Είναι τα Αρβανίτικα ξένη γλώσσα;

Είναι τα Αρβανίτικα ξένη γλώσσα;

4' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι μου προκάλεσε κατάπληξη (σχεδόν τίποτε πια δεν με καταπλήσσει σε τούτη τη χώρα…), πληροφορήθηκα όμως ότι την περασμένη Δευτέρα συζητήθηκε στη Βουλή επερώτηση δεκαπέντε βουλευτών της Ν. Δ., μεταξύ των οποίων μάλιστα περιλαμβάνονται προσωπικότητες, οι οποίες ανήκουν στην αφρόκρεμα της διανόησης του κόμματος, όπως οι Κώστας Τζαβάρας, Ευριπίδης Στυλιανίδης, Ευάγγελος Μεϊμαράκης και Μανώλης Κεφαλογιάννης. Οι ερωτώντες διαμαρτύρονται επειδή κάπου στον διαδικτυακό τόπο OpenGov καταγράφονται ως ξένες γλώσσες τα Ποντιακά, τα Αρβανίτικα και τα Βλάχικα.

Πράγματι είναι γελοίο όταν μεταξύ των ξένων γλωσσών, η γνώση των οποίων θεωρείται προϋπόθεση για την πρόσληψη ενός υπαλλήλου, περιλαμβάνονται τα Ποντιακά, τα Αρβανίτικα και τα Βλάχικα, δεδομένου ότι είναι απίθανο να υπάρχει Ελληνας πολίτης με μητρική γλώσσα μία εκ των παραπάνω, ο οποίος να μην έχει άριστη γνώση της Ελληνικής. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο αρμόδιος υπουργός δέχθηκε αμέσως να αποσύρει την επίμαχη διάταξη. Να συμφωνήσω ακόμη ότι ασφαλώς και είναι άτοπο να αμφισβητήσει κάποιος την ελληνικότητα της συνείδησης των πολιτών ποντιακής, αρβανίτικης και βλάχικης καταγωγής. Να δεχθώ επίσης ότι τα Ποντιακά είναι μία διάλεκτος της ελληνικής, έστω και αν είναι πλήρως ακατάληπτα από όσους δεν έχουν ποντιακή καταγωγή. Αλλά τα Βλάχικα και πολύ περισσότερο τα Αρβανίτικα ως γλώσσες δεν είναι ξένες -με την έννοια δηλαδή ότι είναι διάφορες της Ελληνικής- έστω και αν οι Βλάχοι και οι Αρβανίτες είναι κάθε άλλο παρά ξένοι;

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε τούτη τη χώρα πολλές φορές συμπεριφερόμαστε με τρόπο που δείχνει ότι ντρεπόμαστε ή, τέλος πάντων, ότι προσπαθούμε να κρύψουμε εκείνα ακριβώς τα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε υπερήφανοι. Η ενσωμάτωση πληθυσμών όπως οι Αρβανίτες και οι Βλάχοι κατά τον 19ο αιώνα είναι απόδειξη του πολιτισμικού δυναμισμού που χαρακτήριζε τον Ελληνισμό κατά την περίοδο εκείνη, τότε που η Ελληνική ήταν η γλώσσα της εκπαίδευσης, των γραμμάτων και του εμπορίου σε ολόκληρα τα Βαλκάνια και όχι περιορισμένη εντός των ορίων του ελλαδικού κράτους, όπως είναι σήμερα. Οσοι δεν αισθάνονται ευχάριστα με αυτήν την πραγματικότητα θα τους ωφελούσε πολύ αν διάβαζαν το βιβλίο «Ελλάς, η σύγχρονη συνέχεια – Από το 1821 μέχρι σήμερα» των καθηγητών Θάνου Βερέμη και Ιωάννη Κολιόπουλου, τα πρώτα κεφάλαια του οποίου πραγματεύονται την κυρίαρχη θέση της Ελληνικής γλώσσας και παιδείας στη Βαλκανική κατά το μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα. (Και αν, τέλος πάντων, ορισμένοι δεν θεωρούν επαρκώς «εθνικόφρονα» τον Θ. Βερέμη, ποιος θα μπορούσε να ισχυρισθεί το ίδιο για τον Ι. Κολιόπουλο;) Δυστυχώς όμως, αντί να εδραιώνουμε την εθνική μας υπερηφάνεια στα θετικά, προτιμούμε να αυτοπεριοριζόμαστε μέσα στην ασφυκτική στενότητα του ψωμιάδειου δόγματος ότι «Ελληνας δεν γίνεσαι, γεννιέσαι»…

