Βυθίσθηκε η Αθήνα στην κόλαση της Μέσης Ανατολής, την Τετάρτη· και μάλιστα τη στιγμή που η κυβερνητική πλειοψηφία εψήφιζε το δεύτερο Μνημόνιο, ώστε να παραμείνει η Ελλάς στο ευρωπαϊκό σύστημα – ή αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του. Απέτυχε η κυβέρνηση οικτρά στο μείζον θέμα της εσωτερικής ασφαλείας. Απέτυχε οικτρά επίσης στο θέμα της οικονομίας, ψηφίζοντας δύο Μνημόνια που οδηγούν τη χώρα βαθύτερα στην ύφεση, ισχυριζόμενη ότι διά αυτού του τρόπου θα σώσει την Ελλάδα. Είναι ευτύχημα ότι μέχρις στιγμής δεν εκδηλώθηκε πρόκληση σε άλλους τομείς εξόχως κρίσιμους για τη χώρα.
Ο κ. Παπανδρέου προσπάθησε με τον ανασχηματισμό να δημιουργήσει την εντύπωση μιας επανεκκινήσεως, αλλά η χώρα πορεύεται με βάση δύο Μνημόνια που απεδέχθη ο πρώην υπουργός Οικονομίας κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Ο διάδοχός του, ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, προσπάθησε στην πρώτη εμφάνισή του στις Βρυξέλλες κάτι να διαπραγματευθεί, κάτι πολιτικό να αρθρώσει και απεπέμφθη· και επιστρέψας οίκαδε άρχισε να επιδίδεται σε αγορεύσεις σχοινοτενείς. Αλλά η ρητορική ευχέρειά του αρχίζει ήδη να απωθεί.
Υποστηρίζουν ορισμένοι καλοπίστως ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις πρόνοιες των δύο Μνημονίων, αλλά στην απροθυμία της κυβερνήσεως να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε και να εφαρμόσει τους νόμους που ψηφίζει. Τα επιχειρήματα δεν είναι αβάσιμα.
Αλλά η οικονομία σε κρατικό επίπεδο δεν έχει χαρακτήρα οικιακό, όπου ο αποφασίζων είναι και αυτός που εφαρμόζει τα μέτρα, που έχει κρίνει ως απαραίτητα. Για να λειτουργήσει μια κοινωνία δημιουργικά, πράγμα που είναι το ζητούμενο και στη παρούσα συγκυρία, η πολιτική ηγεσία οφείλει να την εμπνεύσει. Αυτό συνέβαινε σε όλη τη διάρκεια του εθνικού μας βίου όταν σύμπας ο λαός έστελνε τα παιδιά του στο μέτωπο για να προασπίσουν με τη ζωή τους αξίες άυλες. Σήμερα που το διακύβευμα είναι πολύ μικρότερο, η κοινωνία έχει περιέλθει σε κατατονική κατάσταση. Και αυτό δεν εγγυάται δυστυχώς επιτυχία της όλης προσπαθείας.
Η ολική καταστροφή του σαθρού οικονομικού συστήματος, που επιβάλλουν τα δύο Μνημόνια και όσα άλλα ακολουθήσουν, και η εξάρθρωση του παθογόνου δημόσιου τομέα, θα ήταν δυνατόν να θεωρηθούν ως ευκαιρία. Υστερα από κάθε καταστροφή ακολουθεί δημιουργία. Αυτό συνέβαινε έπειτα από κάθε πόλεμο – από τη συντριπτική ήττα του 1897 έως τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και πλέον πρόσφατα μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι ανάλογο και στην παρούσα συγκυρία, εάν υπήρχε πολιτική ηγεσία και υγιής ιδιωτικός τομέας και εάν η εξαχρείωση που επικρατούσε στο Δημόσιο δεν είχε διαστρέψει εν πολλοίς και την αντίληψη της επιχειρηματικότητος στον τόπο μας – με εξαίρεση την εμπορική ναυτιλία και κάποιες μη κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις. Ας παύσει κατά συνέπεια η κυβέρνηση να πλανάται πως σώζει την Ελλάδα και να αιτιάται την κοινωνία ή τους πολιτικούς της αντιπάλους. Ας έδιδε τη δυνατότητα να δημιουργηθεί ένας υγιής ιδιωτικός τομέας. Η ευθύνη του αδιεξόδου τής ανήκει, αποκλειστικά.