Τόλμη ή τέλμα
Κύριε διευθυντά
Οι αντιδράσεις από το πανεπιστημιακό κατεστημένο στο κυοφορούμενο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι απαξιωτικές για τον ακαδημαϊκό κόσμο της χώρας και εξοργιστικές για το ευρύτερο κοινό. Ξεπερνούν σε τακτικισμό και σε βλαπτικότητα για τη χώρα τις χειρότερες πρακτικές των χειρότερων συνδικάτων. Αδυνατώντας να αρνηθούν την ανάγκη μιας αλλαγής, οι πανεπιστημιακές συντεχνίες επιδιώκουν ακόμη μία επίφαση αλλαγής – να ταραχθούν λίγο τα νερά, αλλά να μείνουμε στο τέλμα. Διατείνονται για παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων και ξεχνούν τους εξευτελισμούς των καθηγητών από τους μαθητές τους, για κίνδυνο αδιαφάνειας, και ξεχνούν τη διάβρωση των πανεπιστημίων από τον νεποτισμό, για πενιχρή οικονομική υποστήριξη, και ξεχνούν πόσο κοστίζει το άσυλο σε υλικές ζημιές του Δημοσίου. Και αν όλα αυτά δεν πείθουν για την ποθητή συντήρηση της στασιμότητας, καταφεύγουν στο επιχείρημα ότι το νομοσχέδιο θα μπορούσε να ήταν καλύτερο, με πλήρη επίγνωση ότι ο εχθρός του καλού είναι η ατέρμονη αναβολή για το καλύτερο. Υπάρχει, τέλος, και η περίφημη «ελληνική ιδιαιτερότητα». Το ακούσαμε αυτό το ανόητο τραγούδι στη δεκαετία του 1980, όταν μια χούφτα «κουζουλών» της αλλοδαπής ήρθε στην Κρήτη αποφασισμένη να ιδρύσει έναν πυρήνα πανεπιστημιακής παιδείας και έρευνας. Κατηγορήθηκαν για ξενομανία, για ανεδαφισμό, για νοοτροπία που δεν μας ταιριάζει.
Τρεις δεκαετίες αργότερα, κανείς δεν αμφισβητεί το αποτέλεσμα: ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η χώρα μας σ’ αυτόν τον χώρο. Ναι, λοιπόν, σε νέα ευλύγιστα σχήματα διοίκησης, στους εξωτερικούς πρυτάνεις, στις εξωτερικές επιτροπές αξιολόγησης των μελών ΔΕΠ, στην αξιοποίηση της περιουσίας και την επιχειρηματική δραστηριότητα των πανεπιστημίων, στο συμμάζεμα των επικαλύψεων και τον εξορθολογισμό σε εθνικό επίπεδο, στις ισότιμες και ουσιαστικές συνεργασίες με κέντρα του εξωτερικού, στην αμφίδρομη κινητικότητα ξένων και Ελλήνων επιστημόνων, στην αντικατάσταση του παπαγαλισμού με την κριτική σκέψη, στην αξιολόγηση και την αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα από τον πρωτοετή φοιτητή μέχρι τον καθηγητή πρώτης βαθμίδας – κοντολογίς, ναι σε όποια επιτυχημένη τακτική μπορούμε να αντιγράψουμε από επώνυμα κέντρα της αλλοδαπής.
Το επιχείρημα ότι δεν έχουμε την οικονομική ευρωστία για τέτοιες τομές ισχύει αντίστροφα: δεν έχουμε την οικονομική ευρωστία γιατί ποτέ δεν τις τολμήσαμε. Οχι, δεν βρισκόμαστε σε άλλον πλανήτη, δεν χρειάζεται να επανακαλύψουμε τον τροχό και δεν αντέχουμε άλλο τον γύψο ενός ρηχού και παρωχημένου αριστερού μηδενισμού. Η κ. Διαμαντοπούλου δεν έχει το δικαίωμα να δειλιάσει γιατί έχει στα πανιά της τον άνεμο της λαϊκής κατακραυγής, κάτι που δεν είχε η κ. Γιαννάκου. Ας διαλέξει: τόλμη ή τέλμα.
Λευτερης Ζουρος – Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών
Δικαίωμα ζωής
Κύριε διευθυντά
Στις 28/3/2011 η μητέρα μου μετά από ανάληψη χρημάτων από την Εθνική Τράπεζα Π. Φαλήρου (Φλοίσβος), επιστρέφοντας στο σπίτι, δέχθηκε επίθεση στην είσοδο της κατοικίας από δύο αλλοδαπούς. O ένας έχει συλληφθεί, πρόκειται για Ρουμάνο. Από εκείνη την ημέρα μέχρι της 17/6, η μητέρα μου βρισκόταν στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και αφού πέρασε από διασωλήνωση και τραχειοστομία, έχασε τη ζωή της.
Δεν στέκομαι, όμως, στην οικογενειακή τραγωδία που μας συνέβη. Δυστυχώς, το φαινόμενο «χτυπάω το θύμα στο κεφάλι, για να το ληστέψω και να το ακινητοποιήσω» είναι άκρως διαδεδομένο. Θα προσθέσω και τις απλές ληστείες ή τις ένοπλες σε τράπεζες ή μαγαζιά, όπως επίσης τις διαρρήξεις σε σπίτια. Επειδή θεωρώ ότι έχουμε δικαίωμα ζωής, και μάλιστα στη χώρα μας, όπως επίσης χρειάζονται προστασία και οι ξένοι φιλήσυχοι και έντιμοι εργαζόμενοι, καλό είναι εν ευθέτω χρόνω να λάβει μέτρα η πολιτεία σε συνεργασία με τους δήμους για την προστασία των πολιτών, για να μη θρηνήσουμε πολύ περισσότερα θύματα στο μέλλον. Χρειάζεται σχεδιασμός δράσης και όχι μόνο λόγια.
Οσο δε για τις τράπεζες, καλό είναι να πάρουν σοβαρά μέτρα για την προστασία των πελατών τους.
Ελλη Κομνηνου – Φιλόλογος / Π. Φάληρο
Οι κ. Λοβέρδος και Μάνος
Κύριε Διευθυντά
Ηδιαμάχη που ξέσπασε μεταξύ του Ανδρέα Λοβέρδου και του Στέφανου Μάνου στη στήλη των αναγνωστών με επίκεντρο τα κέρδη των φαρμακείων απέδειξε ότι η κυβέρνηση διατηρεί τις ευαισθησίες της απέναντι σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, παραβλέποντας τις δεσμεύσεις της. Εντυπωσιάζει αυτή η εύνοια διότι, σε αντίθεση με την πλειονότητα των επαγγελμάτων, όπως του γιατρού, του μηχανικού, του δικηγόρου, του λογιστή, του κομμωτή, του οξυγονοκολλητή κ.ο.κ., η άσκηση των οποίων συνδέεται άρρηκτα με τις ικανότητες του επαγγελματία, στην περίπτωση των φαρμακείων η παροχή των υπηρεσιών είναι αποσυνδεδεμένη από αυτές, αφού όλα είναι προκαθορισμένα και το φάρμακο προσφέρεται συσκευασμένο και διατιμημένο. Σε όποιο φαρμακείο και να πας, το ίδιο φάρμακο θα σου δώσουν και στην ίδια τιμή. Ούτε καν στοιχειώδεις συνθήκες ανταγωνισμού επιτρέπεται να αναπτυχθούν, όπως συμβαίνει σε ολόκληρη την αγορά.
Γιατί με ενδιαφέρουν όλα αυτά; Το ενδιαφέρον μου εστιάζεται στα ασφαλιστικά ταμεία. Κατηγορούν όλοι το Δημόσιο για την υπερδιόγκωσή του. Η υπερδιόγκωση αυτή θα έπρεπε να συνδυάζεται με την οικονομική ευημερία των Ταμείων. Διότι επήλθε μετά το 1980, με συνέπεια η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων να μην έχει ακόμη συνταξιοδοτηθεί και επί τόσα χρόνια να συνεισφέρει ακατάπαυστα. Πώς είναι, λοιπόν, σήμερα τα Ταμεία ελλειμματικά; Σ’ αυτό συνέβαλε τα μέγιστα ο κλάδος της Υγείας, με δούρειο ίππο το φάρμακο. Ο κ. Μάνος εδώ και μήνες επιμένει ότι αν το ποσοστό κέρδους των ελληνικών φαρμακείων προσαρμοζόταν με αυτό των γερμανικών και των σουηδικών, τότε τα οφέλη για το κράτος θα ανέρχονταν σε 1,5 δισ. ετησίως! Είναι αυτονόητο, λοιπόν, ότι αυτό το 1,5 δισ. επιβαρύνει ετησίως τα Ταμεία και στην περίπτωση αδυναμίας τους θα εκταμιεύεται με περαιτέρω περικοπή των συντάξεων ή με επιπλέον φορολογικές επιβαρύνσεις. Δεν τα χαρίζει, λοιπόν, η κυβέρνηση, αλλά τα αφαιρεί από άλλες κοινωνικές ομάδες.
