Η υπερψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και του εφαρμοστικού νόμου με τη μονοκομματική ευθύνη του ΠΑΣΟΚ έχει μια καίρια διάσταση. Μέσα στους επόμενους 3-4 μήνες και ωσότου έλθει στη Βουλή το Μνημόνιο ΙΙ, θα διαπιστωθεί κατά πόσον η οικονομική κρίση -και ιδίως η μέχρι σήμερα αντιμετώπισή της- είναι κατά μεγάλο ποσοστό και πολιτική υπόθεση. Η διαπίστωση δε αυτή αφορά κατά κύριο λόγο την ανάληψη της ευθύνης διαχειρίσεως της κρίσεως από τον κ. Ευ. Βενιζέλο. Ο νέος υπουργός Οικονομικών είναι ένας ευφυής πολιτικός, με αποδεδειγμένες τις ηγετικές του φιλοδοξίες. Φυσικά δεν ανέλαβε το πόστο αυτό για να φθαρεί και να αποτύχει, όπως ο προκάτοχός του. Ολα δείχνουν πως θα τολμήσει μια ανατροπή του μανδαρινισμού του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος επί ένα 20μηνο «βολεύτηκε» με τη μονομερή αφαίμαξη μισθωτών, συνταξιούχων και μικρομεσαίων. Οτι, δηλαδή, θα προχωρήσει στις διαρθρωτικές αλλαγές για τον περιορισμό της κρατικής σπατάλης, τις αποκρατικοποιήσεις, την πάταξη της φοροδιαφυγής, την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας κ.λπ. Αλλωστε, ο νέος υπουργός Οικονομικών για όλα τα παραπάνω μέτρα, που συνεπάγονται «επώδυνο πολιτικό κόστος», έχει τη συναίνεση της Ν.Δ., η οποία υπερψήφισε τις συγκεκριμένες διατάξεις.
Αν μέσα στους αμέσως επόμενους μήνες συντελεσθεί αυτή η ανατροπή τής έως σήμερα κυβερνητικής πολιτικής, τούτο θα πιστωθεί αποκλειστικά στον κ. Βενιζέλο· κάτι που φυσικά γνωρίζει (και προφανώς επιδιώκει) ο ίδιος. Επιπλέον, είναι πολύ πιθανόν να μεταβάλει τα σημερινά πολιτικά δεδομένα, που είναι ασταθή και ευμετάβολα. Εννοούμε το κατά τις δημοσκοπήσεις μικρό προβάδισμα της Ν.Δ., με τα δύο μεγάλα κόμματα να βρίσκονται στο ιστορικό ναδίρ της απηχήσεώς τους στο εκλογικό σώμα. (22% και 19%). Υπό το πρίσμα αυτό ίσως αποδειχθεί λάθος το γεγονός ότι ο κ. Σαμαράς έσπευσε να προαναγγείλει την καταψήφιση και του Μνημονίου ΙΙ, με την προοπτική να τεθεί θέμα εγκρίσεώς του από 180 βουλευτές. Διότι αν το εγχείρημα Βενιζέλου επιτύχει οι «αναπόφευκτες» εκλογές, λόγω καταψηφίσεως του νέου Μνημονίου, μπορεί τότε να είναι επιθυμητές από το ΠΑΣΟΚ. Και όχι να συνιστούν σχέδιο «απόδρασης» της σημερινής κυβερνήσεως από την εξουσία, όπως επίσης έσπευσε να «διαβλέψει» ο αρχηγός της Ν.Δ.
Ηδη ο κ. Βενιζέλος πιστώνεται με την πειθάρχηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδος του ΠΑΣΟΚ στην υπερψήφιση των δύο κρισίμων νομοθετημάτων, αφού ο ίδιος ανέλαβε να μεταπείσει τους δυστροπούντες βουλευτές. Κάτι που θα ήταν αδιανόητο να επιτύχει ο κ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, είναι βέβαιον, πως θα μετέθετε και το «καθήκον» αυτό στον κ. Παπανδρέου. Κατά τ’ άλλα επί ένα 20μηνο οι υπεύθυνοι υπουργοί εμφανίζονταν περίπου ως ανύπαρκτοι και ετεροκατευθυνόμενοι στην αντιμετώπιση της κρίσεως. Στην ουσία είχαν εκχωρήσει την ευθύνη διαχειρίσεως του προβλήματος στην τρόικα και τους εταίρους μας. Και όχι μόνον αυτό. Τους είχαν αναθέσει να διορθώνουν, με καθαρά εισπρακτικά κριτήρια, τα λάθη και τις παραλήψεις τους. Με ό,τι τούτο συνεπάγεται για την ισοτιμία των θυσιών του ελληνικού λαού και την κοινωνική δικαιοσύνη των επαχθών μέτρων. Μέλλει, λοιπόν, να αποδειχθεί αν το τεράστιο μερίδιο της πολιτικής ευθύνης στην αντιμετώπιση της οικονομικής γίνεται επιτέλους αποδεκτό από την κυβέρνηση. Αν ο κ. Βενιζέλος είναι πράγματι αρσιβαρίστας…