βλάβης. «Θέλω να βγάζω τα λεφτά μου τίμια», έλεγε.
Δημ. Σ. Μασουρης / Φιλόλογος – Ιστορικός / Μαρούσι