Πριν από λίγους μήνες, η κυβέρνηση, στο πλαίσιο του Μνημονίου, είχε εξαγγείλει και την απελευθέρωση του φαρμακευτικού επαγγέλματος και την αποδέσμευσή του από τα προκλητικά προνόμιά του. Δηλαδή, την αδυναμία των νέων φαρμακοποιών να ανοίξουν φαρμακείο διότι ο αριθμός των φαρμακείων ήταν και παραμένει ουσιαστικά καθορισμένος, εκτός βέβαια κι αν πληρώσει ο ενδιαφερόμενος μια ολόκληρη περιουσία για να συστεγασθεί ή για να αγοράσει την άδεια φαρμακοποιού που συνταξιοδοτείται, σε αντίθεση με τον γιατρό, τον μηχανικό, τον δικηγόρο που μπορούν να ιδιωτεύσουν χωρίς κανένα αριθμητικό και γεωγραφικό περιορισμό. Αυτό όμως δεν ίσχυε ούτε ισχύει για τα παιδιά των φαρμακοποιών. Μέχρι και η χήρα του φαρμακοποιού είναι εξασφαλισμένη, αφού της επιτρέπεται να κρατάει την άδεια του φαρμακείου επί πενταετία μετά τον θάνατό του! Αλλαξε επί της ουσίας κάτι απ’ όλα αυτά; Μόνον προσχηματικές αλλαγές έγιναν, αφήνοντας άθικτη την ουσία έτσι ώστε σήμερα η διαμάχη υπουργείου – φαρμακοποιών για την απελευθέρωση του επαγγέλματος να έχει μεταφερθεί στο ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων!! Τον Ιανουάριο του 2009, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας αποφάσισε να συνταξιοδοτούνται οι φαρμακοποιοί υποχρεωτικά στο 70ό έτος της ηλικίας τους, απορρίπτοντας αίτημά τους για την άρση του ορίου ηλικίας της υποχρεωτικής αποχώρησης, με άλλα λόγια, αίτημα για την ισόβια άσκηση του επαγγέλματος κατά βούληση, σε αντίθεση με όλους τους εργαζομένους της χώρας οι οποίοι όταν το 2010 ξέσπασε η θύελλα του ασφαλιστικού, αποχωρούσαν μαζικά, προκειμένου να αποφύγουν την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης πέραν του 60ού έτους της ηλικίας. Τόση αγάπη, λοιπόν, για την εργασία άνευ λόγου και αιτίας; Μέχρι θανάτου; Και τόση εύνοια απέναντι σε ένα επάγγελμα που διακινεί συσκευασμένα και διατιμημένα προϊόντα;
Μακροδημοπουλος Δημητρης / Αλεξ/πολη
Επιστολή στον κ. Σαμαρά
Κύριε διευθυντά
Διάβασα την εν λόγω επιστολή του κ. Βερέμη προς τον κ. Σαμαρά και τη βρίσκω σχετικά ανάρμοστη. Η πρώτη παράγραφος είναι χαρακτηριστική μιας φυλετικής και όχι της υπάρχουσας αστικής κοινωνίας στην Ελλάδα. Η προγιαγιά καί η γιαγιά του κ. Σαμαρά αποτελούν μεν μέρος του οικογενειακού του δένδρου, αλλά ευθύνονται για πολύ λίγα από τα 25.000 γονίδια, τα οποία αυτός κληρονόμησε από τη μητέρα του και για τα άλλα 25.000 γονίδια από τον πατέρα του και επομένως έχουν πολύ μικρή σχέση με τον άνδρα που είναι μελλοντικά ένας πολύ πιθανός υποψήφιος πρωθυπουργός. Και μετά προχωρεί ο κ. Βερέμης να ομιλεί από καθέδρας και να δίνει οδηγίες στον κ. Σαμαρά και να συζητεί τη στάση των ψηφοφόρων προς το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., με μια φαινομενικά υπερκομματική στάση, αλλά κυρίως με στόχο το κόμμα του κ. Σαμαρά, και κλείνει τελικά με ώθηση ξανά στο όνομα της οικογενειοκρατίας και… το παραμύθι χωρίς όνομα. Το βρίσκω λοιπόν ανάρμοστο το πατρονάρισμα ενός αρχηγού κόμματος από τον κ. Βερέμη. Κάποιος ή κάποια, εχέφρων καί δημοφιλής προσωπικότητα στην Ελλάδα θα μπορούσε να εξηγήσει στον κ. Βερέμη ότι είναι καιρός να σταματήσει αυτού του είδους τις παρεμβάσεις, ειδικά τώρα την εποχή σύγχυσης, αμηχανίας και αποπροσανατολισμού της ελληνικής κοινωνίας.
Εχει έλθει τώρα η ώρα και η στιγμή για συσπείρωση και σκληρή εργασία των Ελλήνων της γενέτειρας και την αποφυγή στείρας κριτικής δημοσίων ανδρών με τις σοβαρές τους υποχρεώσεις. Το περίφημο «δεξιότερα Κουροπάτκιν» (Ρωσοϊαπωνικός πόλεμος, 1904) είναι ανάρμοστο, ειδικά στην περίπτωση του κ. Σαμαρά. Είναι τελικά καταφανές ότι ο κατά τα άλλα συμπαθής κ. Βερέμης ζει και αναπνέει σε μια παράλληλη κοινωνία από αυτήν του κ. Σαμαρά, ο οποίος εξελέγη βουλευτής και υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών σε πολύ νεαρή ηλικία. Σας ευχαριστώ.
Μιχαλησ Κ. Γκιοοκας M.D., Ph.D. – (Ομότ.) Καθηγητής Ιατρικής και Βιολογικής Χημείας, Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Ντέιβις, ΗΠΑ