Εργαζόμενοι υπάλληλοι στο υπουργείο Γεωργίας της Δανίας, 300. Εργαζόμενοι υπάλληλοι στο υπουργείο Γεωργίας της Ελλάδας, 4.981 (απογραφή 2010). Τα δύο αυτά νούμερα αναδεικνύουν με τον περισσότερο εύγλωττο τρόπο όχι τόσο το πόσο πολυάριθμος είναι ο ελληνικός δημόσιος τομέας, αλλά κυρίως το πόσο αναποτελεσματικός είναι. Είναι φανερό ότι 4.981 άτομα (πρόκειται για το προσωπικό των κεντρικών υπηρεσιών, ο μεγαλύτερος αριθμός των οποίων υπηρετεί στην πρωτεύουσα) δεν καταφέρνουν να κάνουν τη δουλειά των 167. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος…
Στη Δανία, το 1%-2% του συνολικού πληθυσμού (που είναι περίπου 5,5 εκατομμύρια) ασχολούνται με την αγροτική παραγωγή, καλλιεργούν συνολικά το 61% της έκτασης της χώρας και διαθέτουν ένα από τα υψηλότερα αγροτικά εισοδήματα στον κόσμο. Η χώρα είναι αυτάρκης όσον αφορά στην πρωτογενή παραγωγή και είναι ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς τροφίμων στον κόσμο.
Και βέβαια ούτε λόγος για ιδανικές συνθήκες. Ούτε το κλίμα της Ελλάδας ούτε ηλιοφάνεια. Η αλήθεια είναι πως τα αρωματικά (μαϊντανός και άνηθος) που παράγονται στη χώρα δεν μυρίζουν τίποτα και το χοιρινό κρέας είναι άνοστο. Ομως, πουλιέται σε ολόκληρο τον κόσμο, σε διάφορες μορφές, αν σας λέει κάτι η βιομηχανία αλλαντικών Τulip.
Η ανάπτυξη αυτή στηρίχθηκε κατά μεγάλο μέρος στους ίδιους τους αγρότες της χώρας, που όμως βρίσκουν υποστήριξη από τις κρατικές υπηρεσίες. Στον αντίποδα, όλοι οι Ελληνες υπουργοί Γεωργίας της τελευταίας δεκαπενταετίας, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων τους, μιλούν για προβλήματα του διοικητικού μηχανισμού και επεξεργάζονται νέα οργανογράμματα, τα οποία ποτέ δεν εφαρμόζονται. Γιατί, βέβαια, η Δημόσια Διοίκηση μπορεί να μην καταφέρνει να παράγει το έργο για το οποίο είναι διορισμένη, είναι όμως εξαιρετικά αποτελεσματική στο να αντιστέκεται στις αλλαγές.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του δημόσιου τομέα ίσως να μην είναι τελικά πόσο μεγάλος είναι, αλλά πόσο αναποτελεσματικός είναι και ακόμα περισσότερο, πόσο αδιάφορος είναι γι’ αυτήν την έλλειψη. Ομως, κάθε φορά που ένας πολίτης αντιμετωπίζει έναν απρόθυμο, βαριεστημένο δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος τον παραπέμπει σε ένα άλλο γραφείο, μια άλλη μέρα, αυτή την εποχή περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, η Δημόσια Διοίκηση δημιουργεί έναν ακόμα ορκισμένο εχθρό. Ισως, λοιπόν, είναι η ώρα οι υπάλληλοι «των υποστελεχωμένων υπηρεσιών» να αγωνιστούν για τις θέσεις εργασίας τους ακριβώς όπως και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Αποδεικνύοντας ότι μπορούν να παράγουν έργο και προσπαθώντας να είναι χρήσιμοι.
ΥΓ. Και για εκείνους που θα σκεφτούν την αναλογία υπαλλήλων – αγροτικού πληθυσμού σε απόλυτους αριθμούς, ακόμα κι έτσι ο συνολικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων του ελληνικού υπουργείου Γεωργίας δεν θα έπρεπε να ξεπερνάει τις 3.000.