H επικαιρότητα μπορεί να ‘ναι καθρέφτης με δύο όψεις. Να δείχνει το σκληρό πρόσωπο της αλήθειας, την αξιοπρέπεια της απόγνωσης, τα πικρά χείλη μιας προσφυγιάς που επεβλήθη σε περήφανους ανθρώπους και τους έστειλε στο άγνωστο. Μόνο που δεν υπάρχει ελπίδα στη βάρκα των «Μεταναστών», όπως τους δίνει σε ένα πολύ δυνατό πορτρέτο, κάπου στο Αιγαίο, ο Ηλίας Δελλόγλου. O Ηλίας Μακρής αυτήν την ίδια την επικαιρότητα την αποτυπώνει στα εύγλωττα, συχνά καυστικά σχολιαστικά πολιτικά σκίτσα του, αυτά τα 23 χρόνια που είναι μόνιμος συνεργάτης-σκιτσογράφος της «Καθημερινής». Είναι το άλλο πρόσωπο του ζωγράφου Ηλία Δελλόγλου – αυτό είναι και το πραγματικό του όνομα, το «Μακρής» έχει τη δική του ιστορία.
Ο Δελλόγλου, που σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στο Βερολίνο και στο Braunschweig της Γερμανίας, από το 1974 έως και το 1981, και απεφοίτησε με τη διάκριση του Meisterschler από το εργαστήριο του Peter Voigt, μας αποκαλύπτεται μέσα από τα ζωγραφικά του έργα. Σ’ αυτά μπορούμε να αγγίζουμε τη μοναξιά της δημιουργίας, την αγάπη για την αγάπη, για τους ανθρώπους που περνούν δίπλα του, με την ομπρέλα ανοιχτή κάτω από έναν κλειστό ουρανό στις σκηνές του δρόμου ή μέσα σε τέσσερις τοίχους, όπως το ζευγάρι που μοιράζεται την έκσταση του έρωτα ένα καυτό μεσημέρι, ή που ανεβαίνει την κόκκινη σκάλα σε έναν προορισμό άγνωστο σε μας…
Τον Ηλία Μακρή, στο διπλανό δημοσιογραφικό γραφείο, τον καλησπερίζουμε κάθε μέρα. Φεύγει κι αυτός αργά, σκιτσάροντας την επικαιρότητα της αυριανής εφημερίδας, σκυμμένος πάνω στο λευκό χαρτί του που, γρήγορα, γεμίζει από το πενάκι του και μας δίνει το χαμόγελο της γνώσης και του αδιέξοδου, γενναιόδωρα. Τον Ηλία Δελλόγλου, «που ζωγράφισε και πάλι», όπως μας είπε ο Ηλίας δίνοντάς μας σεμνά τον Κατάλογο και την πρόσκληση για τη νέα του έκθεση στην Galeri Astra -την Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου τα εγκαίνια- θα τον ψάξουμε και θα τον βρούμε στα έργα του που δεν έχουν τίτλο, που έχουν πρόσωπα σ’ έναν ρευστό χρόνο και μια καταδική τους στιγμή ή ζωή. Αυτή που βγαίνει από μόνη της, όταν αρχίζει να ζωγραφίζει. «Οι γραμμές με οδηγούν, εκείνες ξέρουν τι θα ζωγραφίσω», μας είπε, απλά, ο Ηλίας.
«Ενας διάκονος της τέχνης»
«Ο Ηλίας Δελλόγλου είναι από αυτούς που δικαιούνται και δικαιώνουν την ελπίδα της αληθινής ζωγραφικής στις μέρες μας», γράφει στο εισαγωγικό σημείωμα του εξαίρετου συλλεκτικού Καταλόγου, ο ζωγράφος Κώστας Πανιάρας, φίλος καλός σε χρόνο που άλλοτε μας ενώνει κι άλλοτε μας απομακρύνει. «Περιτυλίγει τα θέματά του με ένα σχεδόν αδιόρατο νήμα μιας απροσδιόριστης αλλά πολύτιμης ύλης, σαν το μετάξι. Ετσι, το κάθε έργο του γίνεται κουκούλι και κρύβει μέσα του τον «ένδον» κόσμο του δημιουργού του». Για να τονίσει, καταλήγοντας ο Πανιάρας, πως «η διακονία της αληθινής τέχνης τελείται από εξαιρετικά «ολίγους» ταγμένους αναχωρητές, μακριά από το αδηφάγο ενδιαφέρον τών κατά τόπους φιλότεχνων»… H δημοσιογράφος Μαργαρίτα Πουρνάρα, γειτόνισσα κι αυτή στον τέταρτο όροφο της «K», γράφει πως «η ζωγραφική του Ηλία Δελλόγλου είναι σαν φλέβα που πάλλεται κάτω από το δέρμα. Προκαλεί υποδόρια συγκίνηση». Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο το εξαίσιο ηλιοβασίλεμα πάνω απ’ τον Σαρωνικό γινόμαστε για λίγο αληθινοί, σαν τις μορφές των έργων του Ηλία. Στην έκθεση -ώς τις 26 Φεβρουαρίου, στη σκιά της Ακρόπολης, Καρυατίδων 8- σημασία έχει πως ο Ηλίας έχει το δικό του άστρο, ως Δελλόγλου και ως Μακρής. Θα το ακολουθήσουμε…