Τελικώς ποίους εκπροσωπούν και σε ποίους λογοδοτούν τα δύο κόμματα εξουσίας; Στους κομματοσυνδικαλιστές τους ή στα περίπου έξι εκατ. των ψηφοφόρων τους; Το ερώτημα προσλαμβάνει κρίσιμη σημασία τις ημέρες αυτές, καθώς κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση πασχίζουν να τιθασεύσουν τις αντιδράσεις των πράσινων και των γαλάζιων «συνδικαλιστών» για τα μέτρα εξυγιάνσεως των ΔΕΚΟ και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Πρόκειται για την αντιμετώπιση δύο νοσηρών και επαχθέστατα ζημιογόνων καταστάσεων για την εθνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία, οι οποίες έπρεπε να έχουν εκλείψει τουλάχιστον πριν από δύο 10ετίες και φυσικά, προτού αναδειχθούν σε αυτονόητο όρο της ξενόφερτης τρόικας. Και καλά το ΠΑΣΟΚ. Αυτό έχει την ιστορική ευθύνη για τη γιγάντωση και τη συμμετοχή του κομματοσυνδικαλισμού στη διακυβέρνηση της χώρας. Συνεπώς, σήμερα επωμίζεται και την υποχρέωση, έναντι όχι μόνον της τρόικας, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας να τον κηδεμονεύσει.
Η Ν. Δ., όμως, γιατί δείχνει να αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με τους γαλάζιους συνδικαλιστές της; Αυτοί είναι προϊόντα απομιμήσεως και καχέκτυπα των πρασίνων. Οπότε δεν έχουν λόγο υπάρξεως από τη στιγμή που οι κομματοσυνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ απολέσουν το προνόμιο συγκυβερνήσεως και τους αφαιρεθεί «αυτοδικαίως» κάθε κομματική ισχύς. Για τον λόγο αυτό προκαλεί πολλά ερωτήματα η ενδοτικότητα ή -έστω- η αμφιταλάντευση της ηγεσίας της Ν. Δ. στις πιέσεις των «συνδικαλιστών» της. Οπως εγράφη, οι πιέσεις αυτές ήταν έντονες στα δύο επίμαχα νομοσχέδια. «Συνδικαλιστικά στελέχη της ΔΕΗ απείλησαν με αποχώρηση από το κόμμα» και ο κ. Σαμαράς υποχρεώθηκε σε «δύσκολες ισορροπίες». Κατά πρώτο λόγο η ανανέωση και ο εκσυγχρονισμός της Ν. Δ., που επαγγέλθηκε ο κ. Σαμαράς, είναι διακηρύξεις παντελώς ασύμβατες με την ύπαρξή κομματικού συνδικαλισμού. Ιδιαίτερα μετά την εξαμβλωματική εξέλιξη που είχε ο «θεσμός» αυτός κατά τις τελευταίες τρεις 10ετίες. Στο διάστημα, δηλαδή, κατά το οποίο από πολιτικο-ιδεολογικός εκπρόσωπος ενός κόμματος στον χώρο εργασίας, μετατράπηκε σε νταβατζή και συνεταίρο της πελατειακής σχέσεως και σήμερα επιχειρεί να αναρχοαυτονομηθεί, υπεραμυνόμενος των προνομίων και των ιδιοτελών «κατακτήσεών» του.
Ακριβώς έτσι φθάσαμε στο σημείο οι γαλάζιοι συνδικαλιστές της ΔΕΗ να απειλούν (!) «αποχώρηση από το κόμμα», αντί να φοβούνται το ενδεχόμενο διαγραφής και αφαίρεσης της κομματικής ιδιότητας, την οποία καταχρηστικώς εξακολουθούν να κατέχουν και να νέμονται. Και συναφώς. Για ποίον λόγο ο κ. Σαμαράς αμφιταλαντεύεται σε «δύσκολες ισορροπίες», όταν μερικές δεκάδες «ποικιλόχρωμων» συνδικαλιστών, μεταξύ των οποίων και γαλάζιοι, εμποδίζουν την πρόσβαση στις «εορταστικές αγορές» εκατομμυρίων πολιτών; Προς τι το αρχηγικό δίλημμα, όταν με την ίδια αιτία εκατοντάδες χιλιάδες εμπόρων και μικροεπιχειρηματιών υποχρεώνονται σε υποχρεωτική αργία, κατά το ύστατο 15ήμερο του χρόνου, στο οποίο είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους να ανταποκριθούν σε δάνεια και εισφορές ή να αποτρέψουν το οριστικό λουκέτο στα μαγαζιά τους. (Με ό, τι το απρόσωπο «μαγαζιά» συνεπάγεται για επίσης εκατοντάδες χιλιάδες εμποροϋπαλλήλους). Προφανώς αυτό το πλήθος των συμπολιτών μας σε ουδεμία κομματική στήριξη μπορεί να ελπίζει. Τα συνδικαλιστικά του όργανα στερούνται κάθε πολιτικής ισχύος, αφού αδυνατούν να ασκήσουν πίεση και να εκβιάσουν την Πολιτεία, απειλώντας τη διακοπή κάποιας δημόσιας υπηρεσίας ή λειτουργίας. Αυτή τη συνδικαλιστική στρέβλωση ανέχονται και κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιούν τις ημέρες αυτές κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, «συνδιαλεγόμενες» με τους κομματοσυνδικαλιστές τους…