ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Λιγότερα μπαλκόνια φέτος με φουσκωτούς Αη Βασίληδες, φωτάκια και άλλες «εορταστικές» αηδίες; Δόξα σοι ο Θεός. Δόξα σοι η Κρίση, μάλλον. Παραείχε γίνει κι αυτή η βλαχαδερή υπερφωταψία -«Δείτε γειτόνοι τι ευτυχία επιδημεί ενταύθα». Αλλά το μήνυμα που έχουμε πάρει μπαλκονοστολίζοντες και μη δεν φαίνεται να το έχουν λάβει και οι δημαρχαίοι μας. Διότι μερικοί όπως λ.χ. ο Δήμος Νέου Ψυχικού, εφ ω ετάχθην, έσπευσαν να φωταγωγηθούν μήνα ολόκληρο πριν από τα Χριστούγεννα -πριν ακόμα βγει Νοέμβρης. Λες και δεν τρέχει τίποτα λες και ηλεκτρικό δεν είναι λεφτά λες και θάλλουν τα δηωμένα δημοτικά ταμεία λες και δεν συγκαταλέγονται στις μείζονες ρουφήχτρες του θηριώδους ελληνικού ελλείμματος. Το χαβά τους αυτοί. Θα μου πεις, μιζέρια; Οχι μιζέρια βρε. Συμμάζεμα μια στάλα. Και μια ιδέα σεμνότη, ρε. Που μου έμαθες «λας βέγκας», μπουρτζόβλαχε, και δεν μπορείς χωρίς. Αλλά, ξέχασα, την Εορτή των Αφελών (κατά Μάνο Χατζιδάκι) διερχόμεθα -Χρόνια Πολλά Παιδιά! (Οπου «παιδιά», είπαμε, τηλεθεατές και ραδιοακροατές -οι τέως κυρίες και κύριοι). Για τα πραγματικά παιδιά όμως, αν ερωτάτε για θέατρο μέρες που είναι, μία η απάντηση: Ξένια Καλογεροπούλου και Μικρή Πόρτα. Οπου και φέτος συντελείται θέαμα χαρίεν -«Ο τυχερός στρατιώτης». Αποτέλεσμα κι αυτό της πάντα γόνιμης συνεργασίας Ξένιας + Θωμά Μοσχόπουλου. Εδώ οι τολμηρότατοι! διαπραγματεύονται με πλατύ χαμόγελο κι αλαφράδα πούπουλου θέμα… ζωής και θανάτου! Μ’ ένα θίασο εφτά αστέρων δε -τον πάγιο του Μοσχόπουλου και για τις «ενηλίκων» παραστάσεις του. Αρατε Πόρταν! Ολα τα περίμενα, ότι θα δω -σε μισοκοιμισμένο μεταμεσονύκτιο ζάπινγκ- απόστρατο ταγματάρχη να χορεύει τσιφτετέλι στην εκπομπή της Πάνια, ε, όχι, αυτό δεν. (Θα μου πεις «γιατί αυτό δεν»). (Ξέρω ‘γω; Κατάλοιπα άλλων εποχών ίσως). Κι όχι τίποτ’ άλλο, πάει κι η νύστα που ήμουν μια χαρά γλαρωμένος. Τσίτα ξαφνικά. Τσίτα τσίτα, θυμήθηκα κι αυτό που ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης έθετε τις προάλλες στα «Νέα» ως μια από τις βασικές προϋποθέσεις για να αλλάξουμε και να δούμε θεού πρόσωπο: «Χρειάζεται να αλλάξει ο χρόνος (και) της ελληνικής τηλεόρασης, ώστε να μη διαμορφώνει η ατάκα τη συλλογική συνείδηση». (Διότι, ναι, η ατάκα!) Ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, πάλι, αισιοδοξεί ότι φυραίνει πια το χαζοκούτι καθότι νικιέται κατά κράτος από το διαδίκτυο. Να το δεχτώ αλλά να το χαρώ; Φοβάμαι. Βλέπω τη θραύση που κάνει στο Ιντερνετ η αλαμπουρνέζικη (τι «γκρίγκλις» και τι στρίγκλις…) γραφή των ελληνικών και -σε συνδυασμό με την εγκληματική ανικανότητα του σχολείου να διδάξει στοιχειωδώς τη γλώσσα μας- παθαίνω τρόμους και τρέμουλα. Ή είναι να χαιρόμαστε που η πλατυκωλίαση στους καναπέδες με τιβί αντικαθίσταται από το πολύωρο κοψομέσιασμα στα πισί; Ασε που δεν βλέπω κανένα «αντικαθίσταται». «Προστίθεται», ναι. Εξ ου και φάλαινες βγήκαν στη στεριά, θηλυκές κι αρσενικές και παιδοβούβαλα. Τιβί, πισί, κινητά κ.ά. ψηφιακά τριβόλια. Το πράμα φταίει ή η χρήση; Πλήθη ξενύχτησαν τις προάλλες έξω από μαγαζιά για ν’ αγοράσουν το πρωί το ιντερνετικό παιχνίδι Cataclysm. «Ελάχιστοι οι περιστασιακοί παίκτες» έγραφε η Λίνα Γιάνναρου στην «Κ». «Οι περισσότεροι εισέρχονται τόσο βαθιά στον κόσμο του παιχνιδιού, που φτάνουν να χωρίζουν ισόποσα το χρόνο τους μεταξύ κανονικής και διαδικτυακής ζωής». Cataclysm, όχι αστεία. Merry Christmass! Kala Xristougena.