Σωτήριες ενίοτε οι ασκήσεις αισιοδοξίας ακόμη και η ελεγχόμενη αυταπάτη. Κατά συνέπεια, ας υποθέσουμε ότι υφίσταται ελπίδα ανακάμψεως, όπως μας διαβεβαιώνουν οι κάθε φύσεως αρμόδιοι, επικαλούμενοι πληθώρα επιχειρημάτων, αξίας μάλλον αμφιβόλου. Ας υποθέσουμε ότι δεν διεταράχθη ο νους μας μέχρι βαθείας καταθλίψεως και ας αισιοδοξούμε στιγμιαίως εν όψει του νέου έτους.
Ας υποθέσουμε ότι ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Γιώργος Παπανδρέου αόκνως αγωνίζεται διά την σωτηρίαν της πατρίδος, όπως μας διαβεβαιώνει διαρκώς. Και ας υποθέσουμε ότι ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου έχει στόχο την έξοδο της Ελλάδος από την κρίση και δεν ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα συμφέροντα των δανειστών της.
Θωρακισμένοι -στιγμιαίως πάντα- από τις επιθέσεις μιας οικτρής μελαγχολίας, μπορούμε να υποστηρίξουμε, δίχως τον κίνδυνο γελοιοποιήσεως ενδεχομένως, ότι το 2010 υπήρξε μία χρονιά του παραλόγου.
Εξήντα πέντε χρόνια μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, δίχως στρατιωτικές συγκρούσεις -με εξαίρεση τον πόλεμο του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας το 1999- και οι πολίτες τής πλέον προηγμένης ηπείρου του πλανήτη υφίστανται τις συνέπειες μιας οικονομικής κρίσεως μοναδικών διαστάσεων, διότι κάποιοι κάτι δεν υπολόγισαν σωστά.
Στα καθ’ ημάς, ο κ. Παπανδρέου κάτι και αυτός δεν υπολόγισε σωστά. Αφού για μία πενταετία υπονόμευσε κάθε προσπάθεια των κυβερνήσεων του κ. Κώστα Καραμανλή για εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας, επέπεσε «επί δικαίους και αδίκους» επιβάλλοντας στυγνή λιτότητα της πλέον νεοφιλελεύθερης μορφής, προς δόξαν των αρχών που ευαγγελίζεται ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Κατακεραύνωσε -ή έτσι φαντάσθηκε- ο κ. Παπανδρέου τη Δεξιά, τους πρώτους μήνες που ανέβηκε στην εξουσία, με εξεταστικές επιτροπές και άλλα ανούσια τεχνάσματα του παρελθόντος, αλλά το μέτωπο συγκρούσεως έχει στην πράξη μετακινηθεί. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν αντιμετωπίζει τη Δεξιά, την Αριστερά ή όποια άλλη αντίπαλη πολιτική παράταξη, αλλά πρωτίστως το κατ’ εξοχήν δημιούργημα του κόμματός του – με άλλα λόγια τούς συνδικαλιστές και υπαλλήλους των ΔΕΚΟ και του δημόσιου τομέα.
Ας υποθέσουμε ως εκ τούτου ότι η εμφύλια διαμάχη μεταξύ του «παραδοσιακού» ΠΑΣΟΚ και της εκσυγχρονιστικής, ούτως ειπείν, ομάδος που περιβάλλει τον κ. Παπανδρέου θα συνεχισθεί, στη διάρκεια του 2011, αδυσώπητη.
Στο παρελθόν, εθαύμαζαν πολλοί τη δυνατότητα μεταλλάξεων του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι όποιες αλλαγές εξυπηρετούσαν πάντα τον σκληρό πυρήνα των παραδοσιακών στελεχών αυτού του κόμματος. Ο σκληρός πυρήνας των συνδικαλιστών αποθέωσε τον Ανδρέα Παπανδρέου και στη συνέχεια ανέδειξε τον κ. Κώστα Σημίτη στην ηγεσία του κόμματος, διότι χάρη σε αυτόν μπορούσε να διατηρηθεί ένας μηχανισμός νομής της εξουσίας.
Μετάλλαξη ωστόσο χωρίς την ενεργό συμμετοχή ή έστω συναίνεση του σκληρού πυρήνος ενός κόμματος δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι ο κ. Παπανδρέου θα επιμένει στην πολιτική του, δεν πρόκειται το πιθανότερο να σώσει την Ελλάδα, αλλά θα έχει υπονομεύσει θανασίμως το ΠΑΣΟΚ. Είναι ο μόνος που θα μπορούσε να το κάνει.