Πάνε ν’ αφήσουν τη CIA άεργη. Αφού αυτά που κάποτε διαπράττονταν στη ζούλα εδώ και καιρό συμβαίνουν πια σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Ο κιμάς αλέθεται ενώπιον του πελάτου πλέον. Κι ενώ η Ευρώπη βάζει δημοκρατία στους σκηνόβιους βερβερίνους, το μαύρο πρόβατό της δεν μπορεί να βάλει νόμο ούτε στο παχνί του. Ολα δήθεν. «Η ταχύτητα ελέγχεται με ραντάρ» -γιγαντοταμπέλα στη Μεσογείων, στην ΕΡΤ λίγο πιο πάνω. Ραντάρ, όχι αστεία. Οι ζέμπρες λεγόμενες, διαβάσεις πεζών, που σε άλλες χώρες έτσι και τις πατήσει πόδι πετρώνει μπροστά του το τροχοφόρο. Εδώ σε στρώνει ασφαλτόπανο -και σε βρίζει κι από πάνω. Κάμερες στις λεωφορειολωρίδες, που «καταγράφουν τους καταπατητές». Βέβαια. Ράμπες στις απολήξεις των πεζοδρομίων για τους ανάπηρους λέει, μνημεία υποκρισίας και λουφέ. Ενδεικτικά μικρά, μην μπούμε στα «μεγάλα κόλπα» -κάτι σιφοράι και άλλα επιτεύγματα ελληνικού μεγαλείου. Λοιπόν, ενδιαφέρον έργο η «Τρισεύγενη» του Παλαμά. Κάτι σαν προδρομική Στέλλα του χωριού η ηρωίδα του -πνεύμα ακαπάκωτο, αντισυμβατικό, σχεδόν «καταραμένο» για την εποχή και τον τόπο του. Και το ανέδειξε αυτό η παράσταση της Λυδίας Κονιόρδου στο Εθνικό χάρη κυρίως στο χειρισμό των βασικών ρόλων και των μεταξύ τους σκηνών, στις οποίες χαίρεσαι να βλέπεις τρία από τα εκλεκτότερα νέα πρόσωπα του θεάτρου μας -Νίκο Κουρή, Στεφανία Γουλιώτη και Γιώργο Γάλλο. Χάρη επίσης στα υπέροχα κοστούμια του Αγγελου Μέντη, που κάνουν «εποχή» με ανάσα. Αφόρητες όμως οι «σκηνές πλήθους» -φωνές, μούτες, κίνηση, χέρια, άσκοπα τρεχαλητά, δήθεν τσακωμοί, άσχετα αντικείμενα που πηγαινοέρχονται άνευ λόγου και αιτίας
-μια φλυαρία φορτική, υπονομευτική της όλης παράστασης. Πήγα νομαρχία (Αγία Παρασκευή) να ρωτήσω για ανανέωση άδειας οδηγήσεως. Στο αρμόδιο γκισέ 3 ψυχή. Στο βάθος κάναν χαβαλέ δυο τρεις -ο ένας φουγάρο ανέμελο, Λοβέρδε Λοβέρδε. Περίμενα. Αυτοί με έβλεπαν αλλά απλανώς -αόρατος ο υπήκοος. «Είναι κάποιος κύριος εδώ;» τόλμησα κάποια στιγμή. Μιλάει το έπιπλο; Οχι. Γιατί να αντιδράσουν. Ωσπου άρχισε το πανηγύρι του ευπειθούς πολίτου που τα λαμβάνει εν κρανίω, κι έγινε το δεν σας λέω παρακάτω. Κράτος εν κρίσει, σου λέει. (Λαός ανάδελφος εποίει). (Το κράτος). (Την κρίση την έκανε ο Πάγκαλος). (Πού μόνος του τα έφαγε). (Του φαίνεται άλλωστε). «Καλά του κάνανε!» καταφχαριστήθηκε κυρία στο γυμναστήριο βλέποντας στην τιβί τα καλυβιώτικα γιαουρτανδραγαθήματα. «Κι είναι και επιστήμονας!» ψιθύρισε κάθιδρος συντρέχων από το διπλανό «διάδρομο». Α, επιστήμων η σώφρων. Κατεξεπλάγην. Μετά άκουσα τον Αρη να κατακεραυνώνει τις συνενώσεις σχολείων. Το-νε-φο-βή-θη-κα, σκέτος θεός του πολέμου -κι ας τον θεωρούν «ελαφρών βαρών πολιτικό» οι ξομπλιάστρες της αμερικάνικης πρεσβείας, κατά τα wikileaks. Ποιος; Ο φενακίζων το πανελλήνιο με δήθεν «επιτροπές παιδείας» μπαμπινιωτάρης. Ο που «τον έβαλε ο Καραμανλής στο Παιδείας επειδή δεν σκόπευε να κάνει καμιά αλλαγή στην εκπαίδευση». Ο ανερυθρίαστα διασπείρας ανά την αιτωλοακαρνανική ύπαιθρο σχολές πανεπιστημίου. Ο εκατοντάδες εκπαιδευτικούς -δικά μας παιδιά- ανασύρας από σχολεία νήσων για να τα φέρει down town -μην πλήττουν τα τσαμένα. Να απολαμβάνουν και των τακτικών κατ’ εβδομάδα απεργοπορειών ΟΛΜΕ, Οϊμέ και συναφών εθνεγερτηρίων σαλπισμάτων. Θρασείν χρη κι ο Αρης, όπως κι όλα σχεδόν τα λεβεντόπαιδα της Ν.Δ. που μας πάτησαν και το κεφάλι μέσα στα στροσκάν.