Καμιά φορά η ζωή παράγει περισσότερη κωμωδία από εκείνη που θα μπορούσε να γράψει και ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος. Προχθές, πήγαν οι ιδιοκτήτες ταξί στο γραφείο του κ. Γιάννη Ραγκούση για να διαμαρτυρηθούν για την απελευθέρωση του επαγγέλματός τους, αλλά βρήκαν το υπουργείο κατειλημμένο από εργαζομένους της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εργων που διαμαρτύρονταν για τις μετατάξεις. Ο πληθωρισμός της διαμαρτυρίας έχει χτυπήσει «κόκκινο». Είναι τόσο μεγάλος, που οι καθολικώς κα ι παντί τρόπω διαμαρτυρόμενες συντεχνίες πρέπει πλέον να παίρνουν αριθμό προτεραιότητας στο Σύνταγμα, σε υπουργεία και άλλους χώρους για να ασκήσουν το «δικαίωμα στη διαμαρτυρία».
Το μόνο πλεόνασμα που παράγει αυτός ο τόπος είναι διαμαρτυρίας. Δεν υπάρχει μέρα που να μην είναι κλειστό το κέντρο της Αθήνας από κάποια ομάδα που «διεκδικεί τα δίκαια αιτήματά της». Οι πορείες είναι τόσο πολλές, που απελευθερώθηκε το ωράριό τους. (Το μόνο ωράριο που απελευθερώθηκε.) Παλιά γίνονταν το μεσημέρι· τώρα απογεύματα και βράδια. Οποιοι προλαβαίνουν και βρίσκουν το κέντρο ελεύθερο κάποια ώρα της ημέρας «σηκώνουν τα πανό και ξεκινούν».
Η αποτελεσματικότητα, βέβαια, είναι κάτι που δεν απασχολεί κανένα. Οι πορείες και οι διαμαρτυρίες τυπικώς έχουν σκοπό να πείσουν τους συμπολίτες για το δίκαιο των αιτημάτων ώστε να δημιουργηθεί πολιτική πίεση. Τώρα κανείς δεν ξέρει ποιοι κλείνουν το κέντρο της Αθήνας και γιατί. Απλώς όλοι βλέπουν τις κόκκινες κορδέλες στον δρόμο, βρίζουν και αλλάζουν δρόμο. Μένουν κολλημένοι αρκετή ώρα στους παράπλευρους στενούς δρόμους και μπαϊλντισμένοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «δεν θα γίνει ποτέ χώρα η Ελλάδα».
Οι συνδικαλιστές και παντός φύσεως πρωθιερείς της διαμαρτυρίας επιμένουν. Μοιάζει πλέον ότι σκοπός τους δεν είναι να λυθούν τα προβλήματα του κλάδου τους. Φαίνεται πως το μόνο που τους απασχολεί είναι να δημιουργηθούν προβλήματα και στους άλλους. Να ταλαιπωρηθούν. Είναι κάτι σαν το ανέκδοτο με την «κατσίκα του γείτονα» σε διαφορετική και εκδοχή και καθημερινή επανάληψη.
Τελικά, ο πληθωρισμός της διαμαρτυρίας όχι μόνο δεν βοηθάει την αύξηση της πίτας, αλλά ούτε καν τη διαφορετική διανομή της. Κανείς δεν ακούει τους διαμαρτυρόμενους, απλώς υφίσταται τη διαμαρτυρία τους. Εχει γίνει έθιμο της μεταπολίτευσης, που κοστίζει πολλά και δεν έχει κέρδος για κανένα.