Ο τελευταίος διάδοχος

Σύμφωνα με ένα ανέκδοτο πολύ δημοφιλές στους διαδρόμους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όταν κάποτε είδε ορισμένους συναδέλφους του ευρωβουλευτές να είναι απορροφημένοι σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που μετέδιδε η τηλεόραση, ρώτησε ποιες ομάδες έπαιζαν. «Αυστρία – Ουγγαρία» του απάντησαν κι εκείνος ξαναρώτησε: «Εναντίον ποιού;» Είτε συνέβη στην πραγματικότητα το περιστατικό είτε όχι, από πλευράς του τέως ευρωβουλευτή Otto von Habsburg, που απεβίωσε σε ηλικία 98 ετών στις 4 Ιουλίου, η ερώτηση ήταν κάτι το φυσικό, αφού από το 1916 ώς τη διάλυση της αυτοκρατορίας των Αψβούργων το 1918 αυτός ήταν ο τελευταίος διάδοχος στα περίπου 600 χρόνια της ιστορίας της.

Από την πλούσια πολιτική δράση του, ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ήταν η προσπάθειά του να ανακτήσει τον χαμένο θρόνο, την οποία μεθόδευσε συμμαχώντας με τον καγκελάριο Σούσνιγκ με τον σκοπό να εμποδιστεί η επέλαση του ναζισμού στην Αυστρία. Οπως ο ίδιος έχει αφηγηθεί, το 1935 συναντήθηκε κρυφά με τον Σούσνιγκ και συμφώνησαν την επάνοδό του στον θρόνο το ταχύτερο δυνατόν, θεωρώντας ότι η παλινόρθωση της μοναρχίας δεν θα επέτρεπε την επικράτηση των ναζί στην πατρίδα του. Ο Σούσνιγκ, αναποφάσιστος και αδύναμος χαρακτήρας, φοβήθηκε τις διεθνείς επιπτώσεις και το σχέδιό τους έμεινε στα λόγια. Την κρίσιμη περίοδο πριν από την ενσωμάτωση της Αυστρίας στο Τρίτο Ράιχ, όταν ήταν πια αφνερό ότι επέκειτο εισβολή των Γερμανών στη χώρα, ο Οτο των Αψβούργων είχε την απεγνωσμένη ιδέα να μεταβεί αυτοπροσώπως στη Βιέννη, ελπίζοντας ότι η παρουσία του θα δημιουργούσε πόλο των αντιναζιστικών δυνάμεων. Τον απέτρεψε όμως η μητέρα του. Φλογερός οπαδός της ευρωπαϊκής ενοποίησης, υπήρξε επί εικοσαετία (1979 – 1999) ευρωβουλευτής με το συντηρητικό CSU (Χριστιανοσοσιαλιστές) της Βαυαρίας.

Ωστόσο, το κενό που επί δώδεκα χρόνια άφησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ο Οτο των Αψβούργων, όπως μου υπενθυμίζει ο φίλος της στήλης που προτιμά να τον αποκαλούν «Κουρτ», καλύφθηκε προσφάτως. Θυμίζω ότι, μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό, ένας άλλος Αυστριακός ευγενής ο Freiherr von Droutsas λαμπρύνει με την ευσταλή παρουσία του και το απαστράπτον πνεύμα του τα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου, διαδεχθείς τον Σταύρο Λαμπρινίδη. Με την ευκαιρία, να εκφράσω την ελπίδα μου ότι θα δώσει τον καλύτερο εαυτό του για τη διάδοση της μεγάλης ιδέας της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, που αν δεν κάνω λάθος ήταν μεταξύ των αρμοδιοτήτων του Στ. Λαμπρινίδη…

Βravo Νikos!

«Σήμερα, όλοι οι βουλευτές ζουν με τα δανεικά της τρόικας, χωρίς να το πολυλένε εκείνοι που βγάζουν το ψωμί τους καταγγέλλοντάς την». Μια μεγάλη αλήθεια από το τελευταίο άρθρο του Πρίγκιπος Νικολάου των Παπανδρέου, στο τεύχος Ιουλίου της «Οικονομικής Επιθεώρησης».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή