ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

2' 34" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Χριστιανικότατες οι αριστερές νεολαίες που έμπασαν τους μετανάστες στους προστατευόμενους πανεπιστημιακούς χώρους. Μοιράζονται μαζί τους τον μανδύα του ασύλου. Ο έχων ένα χιτώνα… Και χιτώνας έξτρα λαρτζ. Τι δεν έχει χωρέσει 30 χρόνια τώρα. Και πού είσαι ακόμα – καθότι εδώ εξακολουθεί να ισχύει «ό, τι του φανεί του Λωλοστεφανή».

Για δες καιρό που διάλεξαν για να αναγγείλουν «συνεργασία» Μέγαρο Μουσικής και Πανεπιστήμιο Αθηνών. Καλές προθέσεις με την ίδια γεύση αχύρου όπως κι η συναυλία στον Αγιο Παντελεήμονα. Μόνο που εκεί κραύγαζε η απουσία των (υποστηριζομένων υποτίθεται) μεταναστών, ενώ τώρα βοά ο κλαυσίγελως της παρουσίας τους στο κτίριο της Νομικής. Συνελόντι, τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι, ω πρυτανοαγάδες του Αθήνησι. Εξαιρετικό το λεύκωμα για τα 20 χρόνια του καλλιτεχνικού οργανισμού Φάσμα – Απλό Θέατρο, του σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα (έκδοση «Μικρή Αρκτος»). Φαντασμαγορία με κείμενα και φωτογραφίες από τα 38 έργα της γόνιμης πορείας του. Μαζί σε δύο cd η φωνή της αλησμόνητης Αλέκας Παΐζη στη «Διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίνε» του Μπροχ (1993). Και τι να πω για το παυσίλυπο το παρηγορητικό άλμπουμ της Ελένης Καραΐνδρου με τρία cd γεμάτα μουσικές που συνέθεσε όλ’ αυτά τα χρόνια για 22 παραστάσεις του Αντύπα. Μακροημερεύετε και δημιουργείτε, ω καλοί καγαθοί. Σκέφτομαι τους φίλους μου στην Τυνησία ανησυχώ για τους φίλους μου στην Αίγυπτο – τι δράμα κι αυτό εκεικάτω. Μπρος γκρεμός, με διεφθαρμένα, αυταρχικά καθεστώτα, και πίσω ο αβυσσαλέος κίνδυνος καμιάς θεοκρατίας. Καημένη Σίουα, καημένη Γκαμπς… Δεν είχε απαρνηθεί ποτέ το ελληνικό της διαβατήριο και την υπηκοότητά της η Θεώνη Βαχλιώτη – Ολντριτζ, η λαμπρή ενδυματολόγος που μας άφησε γεια τις μέρες αυτές, κι ας ήταν ριζωμένη 60 τόσα χρόνια στις ΗΠΑ. Μεγάλη καλλιτέχνις – και τσαούσα. Τη γνώρισα τον Οκτώβρη του 2000 οπότε της έκανα μια μεγάλη συνέντευξη για την «Κ».

Είχε έρθει για τα κοστούμια στη «Σονάμπουλα» του Μπελίνι που σκηνοθετούσε στο Μέγαρο ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Δεν μασούσε τα λόγια της: «Τη «Σονάμπουλα» δεν την ευχαριστήθηκα», δήλωσε ευθαρσώς λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα. «Ο σκηνοθέτης δεν μου έδωσε τη δυνατότητα να συζητήσουμε, αλλά άργησε και να μου πει τι ακριβώς ήθελε, με αποτέλεσμα να δουλέψουμε σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια…». Από νέα ήταν έτσι. Κάποτε την είχε πρήξει η Μπέτη Μίντλερ στις πρόβες κοστουμιών για μια ταινία. «Συνέχεια μου έλεγε «I look fat». Το είπε μία, το είπε δύο, στο τέλος δεν άντεξα: Της λέω, «Μπετ, you don’t look fat, you are fat. Σταμάτα πια να τρως κάθε πρωί έτσι!»». Χορτασμένη από διακρίσεις, με Οσκαρ, με τρία θεατρικά Τόνι, με δεκάδες επιτυχίες στο σινεμά και το θέατρο, αλλά ονειρευόταν πάντα να δουλέψει σε αρχαία τραγωδία στην Επίδαυρο. Δεν την κάλεσε ποτέ κανείς. Για καραφλιακό «χειροκρότημα» θεατρικής κριτικής σε σκηνική κακο-εργία έγραφα την προηγούμενη Κυριακή (του σπανίου, ε;) και την επομένη ήρθε συστημένη και η παπική βούλα. Οχι πως εξεπλάγην. «Από το 1994 και έπειτα έβγαλαν χρήματα όχι όσοι δούλεψαν με συνέπεια, με τον ιδρώτα τους, αλλά όσοι επιδόθηκαν στον εύκολο πλουτισμό». Τάδε έφη πρόσφατα Ευάγγελος Βενιζέλος. Να προσθέσουμε και όσους εν τη σκυθοαψβουργική βασιλεία τους επιδόθηκαν στην εύκολη διασπάθιση δημοσίου χρήματος. Μέχρι πριν από δύο χρόνια λειτουργούσε στη Θεσσαλονίκη «γραφείο» Πολιτιστικής Ολυμπιάδας…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή