Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς σε ποια πρωτεύουσα (και όχι μόνο του «προηγμένου» κόσμου) θα ήταν ανεκτή η κατάσταση που επικρατεί στο Σύνταγμα κοντά δύο μήνες τώρα. Πέρα από τα ζητήματα αισθητικής και υγιεινής, πέρα από το μείζον θέμα της τουριστικής οικονομίας, πέρα από ζητήματα λειτουργίας της πόλης, κυκλοφορίας των οχημάτων το βράδυ στην Αμαλίας και κατάργησης του δημόσιου χώρου, πέρα από το «αναγκαστικό» κλείσιμο μιας επιχείρησης με πολλούς εργαζομένους πάνω στην πλατεία, πέρα από όλα αυτά υπάρχει και ένα άλλο.
Υπάρχει η αμφισβήτηση του δικαιώματος να εκφράζεις την αντίθεσή σου στην «αγανακτισμένη» πλατεία, γιατί τότε θα είσαι «καθεστωτικός», «πουλημένος» και «αχυράνθρωπος» του καναπέ και του συστήματος. Μου κάνει, επίσης, εντύπωση ότι είναι αποδεκτό στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, οι ρεπόρτερ να μην αρκούνται στην περιγραφή μιας κατάστασης (που είναι το ζητούμενο), αλλά να διανθίζουν τις αναμεταδόσεις με προσωπικά σχόλια γεμάτα συναισθηματισμό επιπέδου εκθέσεων γυμνασίου.
Στην πράξη, η συζήτηση είναι για μετακύλιση του χρόνου. Φεύγουν οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες. Ζητείται χρόνος τριών ακόμη μηνών για να «σκεφτούν» οι πρυτάνεις το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, ζητούνται «παραθυράκια» που κέρδισαν (;) π. χ. οι εργαζόμενοι στις κρατικές θεατρικές σκηνές για να εξαιρεθούν από τις ΔΕΚΟ και να μας «κάνουν την τιμή» να παίξουν στην Επίδαυρο (η οποία μπορεί να λειτουργήσει θαυμάσια και χωρίς κρατικοδίαιτους θιάσους). Και επιπλέον απαιτείται παράταση ανοχής ώστε το «Σύνταγμα» να παγιωθεί εκβιαστικά ως «παιδική χαρά». «Είμαστε όλοι καμαριέρες» γράφει ένα πανό στην πλατεία Συντάγματος, πάνω από τα αρχαία κατάλοιπα που ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για να συντηρηθούν, δίπλα στα κατεβασμένα ρολά της επιχείρησης που δεν θα ξανανοίξει. Δεν ξέρω αν είμαστε όλοι καμαριέρες, αλλά προς τα εκεί σίγουρα οδηγούμαστε.
Οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι η πλατεία Συντάγματος δεν μπορεί να «τρενάρει» κι άλλο έτσι. Δεν μπορεί να είσαι χώρα δημοκρατική και να παραδίδεις σε μία μειοψηφία το δικαίωμα διακοπής της ομαλής λειτουργίας στο κέντρο της πόλης. Εκτός και αν μιλάμε για διαβαθμίσεις δημοκρατίας, οπότε ας το πούμε καθαρά.