49 χρόνια πρίν…8.VΙΙ.1962

ΥΠΑΙΝΙΓΜΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ: (Από πρωτοσέλιδον κύριον άρθρον της «Κ» με τίτλον «Η υπονόμευσις της δημοκρατίας. Περί την συζήτησιν των μέτρων ασφαλείας») «Θέμα των συνεδριάσεων [της Επιτροπής Εξουσιοδοτήσεως της Βουλής] υπήρξε σχέδιον διατάγματος «περί ρυθμίσεως θεμάτων αφορώντων εις την ασφάλειαν της χώρας». Εις το να καταργηθούν τα έκτακτα μέτρα διώξεως των κομμουνιστών, τα οποία προέκυψαν εκ της ανταρσίας -να καταργηθούν διότι η ανταρσία έληξε- και, παραλλήλως, εις το να λειτουργήση ένα σύστημα προστασίας της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής δημοκρατίας από τον κίνδυνον του κομμουνισμού, διότι ο κίνδυνος αυτός δεν έληξε και δεν εμειώθη αλλ’ υιοθετήσας νέας μεθόδους κατ’ αυτήν την Κρουστσεφικήν του περίοδον της ειρηνικής συνυπάρξεως και των αγώνων του υπέρ της… Δημοκρατίας, ενετάθη. […] υποκριτική είναι η προς [την Ακραν Αριστεράν] αντίθεσις του Κέντρου και πολιτική της παρατάξεως αυτής είναι να διατηρήση στερεάς τας γεφύρας μετά της Ακρας Αριστεράς άνευ της πολιτικής συνδρομής της οποίας όχι μόνον δημοσίας εκδηλώσεις δεν είναι εις θέσιν να κάμη αλλ’ ούτε και να καταστήση την πολιτικήν του ύπαρξιν αισθητήν. Μόνον, άλλωστε, μωροί δεν εννοούν ότι ο πολιτικός εκβιασμός του Κέντρου συνίσταται, εν τελευταία αναλύσει, εις την απειλήν του Λαϊκού Μετώπου, απειλήν δυναμένην να πραγματοποιηθή διότι επραγματοποιήθη και κατά το παρελθόν. Και ακριβώς διότι επραγματοποιήθη κατά το παρελθόν και όχι μόνον το 1956, και διότι τούτο δεν ωμολογήθη, κατά την συζήτησιν εις την Επιτροπήν [Εξουσιοδοτήσεως] ως σφάλμα, έχομεν την εκδήλωσιν της ελλείψεως θάρρους μιας μερίδος της ηγεσίας του τόπου. Ελλείψεως περί της οποίας έγινεν ήδη λόγος. Εχομεν ούτω προ οφθαλμών ολόκληρον την πολύπτυχον εικόνα του χαρακτήρος μιας μερίδος της ηγεσίας της χώρας… Πρέπει να ομολογηθή ότι η εικών είναι θλιβερά και ανησυχητική. […] Υπονομεύει, επίσης, την δημοκρατίαν η ηγεσία της Ενώσεως Κέντρου διά της χειρός βοηθείας που προσφέρει εις τον κομμουνισμόν. Αυτή είναι η πικρά αλήθεια και αυτό είναι το συμπέρασμα από τας τελευταίας συζητήσεις της «μικράς» λεγομένης «Βουλής». Και θα το προείπωμεν με ωμήν ειλικρίνειαν: Εάν συνεχίσουν αυτοί τον ολέθριον δρόμον των και αν δεν υπάρξη αντίδρασις από όλους εμάς τους άλλους, η μεταπολεμική ελληνική δημοκρατία, την οποίαν οι ξένοι φίλοι ζηλεύουν και οι εχθροί μας φθονούν, δυσκόλως θ’ ανθέξη».