Μου φαίνεται πως εδώ ήρθαμε. Πως το έργο από δω και πέρα το ‘χουμε ξαναδεί. Αμα άρχισε κι η ίδια η κυβέρνηση να βρίζει την τρόικα ώπα! στα ύδατά μας. Το πλοίο των τρελών αναδύθηκε αύτανδρο κι ήρθε ξανά στον τόπο του (ναι…). Για να δικαιωθούν όσοι μουρμούριζαν πως μόνο μια καραμπινάτη χρεοκοπία θα έβαζε την κοινωνία μας σε τροχιά εξυγίανσης. Ενώ τώρα, με την απλώς!
«κρίση», δες συμπεριφορές ακόμα κι απ’ την ίδια την κυβέρνηση. Δηλαδή τι; «Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» θα έπρεπε απέναντι στην τρόικα; Ουδόλως αλλά οι κόκκινες γραμμές τίθενται σοβαρά και με επιχειρήματα στις διαπραγματεύσεις όχι με οπερετικά καμώματα -αυτά τα σιχαμένα, τα ελεεινώς επαναλαμβανόμενα 30 χρόνια τώρα. Ημαρτον πια αυτή η φτηναδούρα. Το διέπραξε όμως η κυβέρνηση και να δούμε τώρα το κόστος. Στο εσωτερικό πάντως έβαλε φόκο στον αντιτροϊκανό πυρρίχιο όπου ορχείται διονυσιασμένη σύσσωμη η εποικοδομητική as usual εν Ελλάδι αντιπολίτευση -κραυγάζουν ήδη οι Βάκχες «Τα έλεγα εγώ!». Μωρέ θα μας πει κι ο παπάς στ’ αυτί, ου φροντίς, έτσι που το πάμε. Επρεπε να σκάσει μύτη «το σκάνδαλο» με τον… αρραβωνιαστικό του Κολοκοτρώνη (πενία πίνις κατεργάζεται) για να ακουστεί
(επιτέλους!) από ραδιοφώνου το ωραιότατο τραγούδι «Ηταν τέσσερα παιδιά / γειά σου γέρο του Μοριά» των Γκάτσου – Χατζιδάκι, που τραγούδησε πριν από 25 χρόνια η Φαραντούρη στη «Σκοτεινή μητέρα». Κάθε πράμα στον καιρό του. «Ο θάνατος του Δαντόν» του Μπίχνερ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (να την λέμε «ωνάσεια Στέγη» να γλιτώνουμε από το μακρυνάρι;) (Το οποίο, εκτός των άλλων, ανακαλεί και παλιές, όλο σκόνη κι αράχνες, καταστάσεις -απορώ: δεν το ήξεραν;) Ο «Δαντόν» λοιπόν.
Η σκηνοθεσία επιχείρησε να αντιμετωπίσει «με απόσταση» και σύγχρονα ψιλοειρωνική ματιά τόσο τον εξτρέμ επαναστάτη Ροβεσπιέρο, όσο και τον κουρασμένο από την αιματοχυσία Δαντόν αλλά τελικά θεατρινίστικη βαβούρα και ιδεολογική θολούρα κάλυψε την ουσία του έργου
-τον πικρό σκεπτικισμό του Μπίχνερ για τη μοίρα των επαναστάσεων. Παράσταση που θα ήταν ίσως αποτελεσματικότερη σε μικρό «κυκλικό» θέατρο, ενώ εναγωνίως ξεχείλωνε για να «γεμίσει» την τεράστια σκηνή της ωνάσειας Στέγης ως το «θεαματικό» φινάλε. Είδα επίσης
-με καθυστέρηση… χρόνων- τους χαριτωμένα λοξούς «Ηρωες» της Ελένης Γκασούκα στο Μικρό Παλλάς. Δροσερό σύνολο από εφτά ταλαντούχα παιδιά, ηθοποιούς και τραγουδιστές, και πέντε μουσικούς -με προεξάρχοντα τον ξεχωριστό Θανάση Αλευρά. Θεατρίνος με γκελ. Ευοίωνο σήμα εκπέμπει η τοποθέτηση της Αννας Φιλίνη στην κεφαλή του πολιτιστικού οργανισμού του δήμου Αθηναίων και της Ευφροσύνης Δοξιάδη στην Τεχνούπολη, Γκάζι.
Πρόσωπα αποδεδειγμένης, αν μη τι άλλο, αισθητικής, δεν θα αποσκορακίσουν τουλάχιστον εν-δημικές «πολιτιστικές» μπουρτζοβλαχίες; Εντωμεταξύ είδαμε τον δήμαρχο Καμίνη να δοκιμάζει τσιχλομαζώχτρα στα πεζοδρόμια.
Μηχάνημα που ξεκολλάει τις πεταμένες και πατημένες
-μιλιούνια τα γαϊδούρια- στα πεζοδρόμια τσίχλες. Στην απαστράπτουσα Σιγκαπούρη είχα προειδοποιηθεί ότι όποιος πετάξει κάτω αποτσίγαρο ή τσίχλα πρόστιμο επιτόπου. Αλλά εμείς, εντάξει. Αυτόφωρο ο φοροφαγάς δίωξη ο διοδιοφυγάς πρόστιμο ο καπνοφουγαράς να τα βάλουμε και με το τσιχλόφτυσμα; Ανήκουστον. Ασε που θα βγει ο Τσίπρας να λέει ότι πάνε τη χώρα μισό αιώνα πίσω, στον αυταρχισμό του «Απαγορεύεται το πτύειν».