Είναι γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση παρελαύνει με βήμα… σημειωτόν. Η διαπίστωση είναι μετριοπαθής, γιατί κατά άλλους έχει κάνει μεταβολή και πηγαίνει προς τα πίσω. Αδυνατεί να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις και να ανοίξει ουσιαστικά τα κλειστά επαγγέλματα, υποκύπτει μπροστά στις αντιδράσεις συντεχνιών, δεν είναι σε θέση να ελέγξει τις συνεχείς κινητοποιήσεις, επιτρέπει τις παραβιάσεις των νόμων, δεν λαμβάνει αποφάσεις, παίρνει αποστάσεις από την τρόικα, παραμένει αιχμάλωτη του λαϊκισμού, κάνει μεγάλα επικοινωνιακά λάθη, δεν μπορεί να συντονισθεί και αντιμετωπίζει ανταρσίες από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Πολλές από τις αδυναμίες ήταν ορατές από καιρό, αλλά τις τελευταίες δέκα ημέρες έχουν αποκτήσει μια δυναμική που τείνει να ακυρώσει τις προσπάθειες και τα βήματα, τα οποία έγιναν για να αλλάξει η λειτουργία της χώρας και να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Ηταν γνωστό ότι οι πρώτοι τέσσερις-πέντε μήνες του 2011 θα ήταν κρίσιμοι, καθώς η κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που προέβλεπε το Μνημόνιο και ήταν αναμενόμενες οι αντιδράσεις. Από την αρχή όμως έγινε αντιληπτό ότι πολλοί υπουργοί δεν ενστερνίσθηκαν την πολιτική της κυβέρνησης μετά τον Μάιο του 2010 και δεν έδειχναν πολιτική βούληση για την εφαρμογή της, δίχως να παραβλέπεται η καθολική αναπηρία της κρατικής μηχανής.
Για όλους όσοι βλέπουν την πραγματικότητα και πίστευαν και πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει για να σωθεί, η ελπίδα ήταν ότι ο Γ. Παπανδρέου θα έδειχνε την αποφασιστικότητα και την επιμονή που απαιτείται για να μπουν τα πράγματα σε ένα σωστό δρόμο μήπως και βγούμε από το αδιέξοδο. Κανείς δεν περίμενε να είναι εύκολος αυτός ο δρόμος και ήταν λάθος της κυβέρνησης να μην επισημάνει από την πρώτη στιγμή το μέγεθος των δυσκολιών και να μην προβάλει συνεχώς και ακατάπαυστα τον υπαρκτό κίνδυνο της χρεοκοπίας. Πώς όμως να γίνει αυτό όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει επιλέξει να υποβαθμίζει την κρισιμότητα της κατάστασης, δεν ρίχνει το βάρος του στον συντονισμό και την οργάνωση της κυβέρνησης, επιτρέπει στους υπουργούς του να ασκούν προσωπικές πολιτικές, και να αλληλοϋποβλέπονται. Και κυρίως, πώς να γίνει όταν ο Γ. Παπανδρέου δεν δείχνει, τελευταία, προσήλωση στον στόχο…
Αν υποτεθεί ότι υπάρχει ένα κομβικό σημείο, ίσως αποδειχθεί ότι αυτό είναι η ανάγκη της αξιοποίησης -με την όποια ερμηνεία της λέξης- της κρατικής περιουσίας. Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έκαναν ακατανόητες ενέργειες και δηλώσεις για να πείσουν ότι δεν είναι στις προθέσεις τους να πουλήσουν τα λεγόμενα «ασημικά» του κράτους, δίνοντας σύνθημα γενικής υπαναχώρησης. Τα κλειστά επαγγέλματα ουσιαστικά δεν ανοίγουν (φαρμακοποιοί, δικηγόροι, φορτηγατζήδες), οι συντεχνίες των Μαζικών Μέσων Μεταφοράς επιμένουν να ταλαιπωρούν το κοινό χωρίς να περικόπτονται οι αμοιβές τους, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ορθώνουν το ανάστημά τους για να προστατεύσουν τοπικά και συντεχνιακά συμφέροντα, εκείνοι που απεργάζονται τη διάλυση του κράτους και της κοινωνίας αφήνονται ανενόχλητοι, στο όνομα του «κοινωνικού πραγματισμού», να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους, οι υπουργοί και οι υφυπουργοί προχωρούν σε αποφάσεις χωρίς συνεννόηση και μετά τις παίρνουν πίσω, όπως έγινε στην περίπτωση των ημιυπαίθριων.
Δεν έχει διευκρινισθεί προς το παρόν αν όλα αυτά τα φαινόμενα είναι συνέπειες της κόπωσης που αισθάνεται η κυβέρνηση κάτω από το βάρος των συνθηκών. Αν δηλαδή εξουθενώθηκε από την υποχρέωση να εφαρμόσει πρωτόγνωρες για την Ελλάδα πολιτικές μέσα σε πολύ μικρό χρόνο ή αν παίρνει αποστάσεις από την τρόικα και υποκύπτει στις πιέσεις του «πολιτικού κόστους» τώρα, εν όψει πολιτικών εξελίξεων. Πολιτικών εξελίξεων που δεν μπορεί να είναι άλλες από τη διενέργεια πρόωρων εκλογών. Η κυβέρνηση διαψεύδει ότι υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά πολλά θα κριθούν αν και όταν υπάρξει απόφαση στις Βρυξέλλες για το περίφημο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Στο μεταξύ, όμως, θα πρέπει να φροντίσει να ανασυνταχθεί και να αποκτήσει οντότητα για να μην… σκορπίσει και μαζί της και η χώρα!