Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε ένας δημοσιογράφος να γράψει τούτες τις μέρες. Κατά τη διάρκεια του χρόνου, ο δημοσιογράφος αδελφοποιείται με τη δυσάρεστη είδηση. Γίνεται συχνά κομιστής του κακού. Αγγίζει το θυμικό του ανθρώπου, διαχέει την τρομοκρατία του φόβου και ξαφνικά καλείται να εισέλθει στον κόσμο της ουτοπίας, να αποδεχτεί την ωραιότητα της γιορτής. Να αποποιηθεί το ξοφλημένο χρηστικό μοντέλο. Να θυμίζει αίφνης ναυαγό που βρήκε στο πουθενά του ωκεανού μια σανίδα σωτηρίας και γαντζώθηκε πάνω της. Αυτές τις μέρες σανίδα σωτηρίας θα μπορούσαν να γίνουν τα δεκάδες παραμύθια που κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία. Ζηλεύω τους συγγραφείς τους. Πατούν στην άκρη της πραγματικότητας της πολιτικής και του κομματικοποιημένου κράτους, αντιλαμβάνονται τα σημερινά προβλήματα που πνίγουν, όπως τα σκουπίδια της πόλης, αλλά πιστεύουν ότι μια αστραπιαία φυγή από την ακτίνα δράσης μιας καθ’ όλα στρεβλής εικόνας θα βοηθούσε. Τολμώ να πω, ναι, διαβάζοντας κι εγώ ένα από τα πολλά παραμύθια που κατέκλυσαν το γραφείο μου.
Στο παραμύθι «Οι δύο Αη Βασίληδες» του συγγραφέα καρδιολόγου Θανάση Δρίτσα («Το Ονειρο της Αθηνούλας», ο τίτλος του βιβλίου σε εικονογράφηση του γιατρού και ζωγράφου Γιώργου Μπούτλα) έχουμε δύο γέροντες. Ο ένας κουρελής και ρακένδυτος. Κρατάει στα χέρια του ένα μπαλωμένο σάκο που έχει μέσα λάδι, αγιασμό, βασιλικό, ένα κερί, ένα μπουκάλι με φάρμακο και μια βασιλόπιτα με φλουρί. Αυτός ο Αη Βασίλης μπορεί να πολλαπλασιάζει τα πράγματα στον σάκο του με τη δύναμη της προσευχής. Ταξιδεύει στις μίζερες γειτονιές του Μπαγκλαντές, στη φτωχή Αφρική, δίπλα στα ορυχεία διαμαντιών του Κονγκό. Είναι δε τόσο αδύνατος ώστε όταν περπατάει ακούγεται ο θόρυβος που κάνουν τα κόκαλά του.
Ο άλλος Αη Βασίλης είναι σούπερ. Υπέρβαρος, ντυμένος με την κόκκινη στολή του, τις γυαλιστερές του μπότες και τον μάλλινο σκούφο του. Ολα τα ρούχα του έχουν τη σφραγίδα γνωστών οίκων μόδας και πάνω του φιγουράρουν τα ονόματα των χορηγών του ταξιδιού του. Μπαίνει στο Google Earth και μαθαίνει τη θέση του στον παγκόσμιο χάρτη, ακούει την αγαπημένη του μουσική από το iPod, μετακινείται με όχημα της ΝΑΣΑ και φέρνει δώρα στα παιδιά μόνον αν οι γονείς τους είναι συνδρομητές στο πρόγραμμα Santa, με ετήσια συνδρομή 5.000 δολαρίων. Παίρνει και ποσοστό από τις εταιρείες για κάθε δώρο που δωρίζει και δεν λέει ποτέ τη λέξη χαρίζω.
Κάποια στιγμή οι δύο Αη Βασίληδες, δηλαδή οι δύο διακριτοί κόσμοι που πάντοτε υπήρχαν στη Γη, συναντιούνται. Η αρχική αποστροφή, ο χλευασμός, η ειρωνεία του χαρωπού Αη Βασίλη προς τον ρακέντυτο ελλιποβαρή γέροντα είναι εντυπωσιακή. Ο φτωχός Αη Βασίλης αγωνιά για το μικρό παιδί που είναι βαριά άρρωστο και έχει εντολή να το αγγίξει στο μέτωπο, να του δώσει λίγες σταγόνες από το φάρμακο που ‘χει στον σάκο του, να το γιάνει. Προσπαθεί να εξηγήσει στον πλούσιο συνάδελφό του τις κακουχίες των φτωχών παιδιών, να εξηγήσει ότι χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο τα πόδια του για τις μετακινήσεις του, ότι πληρώνει μόνος του όλα τα έξοδά του. Ναι, αν δεν το κάνει, δεν πιάνουν οι θεραπείες του. Τον ακούει ο χλιδάτος Αη Βασίλης. Γιατί να τον πιστέψει; Τρελός του φαίνεται. «Μάλλον έχεις χάσει τα λογικά σου», του λέει κατάμουτρα. «Πέσμου τι τρως, πού μένεις, αθλιότατε σημαιοφόρε της ελεημοσύνης». Αλλά ο φτωχούλης τού απαντά ότι δεν τρώει κρέας, μα ό, τι και να του πει, εκείνος δεν θα καταλάβει.
«Α, το βρήκα», αναφωνεί ο Σάντα. Η τρέλα σου οφείλεται στην έλλειψη πρωτεϊνών, είσαι εκ πεποιθήσεως χορτοφάγος. Θα ασπάζεσαι τον βουδισμό», φωνασκεί ο λιπόσαρκος Αη Βασίλης και πιάνει το κεφάλι του, θέλοντας να δείξει ότι τα ‘χει πάρει στο κρανίο. «Μα πώς μπορεί να εμπιστεύεται εσένα ο Θεός; Ο Θεός επισκέπτεται καθώς πρέπει ανθρώπους που ‘χουν δώσει αγώνα για κοινωνική καταξίωση! Αγαπητέ μου χορτοφάγε φτωχούλη, ο κόσμος είναι καλύτερος από ποτέ με τόσες ευκαιρίες που δίνει στους έξυπνους να πλουτίσουν και να ζήσουν ζωή χαρισάμενη». Και η απάντηση του ρακένδυτου Αη Βασίλη: «Οι άνθρωποι πεινάνε. Ο πλανήτης πεθαίνει. Ο Θεός είχε αφήσει τον άνθρωπο κυβερνήτη, αλλά αυτός τα ‘κανε μούσκεμα. Ασε με τώρα να πάω ώς το Μπαγκλαντές, με περιμένει ο μικρός μου άρρωστος. Μας σώζει όλους η προσευχή», είπε χαιρετώντας… και διακτινίστηκε ώς το άρρωστο παιδί που το ‘γιανε αμέσως. Κάποια στιγμή μάλιστα έκοψε τη βασιλόπιτα με το φλουρί που είχε στον σάκο του και τι έκπληξη: το φλουρί έπεσε στον λιπόσαρκο Σάντα!
Ο κόσμος των παραμυθιών
Τα παραμύθια αυτές τις μέρες λειτουργούν επουλωτικά στον φορτισμένο άνθρωπο. Λένε ιστορίες ξεχασμένες μες στην παραζάλη και τη βίαση των πολλών και ίσως πολλές φορές βοηθούν να συνειδητοποιούμε το εφήμερο της ύπαρξης και την ανάγκη να ξεφεύγουμε λίγο από την κατασκευασμένη πραγματικότητα.
Χρόνια Πολλά!!!