Το σωστό να λέγεται

3' 49" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ενώ είναι αμέτρητα τα δεινά της χώρας και οδυνηρά τα πάθη πολλών συμπολιτών μας, οι ενέργειες των περισσότερων πολιτικών είναι τραγικά αναποτελεσματικές. Σκοτάδι παντού: για να βρούμε κάτι καλό να επαινέσουμε, να παρηγορηθούμε λίγο, πρέπει συνήθως να ψάξουμε με το φανάρι, λες και έχουν βαλθεί οι πολιτικοί να ξεπερνούν συνεχώς τον εαυτό τους, όχι μόνο σε ανεπάρκεια, αλλά και σε επίδειξη αγνοίας των ευθυνών τους. (Παρεμπιπτόντως, το βραβείο ανάρμοστης συμπεριφοράς της εβδομάδας ανήκει στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Σε μια εποχή που ολόκληρες γειτονιές της Αθήνας έχουν καταντήσει αβίωτες από την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, που το κέντρο της πόλης διαλύεται καθημερινά από την έλλειψη στοιχειώδους πολιτικής βούλησης για την προστασία της έννομης τάξης, ο υπουργός βγήκε και προειδοποίησε δημόσια τους ανώνυμους που απείλησαν την οικογένειά του: «Κάτω τα χέρια απ’ τη γυναίκα και το παιδί μου!». Φυσικά, κύριε υπουργέ, είναι απαράδεκτο να απειλείται με βία η οικογένειά σας. Οχι όμως περισσότερο απαράδεκτο από το να απειλείται ο οποιοσδήποτε πολίτης, ο οποίος στο κάτω κάτω δεν έχει πληρωμένη συνοδεία ασφαλείας. Οπότε, αντιδρώντας εσείς στην απειλή με ρητορική θιγμένου νταή, δείχνετε απλώς έλλειψη συναίσθησης της ευθύνης σας στους πολίτες, που υφίστανται καθημερινά την ανεξέλεγκτη ανομία χωρίς να ακούν εκ μέρους σας παρόμοιες, ζόρικες δηλώσεις.)

Ξαναγυρνώ όμως στο σημερινό θέμα μου: όσο είναι ανάγκη να στιγματίζονται τα στραβά άλλο τόσο πρέπει να επαινούνται τα σωστά, και μάλιστα όσα το αξίζουν ιδιαίτερα. Γιατί τον κατήφορο που πήραμε μόνο οι θετικές ενέργειες θα τον σταματήσουν. Σίγουρα είναι αναγκαίες οι καταγγελίες του κακού, αλλά ακόμη πιο αναγκαία η δράση για το καλό – άλλωστε, οι περισσότερες καταγγελίες στοχεύουν ακριβώς στην έλλειψη δράσης, στην αδυναμία των πολιτικών να παράγουν σωστό έργο.

Ενα τέτοιο έργο, αναλαμπή φωτός στο σκοτάδι, είναι το νέο νομοσχέδιο για την ανώτατη εκπαίδευση. Το νομοσχέδιο δεν είναι τέλειο, βέβαια. Είναι όμως ασύγκριτα καλύτερο από το υπάρχον, τόσο, που οι επιμέρους κριτικές να καταντούν μικροψυχία. Στις ερχόμενες μέρες θα συζητηθεί σίγουρα από πολύ ειδικότερούς μου. Εγώ θέλω μόνο να αναφερθώ σε τρία σημεία του, που αν γίνουν πράξη, ανοίγουν δρόμο στη δραστική βελτίωση της άθλιας κατάστασης της ανώτατης παιδείας μας.

