Δημοκρατία και αστυνομική βία
Κύριε διευθυντά
Το Πανελλήνιο και όλος ο κόσμος μέσω της τηλεόρασης στάθηκε την περασμένη Τετάρτη για πολλοστή φορά μάρτυρας του άθλιου θεάματος των συγκρούσεων στο κέντρο της Αθήνας μεταξύ των αστυνομικών οργάνων και των κουκουλοφόρων, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη γενική εικόνα και την τουριστική δυσφήμηση της χώρας μας. Τα γεγονότα αυτά μας έφεραν στο νου τις αθλιότητες και τις καταστροφές του Δεκεμβρίου του 2008 που όλοι προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε.
Η υπηρεσιακή και πολιτική ηγεσία της Αστυνομίας οφείλει, νομίζω, κάποτε να αντιληφθεί ότι οι πολλές και ποικίλες παραβιάσεις του νόμου δεν αντιμετωπίζονται με τα όργανα της τάξεως να δέρνουν και να δέρνονται με τους διάφορους ταραχοποιούς, να προπηλακίζουν και να προπηλακίζονται, να ανταλλάσσουν μολότοφ με δακρυγόνα ως εάν επρόκειτο για μια ιδιωτική υπόθεση και για παρέα θερμόαιμων νεαρών χούλιγκαν. Αυτό δεν προάγει την εικόνα μιας επαγγελματικής Αστυνομίας ούτε μιας σοβαρής, υπεύθυνης και ευνομούμενης πολιτείας.
Τα αστυνομικά όργανα έχουν υποχρέωση και καθήκον να συλλαμβάνουν και να προσάγουν ενώπιον της Δικαιοσύνης τους αδικοπραγούντες και όχι να συμπλέκονται μαζί τους. Και επειδή συχνά ακούμε αστυνομικούς να λένε ότι η σύλληψη αυτή στερείται νοήματος, αφού όλοι οι συλλαμβανόμενοι αθωώνονται και στη συνέχεια αφήνονται και πάλι ελεύθεροι, είναι καιρός επιτέλους να ενημερωθεί το Πανελλήνιο αν όντως τα πράγματα έχουν έτσι ή αν αυτό αποτελεί το άλλοθι μιας δημοσιοϋπαλληλοποιημένης και απονομιμοποιημένης Αστυνομίας, που δεν μπορεί και δεν τολμά να φέρει ενώπιον του νόμου τους ποικιλώνυμους «μπαχαλάκηδες» που βιαιοπραγούν εις βάρος της ασφάλειας και της περιουσίας των πολιτών. Με άλλα λόγια, να κάνει τη δουλειά της επαγγελματικά και όπως πρέπει και να ικανοποιεί το γενικό περί δικαίου αίσθημα. Για χρόνια ακούμε την ανάγκη για κάτι τέτοιο και φοβούμαι, αν κρίνει κανείς από τα επεισόδια που ζήσαμε τις μέρες αυτές, ότι βρισκόμαστε σε σημείο μηδέν.
Από την άλλη πλευρά και για να είμαστε δίκαιοι, αξίζουν εύσημα στην Αστυνομία γιατί κατόρθωσε να εξασφαλίσει την ακώλυτη πρόσβαση των βουλευτών στο Κοινοβούλιο για την άσκηση του νομοθετικού τους έργου, βασικής λειτουργίας της Δημοκρατίας κατά το Σύνταγμα, ενώ, δυστυχώς, την ίδια στιγμή, το δκαίωμα των πολιτών να διαδηλώνουν ειρηνικά, παρ’ ότι φραστικά δεκτό και σεβαστό από όλους, έπεφτε θύμα της έντασης και των συγκρούσεων μεταξύ των ταραχοποιών και των δυνάμεων της Τάξης.
Ηλιας Κατσαρεας, Πρέσβης ε.τ.
Για την Ακαδημία Αθηνών
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο σας της 15ης Ιουνίου κακίζεται η Ακαδημία για πολλά και διάφορα, κατά παρεξήγηση, θέλω να πιστεύω, και μεταξύ άλλων, γιατί δεν είχε γίνει ακαδημαϊκός ο έξοχος ποιητής φίλος μου Οδυσσέας Ελύτης.
