Την περασμένη εβδομάδα, λίγο προτού ολοκληρωθούν στην Αβάνα οι εργασίες του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, κυκλοφόρησαν φήμες περί ανανέωσης των οργάνων. Η ψυχρολουσία ήρθε ταχύτατα: ναι μεν αποχώρησε ο Φιντέλ Κάστρο, 85 ετών, αλλά χρίστηκε πρώτος γραμματέας ο 79χρονος αδερφός του, Ραούλ, αντικαταστάτης του ο 80χρονος Χοσέ Ραμόν Ματσάντο Βεντούρα και τρίτος στην ιεραρχία ο 78χρονος Ραμίρο Βαλντές. Συνομήλικοι αμφότερων είναι τα μέλη σχεδόν σύσσωμου του Πολιτικού Γραφείου. Η ανανέωση περιορίστηκε στην Κεντρική Επιτροπή. Υπομονή συνέστησε στα φιλόδοξα νέα στελέχη ο Ραούλ. Πολλοί διεθνείς παρατηρητές έσπευσαν να καγχάσουν, αποδίδοντας την αδυναμία ηλικιακής ανανέωσης στις παραδοσιακές κομμουνιστικές αγκυλώσεις.
Κι όμως, μία μέρα νωρίτερα το περιοδικό Der Spiegel κήρυσσε την επιστροφή των γκριζομάλληδων στη γερμανική πολιτική σκηνή. Από τον σοσιαλδημοκράτη Πέερ Στάινμπρουκ και τον τέως ομοϊδεάτη του Οσκαρ Λαφοντέν, μέχρι τον Πράσινο Γιόσκα Φίσερ η χώρα μοιάζει να επιζητεί την ασφάλεια των έμπειρων πολιτικών και τη σοφία στιβαρών προσωπικοτήτων, όπως ο Χέλμουτ Σμιντ. Στη Γερμανία η παλιά φρουρά δεν είναι τόσο παλιά όσο στην Κούβα, κυμαίνεται όμως γύρω στα 60.
Στο Κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών, έπειτα από ένα μακρύ κύκλο εσωκομματικών διεργασιών για τη διαδοχή του ηγέτη του και ΥΠΕΞ Γκίντο Βέστερβελε άρχισαν να διατυπώνονται αμφιβολίες κατά πόσον οι φωτογενείς πιτσιρικάδες, όπως ο 32χρονος Κρίστιαν Λίντνερ και ο 38χρονος Φίλιπ Ρέσλερ μπορούν να αναλάβουν τόσο κρίσιμα πόστα όπως η αντικαγκελαρία.
Ηλικιακοί προβληματισμοί ταλανίζουν και το Κόμμα των Πρασίνων, από το οποίο ενδέχεται -σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις- να προέλθει ο επόμενος καγκελάριος της Γερμανίας. Ο Πράσινος Βίνφριντ Κρέτσμαν, 62 ετών, κατήγαγε τον περασμένο μήνα εκλογικό θρίαμβο στη Βάδη Βυρτεμβέργη και αναλαμβάνει την πρωθυπουργία του κρατιδίου, ακριβώς επειδή δεν έχει κανένα στοιχείο από την άφρονα νιότη των στελεχών του κόμματος. Ενας σοβαρός μεσόκοπος κύριος, μάλλον συντηρητικός, που ούτε πλέκει ούτε ποτίζει τις γλάστρες του μέσα στο Κοινοβούλιο… Στη Βρετανία έχει αρχίσει να κοπάζει ο ενθουσιασμός για τους νέους κι ωραίους κυβερνητικούς εταίρους, τον Ντέιβιντ Κάμερον και τον Νικ Κλεγκ, μια τάση που καταγράφεται και στη χώρα μας. «Μα δεν είστε ικανοποιημένοι που έχετε μια νέα φουρνιά πολιτικών, με διεθνείς σπουδές κι ευρείς ορίζοντες;», ρωτούσε πρόσφατα με έκδηλη απορία Γερμανός δημοσιογράφος. Είχε πειστεί για την αποτελεσματικότητα Ελληνα υπουργού επειδή μιλούσε άπταιστα ξένες γλώσσες… Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν κι εμείς πολύ περήφανοι για τους υπουργούς μας το φθινόπωρο 2009, όταν τους είδαμε παραταγμένους έξω από το Μαξίμου. Με καλές σπουδές, περγαμηνές σε διεθνείς οργανισμούς, καταλάβαμε πως δεν ήταν τίποτα τυχάρπαστοι που δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους αν δεν υπήρχε ο φίλος τους ο πρωθυπουργός. Ημασταν όντως περήφανοι. Ηταν η εποχή που ήμασταν κι εμείς νέοι κι άμυαλοι και είχαμε πιστέψει ότι «λεφτά υπάρχουν» και η κρίση μπορεί να αποτραπεί. Τώρα, όλο και συχνότερα περιμένουμε από τον Κώστα Σημίτη να μιλήσει.