Πρώτο, είναι η θέσπιση της αξιολόγησης του διδακτικού προσωπικού. Αν τα ελληνικά πανεπιστήμια συνεχίζουν να προσφέρουν σήμερα κάτι στους φοιτητές τους -όσο και όποια το προσφέρουν- είναι επειδή κάποιοι διδάσκοντες συνεχίζουν να ανθίστανται. (Πολύ χονδρικά, θα έλεγα ότι ένας στους δέκα πανεπιστημιακούς είναι πραγματικός ήρωας, που ενεργεί με θαυμαστή αυταπάρνηση παρά τις φρικτές δυσκολίες, άλλοι τρεις-τέσσερις απλώς κάνουν τη δουλειά τους, άλλος με λιγότερη άλλος περισσότερη επάρκεια, ενώ οι μισοί είναι απαράδεκτοι, είτε ασκώντας το έργο τους με τρόπο άθλιο ή μη κάνοντας καν τον κόπο να εμφανίζονται στα ιδρύματα που τους πληρώνουν, επί μήνες ολόκληρους, ή ενίοτε και χρόνια.) Η αξιολόγηση, λοιπόν, είναι το πρώτο βήμα για την ανάδειξη των ικανών και την απομόνωση των ανικάνων.

Δεύτερο, είναι ο νέος τρόπος επιλογής πρυτάνεων, αλλά και διοίκησης, που δίνει μια ανάσα στα πανεπιστήμια από τον πνιγηρό, θανάσιμο εναγκαλισμό των κομματικών νεολαιών. Γιατί πρέπει να το πούμε με απόλυτη σαφήνεια: με τη σημερινή τους μορφή, οι κομματικές νεολαίες είναι από τις φρικτότερες πληγές της κοινωνίας μας, όχι απλώς το φυτώριο αναπαραγωγής των χειρότερων συμπτωμάτων της κομματοκρατίας, αλλά και η μέγιστη τροχοπέδη στην αναβάθμιση της παιδείας.

Τρίτο σημαντικό στοιχείο του νομοσχεδίου είναι η αντιμετώπιση του ψευδώνυμου «ασύλου». Είναι κοινό μυστικό ότι ο μόνος χώρος στη σημερινή Ελλάδα όπου απαγορεύεται η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών είναι τα πανεπιστήμια. Με το πρόσχημα ακριβώς της προστασίας τους, έχουμε φτιάξει ιδρύματα-τέρατα, που αντί να προστατεύουν και να προωθούν τον διάλογο και την ελευθερία των ιδεών, εκτρέφουν την ιδεολογική τρομοκρατία, ενώ ταυτόχρονα προσφέρουν προστασία σε κακοποιούς κάθε λογής, από καταστροφείς της δημόσιας περιουσίας μέχρι εμπόρους ναρκωτικών. Βέβαια, κανένας νόμος δεν αρκεί να βάλει τέλος στο αίσχος: χωρίς αρετή και τόλμη των αυριανών διοικούντων, το πρόβλημα δεν θα λυθεί ποτέ. Το νέο νομοσχέδιο, όμως, δημιουργεί τουλάχιστον τις απαραίτητες νομικές προϋποθέσεις.

Αξίζουν λοιπόν συγχαρητήρια στην υπουργό Αννα Διαμαντοπούλου, στον ειδικό γραμματέα Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης Βασίλη Παπάζογλου και τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή για τη σύνταξη του νομοσχεδίου και την τόλμη να το καταθέσουν. Μακάρι να περάσει ανέπαφο τα μεγάλα εμπόδια που θα βρει μπροστά του. Θα χρειασθεί σίγουρα αγώνας, γιατί οι εχθροί βρίσκονται παντού: στην κυβέρνηση, στο κυβερνών κόμμα, στην αντιπολίτευση, στην πανεπιστημιακή κοινότητα, στα λαϊκότροπα ΜΜΕ. Μακάρι οι εχθροί να νικηθούν, γιατί αν το νομοσχέδιο απορριφθεί ή αλλοιωθεί σοβαρά, θα έχει γίνει μια τρύπα στο νερό, ακόμη μία καλή προσπάθεια που δεν κατέληξε πουθενά. Αν όμως περάσει, η υπουργός και οι συνεργάτες της θα έχουν προσφέρει ανεκτίμητη προσφορά στην πατρίδα και τους νέους της. Οσοι πονάμε την παιδεία σ’ αυτό τον τόπο, το ευχόμαστε ολόψυχα!

* Ο κ. Απόστολος Δοξιάδης είναι συγγραφέας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή