Σκηνή πρώτη: «Θα βαφτίσω τον σκύλο μου Μπακούνιν» δηλώνει η οργισμένη έφηβη κόρη. Εχει μόλις επιστρέψει από τη Μύκονο, ενοχλημένη που οι επισκέπτες του νησιού συνεχίζουν αμέριμνοι να αναπαράγουν μέρες ψεύτικης ευδαιμονίας. Ψαρού, σαμπάνια με φράουλες, «ξυπνήστε πέρασε η δεκαετία του ’90» φωνάζουν τα πιτσιρίκια στους υπνωτισμένους γονείς, που προσπαθούν να καταλάβουν τι τους χτύπησε. Πολιτικολογούν ακατάσχετα, όχι με τον τρόπο και τη φρασεολογία των γονιών (spreads, πιστωτικό γεγονός, αναδιάρθρωση), με μεγάλη αφέλεια, αλλά και μεγαλύτερη ουσία. Θέλουν να σπουδάσουν σε καλά πανεπιστήμια, να μάθουν γλώσσες, να ξεφύγουν από την εσωστρέφεια και τη μιζέρια.
Σκηνή δεύτερη: «Θα σε κρεμάσω κι εσένα και όλους τους πολιτικούς», απειλεί διερχόμενος ταξιτζής έναν πολιτικό στο Κολωνάκι. Τον πέτυχε να πίνει τον καφέ του, έναν από τους λίγους που δεν κρύβονται, και αποφάσισε να του φορτώσει τις ευθύνες για το άνοιγμα του κλειστού του επαγγέλματος. Στην ίδια γραμμή -της κρεμάλας- και ο ιερέας που τελεί αντιεξουσιαστικό τρισάγιο, κάπου κοντά στο Σύνταγμα, ρίχνοντας κατάρες στους 300 της Βουλής και μνημονεύοντας τον Χριστόδουλο. Στην πλατεία τα πανό με τα ελικόπτερα, τους αγκυλωτούς σταυρούς και τα παραφερνάλια παραμένουν αναρτημένα. Ο δήμος καθάρισε την κάτω πλευρά της πλατείας, δεν τολμά όμως να ακουμπήσει… τα λάβαρα της επανάστασης.
Σκηνή τρίτη: Ο Ευάγγελος Βενιζέλος παίζει σφαλιάρες με το Κλοντ Γιουνκέρ στη σύνοδο του Eurogroup στις Βρυξέλλες. Μέσα στην τρελή χαρά, έχει αφήσει στην Ελλάδα τον Παντελή Οικονόμου να απορροφά τους κραδασμούς, αμφισβητώντας τη μία μετά την άλλη κυβερνητική επιλογή. Η ευφορία του μοιάζει με την ανακούφιση μικρού παιδιού, που γλίτωσε την εξέταση από τον καθηγητή. Ανοιξε το μπλοκάκι, προσπέρασε το όνομά του και πήγε κατευθείαν στον άλλο συμμαθητή. Τώρα η σειρά της Ιταλίας και της Ισπανίας. Ευκαιρία για λίγο κρυφτό ακόμη.
Αυτή η διάθεση σκανταλιάς μιας χώρας που ακροβατεί μεταξύ πρώτου και τρίτου κόσμου είναι διάχυτη σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Με έκδηλο ναρκισσισμό, θεωρεί ότι είναι ευλογημένη και διαλεχτή από τον Θεό και θα τη σκαπουλάρει στο παρά πέντε. Οι νέοι σαφώς απορρίπτουν το φλερτ των γονιών τους με τη διαφθορά και το πελατειακό κράτος. Οι μεσήλικες αδυνατούν να χωνέψουν πώς γλίστρησε η ευμάρεια μέσα από τα χέρια τους. Οι μεγαλύτεροι, πιο εξοικειωμένοι με τις πραγματικές κρίσεις, απλά διαπιστώνουν για μια ακόμη φορά ότι η ζωή κάνει κύκλους.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αργεντινή η μεσαία τάξη θεωρούσε πως «αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε μένα», γράφει στο άρθρο του στους κυριακάτικους Financial Times o Σάιμον Κιούπερ, το οποίο έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η καταπακτή της μεσαίας τάξης». «Οταν πέφτεις στην καταπακτή, τείνεις να χάσεις την πίστη σου σε καπιταλιστικές αξίες, όπως η σκληρή δουλειά και η αποταμίεση», εξηγεί. «Η Ελλάδα προς το παρόν δεν ανήκει στον τρίτο κόσμο. Ελάχιστοι Ελληνες μπορούν να φανταστούν την καταπακτή να ανοίγει. Ας ελπίσουμε πως δεν θα συμβεί αυτό», καταλήγει. Δεν μοιάζει καθόλου σίγουρος για την έκβαση όμως.