Η τιμή των φαρμάκων
Κύριε διευθυντά
Ενας διάλογος με ανταλλαγή επιχειρημάτων είναι πάντα δημιουργικός, αρκεί να παραμένει εντός συγκεκριμένων πλαισίων. Επομένως, θεωρώ ότι λέξεις όπως «αίσχος» δεν συνάδουν με το υπόλοιπο περιεχόμενο και το ύφος των επιστολών του κυρίου Μάνου ή είναι τουλάχιστον ατυχείς. Αλλωστε, φαίνεται από τη δεύτερη επιστολή του, πως αποδέχεται την εκτός φαρμακοποιών πολιτική μας. Πάμε όμως τώρα στα θέματα που θέτει:
Κύριε Μάνο, για το κέρδος του φαρμακοποιού σάς απάντησα και επαναλαμβάνω αυτολεξεί: «Ειδικότερα με το άρθρο 34 οι φαρμακοποιοί επιστρέφουν στους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης κλιμακωτό ποσοστό επί του αιτουμένου ποσού από κάθε φορέα από 1,5% έως 8% και συνεπώς με έμμεση μείωση του κέρδους των φαρμακοποιών από τον Απρίλιο του 2011 κατά 4% μονάδες μεσοσταθμικά. Με απλά λόγια, όσο μεγαλύτερος είναι ο λογαριασμός ενός φαρμακείου τόσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό επιστροφής προς την Κοινωνική Ασφάλιση». Μάλιστα, σήμερα, εξειδικεύω ακόμη περισσότερο τα προηγούμενα σε νούμερα. Με το κλιμακούμενο ποσοστό επιστροφής επί του αιτουμένου ποσού, στο ποσοστό κέρδους του φαρμακοποιού στη λιανική τιμή του φαρμάκου πραγματοποιείται μεσοσταθμική μείωση 4 ποσοστιαίων μονάδων. Ετσι από 23,4% διαμορφώνεται σε 19,4%
Α. Σχετικά με τον πίνακα των 400 φαρμάκων, ο οποίος αν και σε εμάς δεν γνωστοποιήθηκε, ύστερα από επεξεργασία των στοιχείων του δελτίου τιμών, σας ενημερώνω για τα ακόλουθα: από τα 400 φάρμακα με χονδρική τιμή 250 ευρώ, μόνο τα 165 έχουν πωλήσεις και αντιστοιχούν σε 125 διαφορετικές εμπορικές ονομασίες. Σημαντικό μέρος αυτών, μάλιστα, θα συμπεριληφθεί στη διευρυμένη λίστα του καταλόγου ακριβών φαρμάκων (ν.3816/2010) μέσα στις επόμενες ημέρες και κατά συνέπεια το κέρδος του φαρμακοποιού θα διαμορφωθεί σε 18% επί της νοσοκομειακής τιμής από 35%. Εξάλλου είχα ήδη αναφέρει, για τη διεύρυνση του καταλόγου αυτού και επαναλαμβάνω αυτολεξεί: «Μέσα στις επόμενες ημέρες θα εκδοθεί ο Θετικός Κατάλογος συνταγογραφούμενων φαρμάκων, οποίος αναμένεται να αποφέρει επιπλέον έσοδα στην Κοινωνική Ασφάλιση καθώς και η επέκταση του καταλόγου με τα ακριβά φάρμακα (οι 89 εμπορικές ονομασίες -αντιστοιχούν σε 330 διαφορετικές συσκευασίες και περιεκτικότητες- θα αυξηθούν στις 150 με τις αντίστοιχες συσκευασίες και περιεκτικότητές τους). Στον κατάλογο αυτό το κέρδος του φαρμακοποιού έχει μειωθεί οριζόντια και αντιστοιχεί σε 14,3% στη λιανική τιμή όταν για τα υπόλοιπα φάρμακα είναι 23,4% (φάρμακα άρθρου 12 ν.3816/2010).
»Επιπροσθέτως, αναφέρω ότι το ποσό που προκύπτει από τον πολλαπλασιασμό των χονδρικών τιμών των 165 φαρμάκων επί το 35% επί τις ποσότητες αυτών των φαρμάκων, βάσει στοιχείων του ΕΟΦ, είναι 835.000 ευρώ ετησίως».
Β. Τέλος, σχετικά με το σουηδικό σύστημα που αναφέρθηκε, καλό θα ήταν, επειδή πράγματι οι αναγνώστες της «Καθημερινής» είναι επιμελείς, να ενημερωθούν ότι στη Σουηδία τα φαρμακεία αποτελούν μία κρατική αλυσίδα, στα οποία ο φαρμακοποιός πληρώνεται μόνο για την υπηρεσία, ενώ δεν πραγματοποιεί καμία επένδυση για το κόστος συντήρησης του καταστήματος και ανανέωσης του εμπορεύματος.
Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε περαιτέρω διευκρίνιση. Πάντως, για να θυμίσω σε όποιον αναγνώστη δεν είδε το χθεσινό μου κείμενο, το 2009 η φαρμακευτική δαπάνη των ασφαλιστικών Ταμείων ήταν 4,9 δισ. ευρώ, το 2010 μειώθηκε σε 4,2 δισ. ευρώ, το 2011 θα μειωθεί σε 3,4 δισ. ευρώ και το 2012 θα επιστρέψει στα επίπεδα του 2004, δηλαδή στα 2,5 δισ. ευρώ.
Ανδρεας Λοβερδος
Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Νομοσχέδιο για ΑΕΙ
Κύριε διευθυντά
Τα κακώς κείμενα των πανεπιστημίων είναι πολλά, αλλά η νεότερη Ελλάδα στηρίχθηκε στους επιστήμονες που παρήγαγαν τα δικά μας ΑΕΙ. Η βελτίωση, βέβαια, είναι πάντα επιθυμητή και ζητούμενη.
Τα θετικά του νομοσχεδίου, όλα κι όλα, βρίσκονται στην διά της πλαγίας οδού κατάργηση του ασύλου και στον εξοστρακισμό των φοιτητών από τη διοίκηση.
Ο ύψιστος στόχος της κ. υπουργού, όπως διατυπώθηκε στη συνέντευξή της στο «ΒΗΜΑ», είναι να εμφανιστεί ένα πανεπιστήμιό μας σε κάποιον διεθνή ετήσιο πίνακα αξιολόγησης (Σαγκάης, Οξφόρδης κ.λπ.). Αλλά στην εποχή της τραγικής οικονομικής ανέχειας, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό.
Το Χάρβαρντ ξοδεύει προς τούτο ετησίως 36 δισ. δολάρια. Δηλαδή, πολύ περισσότερο από τον μισό προϋπολογισμό της Ελλάδας.
Τηλεγραφικά, λόγω έλλειψης χώρου:
Η μεγαλύτερη βλακεία είναι η καθαρή αντιγραφή και μεταφορά ξένων μοντέλων σε άλλες κοινωνίες. Αυτό κάνει το παρόν νομοσχέδιο.
Ο ισχύων νόμος-πλαίσιο κατάργησε τη σχολή, γιατί δημιουργούσε άπειρα προβλήματα. Ξαφνικά επανερχόμαστε στη σχολή.
Η μεγαλύτερη γάγγραινα της ελληνικής εκπαίδευσης είναι τα φροντιστήρια. Τώρα αυτά αυξάνονται, αφού τη μια θα είναι για την εισαγωγή και την άλλη για την επιλογή του τμήματος.
Η πολυδιαφημιζόμενη λαϊκή διαβούλευση είναι καθαρή απάτη. Το να βγάλει κανείς ένα κείμενο στο Ιντερνετ και να αγνοεί πεισματικά τις παρατηρήσεις που γίνονται, δεν αποτελεί διαβούλευση.
Από την πρώτη εβδομάδα, που μπήκε η νέα ηγεσία στο ΥΠΕΠΘ, της υποβλήθηκε μακροσκελής εισήγηση για τα ΑΕΙ/ΤΕΙ από είκοσι πεπειραμένους πανεπιστημιακούς, που είχαν ασχοληθεί με το αντικείμενο. Αποτέλεσμα: σιγή νεκροταφείου.
Σήμερα, στόχος των ΑΕΙ δεν μπορεί να είναι η κατάταξή τους σε κάποιον ετήσιο διεθνή πίνακα αξιολόγησης, αλλά το πώς θα βοηθήσουν στην παραγωγή της χώρας, να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της και τις ποσότητές της. Το τραπέζι που τρώμε είναι στρωμένο με εισαγόμενα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα.
Α. Αντωνιαδης – Συνταξ. πανεπιστημιακός
Ας υιοθετήσουμε ένα μουσείο
Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα δημοσιεύματα (ρεπορτάζ, δηλώσεις, γράμματα) σχετικά με το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Δεν θα κάνω κανένα σχόλιο, περιττό άλλωστε, αφού είναι γνωστό ότι οποιοδήποτε κείμενο αυτοσχολιάζεται από τη στιγμή της δημοσιοποίησής του. Θα ήθελα μόνο να γνωστοποιήσω εδώ την επιθυμία μου να τεθώ στη διάθεση της Διεύθυνσης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, συμβολικά αλλά και πρακτικά, με την ελπίδα να συμβάλω έστω και στο απειροελάχιστο στην αντιμετώπιση των αναγκών του (όπως π.χ. η φύλαξη) και παρακαλώ και άλλους συναδέλφους που έχουν διάθεση και χρόνο, συνταξιούχους, ανέργους, αλλά και απολυμένους -δεν πειράζει- να πράξουν το ίδιο.
Σε άλλες χώρες της Ευρώπης οι πολίτες υιοθετούν και προστατεύουν ένα μνημείο της επιλογής ή της περιοχής τους.
Ας υιοθετήσουμε και εμείς ένα μουσείο αρχίζοντας από το πρώτο μουσείο της χώρας
Είναι βέβαιο ότι οι Φίλοι των Μουσείων επιτελούν σπουδαίο έργο. Αλλά δεν φτάνει. Χρειάζονται και ανάδοχοι γονείς όταν οι φυσικοί έχουν και τόσα άλλα παιδιά να φροντίσουν.
Αλλωστε, ο θεσμός των αναδόχων λειτουργεί θαυμάσια και στην περίπτωση των φυσικών προσώπων.
Γιατί όχι και για ένα μουσείο;
Περιττό να διευκρινισθεί ότι τα παραπάνω δεν συνιστούν ανάμειξη στη διοίκηση ούτε ακύρωση θέσεων εργασίας, αλλά μία σκέψη δράσης σε εποχές έκτακτης ανάγκης, όπως τώρα.
Με την ελπίδα ότι δεν θα παρερμηνευθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο η παραπάνω πρόταση και ότι η γραφειοκρατία δεν θα αποτρέψει οποιαδήποτε παρόμοια πρωτοβουλία για πολιτιστική συναίνεση.
Βιβη Βασιλοπουλου – Επίτιμη γενική διευθύντρια Αρχαιοτήτων & Πολιτιστικής Κληρονομιάς
Πολιτικό τέρας
Κύριε διευθυντά
Ηχώρα μας είναι σε κόμμα οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό. Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι η λύση θα πρέπει να είναι πολιτική, αλλά βεβαίως δεν θα προέλθει από αυτούς τους πολιτικούς που υπηρετούν σήμερα το Κοινοβούλιο ούτε από την πολιτική που εφάρμοσαν, γιατί εάν ήταν ικανοί να δώσουν λύση δεν θα μας είχαν φέρει σ’ αυτό το σημείο.
Αρα θα πρέπει να αναζητήσουμε κάποιον δρα Φρανκενστάιν, ο οποίος θα μας δημιουργήσει ένα αγαθό τέρας που θα έχει τη φάτσα του Αντωνάκη με το μυαλό του Μάνου, το παράστημα του Γιωργάκη και τη γλώσσα του Κωστάκη. Θα είναι ο ιδανικός ηγέτης. Ελλοχεύει βεβαίως ο κίνδυνος να κάνει λάθος ο διάσημος χειρουργός και να μας προκύψει κανένα κακό τέρας με τη φάτσα του Μάνου, το μυαλό του Γιωργάκη, το παράστημα του Κωστάκη και τη γλώσσα του Αντωνάκη (ή, αλίμονο, του Γιωργάκη). Καταστροφή…
Αντωνης Καραβιας / Κηφισιά
Τακτοποίηση αυθαιρέτων αορίστου χρόνου
Κύριε διευθυντά
Τόσο στον νόμο για την «τακτοποίηση» ημιυπαιθρίων χώρων όσο και στον αναμενόμενο νόμο για «τακτοποίηση» αυθαιρέτων αναφέρεται η καταβολή κάποιων ποσών για τη διατήρηση του ημιυπαιθρίου ή του αυθαιρέτου για σαράντα χρόνια. Μετά όμως τι γίνεται; Υπάρχει μια ανασφάλεια για το πώς θα χειριστεί το θέμα η τότε κυβέρνηση, αφήνοντας ανοιχτά τα περιθώρια για πάσης φύσεως επιπλέον επιβαρύνσεις. Δεν θα έπρεπε στον νόμο να περιλαμβάνεται και η, ενδεχομένως ανά σαράντα χρόνια, καταβολή του ίδιου ποσού εφόσον υπάρχει το δηλωθέν για «τακτοποίηση» οικοδόμημα, ώστε να μην παραμείνει μετέωρος ο ιδιοκτήτης που θα κληροδοτήσει στα παιδιά του αντί για ένα αγαθό ένα πρόβλημα με άγνωστη λύση;
Τώρα με την ψήφιση του νόμου για «τακτοποίηση» των αυθαιρέτων είναι ευκαιρία να νομοθετηθεί και η μελλοντική επιβάρυνση ανά σαράντα χρόνια και για τα αυθαίρετα, αλλά και για τους ημιυπαίθριους χώρους διότι εκτός των άλλων θα τονώσει την προσέλευση πολιτών για τη συμμετοχή στη διαδικασία με ανάλογη αύξηση των εσόδων του κράτους.
Δημητριος Δωρης / Κηφισιά