Σίγουρα, λόγω του νομοσχεδίου που προωθεί το υπουργείο Παιδείας για τη λειτουργία των ΑΕΙ, μας περιμένει μια πολύ ενδιαφέρουσα έναρξη της επόμενης ακαδημαϊκής χρονιάς. Η απειλή που ακούγεται -από μερίδα πανεπιστημιακών, αλλά κυρίως από μερίδα φοιτητικών παρατάξεων- ότι «δεν θα λειτουργεί τίποτε στα ΑΕΙ εάν περάσει το νομοσχέδιο» μπορεί να θεωρείται… ευνόητη, εάν κρίνουμε από τις αντιδράσεις που έχουν προκληθεί κατά το παρελθόν στα ιδρύματα για ζητήματα μικρότερης σημασίας. Ομως, η πραγμάτωση της απειλής κρύβει παγίδες, προκαλεί ερωτήματα και θέτει όλους προ των ευθυνών τους. Ολους, και όχι μόνο για το υπουργείο Παιδείας…
Κατ’ αρχήν, μπορεί οι περισσότεροι γονείς να συνδέουν την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς με την 11η Σεπτεμβρίου, όταν παραδοσιακά ανοίγουν τα σχολεία, όμως στα ΑΕΙ δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινά την 1η Οκτωβρίου, αλλά τα ιδρύματα ανοίγουν τις πύλες τους τον Σεπτέμβριο, για να διεξαχθούν οι επαναληπτικές εξετάσεις του χειμερινού και του θερινού εξαμήνου, που προηγήθηκαν. Τι θα κάνουν όσοι σήμερα απειλούν με λουκέτο στα ΑΕΙ; Θα ξεκινήσουν τις κινητοποιήσεις από τον Σεπτέμβριο, στερώντας έτσι την ευκαιρία στην πλειοψηφία των φοιτητών να δώσουν εξετάσεις; Θα διακινδυνεύσουν να έλθουν αντιμέτωποι με την πλειοψηφία των φοιτητών; Για παράδειγμα, πολλοί τελειόφοιτοι θέλουν τον Σεπτέμβριο να πάρουν πτυχίο, ώστε να το χρησιμοποιήσουν αμέσως μετά για να συνεχίσουν σε μεταπτυχιακές σπουδές ή προς αναζήτηση δουλειάς. ΄Η μήπως όσοι σήμερα αντιδρούν στο νομοσχέδιο θα ξεκινήσουν τις κινητοποιήσεις τους από τον Οκτώβριο, με αποτέλεσμα να κατηγορηθούν ότι… θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο;
Το θέμα κινδυνεύει να εξελιχθεί σε «καυτή πατάτα» για όσους ξεσκονίζουν τα πανό των κινητοποιήσεων. Γιατί, ακόμη και αν διευθετήσουν το ζήτημα των εξετάσεων του Σεπτεμβρίου, από τον Οκτώβριο θα πρέπει, επίσης, να αντιμετωπίσουν τη μεγάλη μερίδα πρωτοετών αλλά και παλαιότερων φοιτητών που καθόλου δεν ενδιαφέρονται εάν το ΑΕΙ διοικείται από Συμβούλιο Ιδρύματος ή για το πώς εκλέγεται ο πρύτανης. Αντίθετα, θέλουν να προχωρήσουν γρήγορα στις σπουδές τους, διότι γνωρίζουν ότι, ενόψει μιας άκρως ανταγωνιστικής αγοράς εργασίας που τους περιμένει, δεν υπάρχουν πολυτέλειες για χαμένο χρόνο.
Το τελευταίο αυτό ζήτημα αγγίζει τη μεταρρυθμιστική προσπάθεια που προωθεί η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας στα ΑΕΙ. Επιχειρεί, εν ολίγοις, να βάλει μια τάξη στα ΑΕΙ. Με καλές διατάξεις ή με άλλες που χρήζουν βελτίωσης, αλλά με βασικό στόχο να μπει μια τάξη. Την τάξη που δεν υπάρχει σήμερα στα ιδρύματα και για την απουσία της δεν ευθύνεται μόνο η χρόνια κρατική ολιγωρία, αλλά κυρίως -λόγω του αυτοδιοίκητου που έχουν τα ΑΕΙ- οι πρυτάνεις, οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητικές – κομματικές παρατάξεις.
Οσοι σήμερα αντιδρούν μπορεί με τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά να βρεθούν προ εκπλήξεων. Απομονωμένοι και με επιχειρήματα εκτός εποχής, θα βρεθούν να διεκδικούν τη διατήρηση του τέλματος σε πανεπιστήμια που η κοινωνία δεν αντέχει πια να πληρώνει.