Κρίνω καθήκον μου, και προς την Ακαδημία και προς τον Ελύτη, να γνωρίσω την αλήθεια προς τους αναγνώστες σας. Και παραθέτω μια σελίδα του βιβλίου μου «Φιλολογικά» (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2007), από το κεφάλαιο «Οδυσσέας Ελύτης»:
Και ας μου επιτραπεί ως επιμύθιο η εξήγηση πώς ο Ελύτης δεν έγινε ακαδημαϊκός. Δεν υπήρξε ούτε απροθυμία της Ακαδημίας ούτε υπεροψία του Ελύτη. Ο ίδιος εγώ ζήτησα τη συναίνεσή του για να υποβάλω πρόταση προς εκλογήν του ως τακτικού μέλους της Ακαδημίας. Και ο Ελύτης μου απάντησε: «Με γνωρίζεις ότι είμαι ευσυνείδητος και αν θα εκλεγόμουν από την Ακαδημία ως μέλος της, θα έπρεπε να εκπληρώνω ακέραια τα καθήκοντα μέλους της. Αλλά, όπως μου είπε ο Παπατσώνης, η εκπλήρωση των καθηκόντων αυτών είναι πολύ χρονοβόρα. Και η επιθυμία μου είναι, όσο πρόκειται ακόμη να ζήσω, ο χρόνος μου όλος να παραμείνει διαθέσιμος για την ποίηση· όχι, ενώ έχω έμπνευση, να τρέχω στην Ακαδημία για να μετάσχω στη συνεδρία της Ολομέλειάς της ή της μιας ή της άλλης Επιτροπής της είτε να είμαι υποχρεωμένος για διάβασμα βιβλίων υποψηφίων προς βράβευση και για σύνταξη εκθέσεων εισηγητικών προς βράβευσή τους ή προς μη βράβευσή τους. Αναμφίβολα θα με τιμούσε η εκλογή μου ως ακαδημαϊκού, αλλά θα μου απέφερε υποχρεώσεις ώστε να προδίδω συχνά το κύριο έργο της ζωής μου, την ποίηση». Αυτά είχα καθήκον να κοινολογήσω, και προς υπεράσπιση του ηθικού γοήτρου της Ακαδημίας και προς έξαρση της ηθικής ευσυνειδησίας του φίλου μου γνήσιου ποιητή.
Κωνσταντινος Ι. Δεσποτοπουλος, Ακαδημαϊκός
Υπάρχει και η μέση
Κύριε διευθυντά
Οι δρόμοι όπως περιγράφονται και μεταφέρονται στον κόσμο είναι αυτοί που εμφανίζονται ως ακραίοι, δηλαδή αυτοί που μας οδηγούν είτε στη σκλαβιά των αποτυχημένων Μνημονίων είτε στο μαύρο χάος της απομόνωσης, της οπισθοδρόμησης και της πτώχευσης. Είναι πλέον λογικό ότι κάτι ενδιάμεσο θα συμβεί, δηλαδή και θα πονέσουμε και θα βρεθεί ένας δρόμος προς τα εμπρός, σαν κομμάτι του πολιτισμένου κόσμου. Σε αυτή τη διαδικασία, όλοι πρέπει να δώσουμε κάτι, όλοι πρέπει να κάνουμε κάτι και πιθανώς πρέπει να το κάνουμε καλύτερα από κάθε άλλη φορά και με μεγαλύτερη ταχύτητα, μήπως σώσουμε κομμάτι της γενιάς μας. Είναι, επίσης, πολύ πιθανό οι γενιές που μεγάλωσαν μέσα στη μεταπολίτευση έως και σήμερα να μη γευθούν τις οικονομικές ευκαιρίες που προβλέπονται από τους νόμους των κρίσεων, και ειδικά των μεγάλων, όπου ανακατανέμονται συνθήκες και περιουσίες, καθώς αυτές τις εξάντλησαν οι αμέσως προηγούμενες γενιές μέσα στην ίδια περίοδο (δηλαδή από τη μεταπολίτευση έως σήμερα). Ομως, βαθύτατα πιστεύω ότι μπορούμε να έχουμε ένα μεγάλο κέρδος, μέσα από αυτή τη διαδικασία – να γίνουμε πιο αληθινοί ως άνθρωποι, ως πολίτες, ως Ελληνες. Η κρίση μάς ξεγύμνωσε οικονομικά, μας ξεγυμνώνει κοινωνικά και, σιγά σιγά, θα το πετύχει και σε προσωπικό επίπεδο, αν δεν το έχει ήδη κάνει.
Γιαννης Ενεπεκιδης
Ωφέλησαν oι ακραίες λύσεις;
Κύριε διευθυντά
Στην επιστολή των 18 οικονομολόγων «Μεταρρυθμίσεις ή χρεοκοπία» (Καθημερινή 28/6/2011) σημειώνω πέντε παρατηρήσεις και μία προτροπή. Πρώτον, είναι το ερώτημα «μεταρρυθμίσεις ή χρεοκοπία» το πραγματικό δίλημμα για τη χώρα τώρα; Είναι ποτέ τα πράγματα μαύρα-άσπρα; Ωφέλησαν ποτέ ακραίες λύσεις σε πολύπλοκα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα;
Δεύτερον, μπορεί το ελληνικό ζήτημα να εξετασθεί αποκομμένο από το ευρύτερο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι και με γενικές υποθέσεις για το «δέον γενέσθαι»; Οι προτάσεις των 18, που έχουν διατυπωθεί πάμπολλες φορές ώς τώρα, έχουν ήδη εφαρμοσθεί σε πολλές δυτικές και άλλες χώρες που δεν απέφυγαν, ή προσπαθούν να αποφύγουν, το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας.
Τρίτον, οι προϋποθέσεις που θεωρούνται απαραίτητες για την αποτελεσματικότητα των προτάσεων, αφορούν τις συγκεκριμένες προτάσεις ή ισχύουν γενικά; Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε ότι το ισχύον σύστημα πρέπει να αλλάξει όταν έχει εφαρμοσθεί στρεβλά;
Τέταρτον, για να κριθούν ωφέλιμες, και άρα αναγκαίες, τόσο οι ιδιωτικοποιήσεις όσο και οι επενδύσεις θα πρέπει να εξετασθούν ως προς το «ποιος ιδιωτικοποιεί/επενδύει τι, πού, πότε και πώς». Η άκριτη ιδιωτικοποίηση κυρίως των «κοινών» αγαθών, όπως η γη και το νερό, καθιστά ακόμα περισσότερες κοινωνικές ομάδες τρωτές σε πολλαπλούς και αλληλένδετους περιβαλλοντικούς και οικονομικούς κινδύνους.
Και, πέμπτον, άραγε «είναι η τελευταία ευκαιρία που έχει για να εκσυγχρονιστεί αλλά δεν θα διαρκέσει για πολύ»; Πέραν της αρνητικής χροιάς της, η δήλωση αρνείται την αέναη κοινωνική δυναμική και παραβλέπει το γεγονός ότι μια ευκαιρία δεν εκτιμάται απόλυτα εκ των προτέρων… γιατί είναι ευκαιρία… Και μια προτροπή: ας μείνουμε εδώ να δημιουργήσουμε τις ευκαιρίες, τις προϋποθέσεις, τις αλλαγές. Ο καθένας στην προσωπική του ζωή και στους χώρους που κινείται. Ουσιαστικές αλλαγές δύσκολα επιβάλλονται εκ των άνω μόνο και επιτυγχάνουν. Οι διαρθρωτικές αλλαγές χρειάζονται γερές βάσεις που αναπόφευκτα βρίσκονται χαμηλά και εντός μας.
Ελενη Καπετανακη – Μπριασουλη, Καθηγήτρια Γεωγραφίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Να βοηθήσει η Εκκλησία
Κύριε διευθυντά
Είχε επιχειρηθεί δύο φορές η καταμέτρηση της περιουσίας, ακίνητης και κινητής, της Εκκλησίας. Πρώτη φορά προ ετών και δεύτερη φορά προ μηνών. Επιχειρήθηκε με κρατική πρόκληση. Αλλά δεν έφθασε στο τέλος! Μπορεί να γίνει κάτι ανώδυνο για την Εκκλησία. Να δανείσει ένα ποσόν στην πολιτεία με μακρό χρόνο εξοφλήσεως τμηματικής και μικρό τόκο. H πολιτεία την έκανε νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, της δίνει συντάξεις, μισθούς, εφ’ άπαξ. H Εκκλησία πρέπει να της έχει εμπιστοσύνη. H χώρα είναι σε δύσκολη θέση. Πρέπει να βοηθηθεί. Ας περικόψει κι αυτή τις αποζημιώσεις των βουλευτών.
Δημητρης Μαλακασης – Εισαγγελέας Εφετών – Διδάκτωρ
Αίσχος, κ. Λοβέρδο
Κύριε διευθυντά
Δημοσιεύτηκε νέο δελτίο τιμών για τα φάρμακα, που ισχύει από 1ης Ιουλίου. Στον κατάλογο εντόπισα τετρακόσια (400) φάρμακα με χονδρική τιμή μεγαλύτερη από 250 ευρώ, για τα οποία ο κ. Λοβέρδος διατηρεί ανέγγιχτο το παράλογο περιθώριο κέρδους 35% του φαρμακοποιού. Ετσι για το φθηνότερο φάρμακο του καταλόγου των 400 ο φαρμακοποιός κερδίζει 87,57 ευρώ και για το ακριβότερο 3.926,01 ευρώ.
Θυμίζω ότι στη Σουηδία για όλα τα φάρμακα του καταλόγου, το περιθώριο του φαρμακοποιού περιορίζεται σε 15,5 ευρώ για τα φάρμακα με χονδρική τιμή μεγαλύτερη από 500 ευρώ και κάπως μικρότερο για τα φάρμακα με χονδρική τιμή από 250 μέχρι 500 ευρώ.
Η δημοσίευση του νέου δελτίου τιμών μία ημέρα μετά την ψήφιση των εξοντωτικών νέων φορολογικών μέτρων, που έχουν ως προορισμό την κάλυψη των υπέρογκων κρατικών δαπανών, αποτελεί πρόκληση. Σε ποια λογική και σε ποια ηθική βάση στηρίζει ο κ. Λοβέρδος την απόφασή του να μη θίξει τα υπέρογκα περιθώρια κέρδους των φαρμακοποιών που βαρύνουν όλους όσοι υφίστανται τη βαρύτατη και εξοντωτική φορολογία; Αίσχος!
Στεφανος Μανος