Τα Σκόπια οδεύουν ολοταχώς προς βουλευτικές εκλογές, που ωστόσο δεν αναμένεται να δώσουν διέξοδο στα κρίσιμα προβλήματα που απασχολούν τη χώρα. Ο πρωθυπουργός Νίκολα Γκρούεφσκι σήκωσε το γάντι που του πέταξε η σοσιαλδημοκρατική (κυρίως) αντιπολίτευση και πρόκειται να στήσει κάλπες προς τα τέλη Μαΐου ή τις αρχές Ιουνίου, όπως εκτιμούν στα Σκόπια. Ζητάει ανανέωση της λαϊκής εντολής επικαλούμενος την απουσία πολιτικής νομιμοποίησης του κοινοβουλίου, μετά την αποχώρηση από αυτό των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Γκρούεφσκι, με απώλειες ίσως, αλλά θα κερδίσει τις εκλογές έχοντας απέναντί του μια αναιμική αντιπολίτευση η οποία δεν πείθει ότι αποτελεί την εναλλακτική λύση. Το ερώτημα είναι πώς θα αξιοποιήσει τα άλλα τέσσερα χρόνια εξουσίας και σε ό,τι μας αφορά εάν με νωπή τη λαϊκή αναβάθμιση κάνει το μεγάλο βήμα για τη λύση του προβλήματος της ονομασίας.
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, δεν πρέπει να ελπίζουμε σε οβιδιακή μεταμόρφωσή του. Ο Νίκολα Γκρούεφσκι έχει οικοδομήσει την πολιτική του ηγεμονία στον εξαρχαϊσμό που δεν του επιτρέπει να κάνει βήμα πίσω από την «κόκκινη γραμμή» την οποία έχει χαράξει. Η διένεξη με την Ελλάδα αναμένεται να αποτελέσει ένα από τα βασικά, πιθανότατα το βασικότερο, σημείο αντιπαράθεσης κατά την προεκλογική περίοδο. Οχι επί τη βάσει μιας γόνιμης συζήτησης διαφορετικών προτάσεων αλλά στο ποιος είναι προδότης και ποιος υπερασπίζεται τα εθνικά δίκαια.
Δεν αποκλείεται, λένε στα Σκόπια, να επιστρατεύσει και τον Μέγα Αλέξανδρο με τον Βουκεφάλα του εγκαθιστώντας τον πολυσυζητημένο ανδριάντα στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων. Ακόμη και στη νέα, την τρίτη κατά σειράν θητεία του όμως, ο Νίκολα Γκρουέφσκι θα παραμείνει αυτοεγκλωβισμένος στις επιλογές του. Δεν πρόκειται να προχωρήσει τις στρατηγικές προτεραιότητες της χώρας του, που από την ανεξαρτησία της, πριν από είκοσι χρόνια, παραμένουν η ένταξη της ΠΓΔΜ στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ. Η αμετακίνητη στάση του στο ζήτημα της ονομασίας θα κρατήσει και πάλι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, τις πόρτες της Ατλαντικής Συμμαχίας και της Ε.Ε. κλειστές. Οι Δυτικοί, απηυδησμένοι από τον πρωτόγονο εθνικισμό του τού έχουν ξεκαθαρίσει πως αν θέλει να γίνει η χώρα του μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα πρέπει πρώτα να τα βρει με την Ελλάδα. Ομως, εκείνος δεν δείχνει διατεθειμένος όχι μόνο να θυσιάσει αλλά ούτε καν να «νοθεύσει» το όραμα του μακεδονισμού για χάρη της ευρωατλαντικής πορείας της χώρας του.
Και αν για την ελληνική πλευρά δεν κοστίζει σχεδόν τίποτα η παράταση της εκκρεμότητας του ονόματος, για τους γείτονές μας άλλα τρία – τέσσερα χρόνια πιο βαθιά στη φτώχεια και την απομόνωση είναι πολλά. Και, φυσικά, εμείς δεν πρέπει να επιχαίρουμε γι’ αυτό.