Η πραγματικότητα είναι πεισματάρικη για να υποκύψει σε ιδεοληψίες. Ο Παπανδρέου δήλωνε μέχρι τώρα ότι η Ελλάδα θα ξεπληρώσει και το τελευταίο ευρώ και ότι κάθε είδους αναδιάρθρωση είναι καταστροφή. Εκείνες οι δηλώσεις θύμιζαν περισσότερο μάταιο εξορκισμό αυτού που έρχεται παρά αξιόπιστη διαβεβαίωση κυβερνήτη. Η πραγματικότητα είναι ότι το ελληνικό χρέος έχει καταστεί μη βιώσιμο, ακόμα και αν επιτευχθεί η δημοσιονομική εξυγίανση. Εχουμε επανειλημμένως το τελευταίο έτος τονίσει ότι η μόνη λύση για την Ελλάδα, την Ευρωζώνη και τους δανειστές είναι η εξυγίανση να συνδυασθεί με μία συναινετική αναδιάρθρωση, ικανή να καταστήσει το χρέος εξυπηρετήσιμο. Σημασία, λοιπόν, έχει η αποτελεσματικότητα της αναδιάρθρωσης και όχι η μορφή της.
Με μεγάλη καθυστέρηση, το ευρωπαϊκό «ιερατείο» αρχίζει να συζητάει αυτά που απέκλειε. Αδυνατεί, όμως, να συμφωνήσει σε μία ριζική λύση του ελληνικού προβλήματος, η οποία και θα οχύρωνε την Ευρωζώνη. Κύρια αιτία της εσωτερικής διαμάχης είναι οι διαφωνίες για την κατανομή του κόστους. Η Μέρκελ βαρύνεται με πολλές «αμαρτίες», αλλά έχει δίκιο όταν ζητάει να πληρώσουν και οι ιδιώτες επενδυτές. Προσκρούει, όμως, στον Τρισέ, ο οποίος βάζει πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα των «παιδιών» του, των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Η Αθήνα έχει ζωτικό συμφέρον να παρέμβει για να επιτύχει τη μεγαλύτερη δυνατή ελάφρυνση του χρέους της, εξασφαλίζοντας παραλλήλως την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ. Ο χαρακτηρισμός που θα δώσουν οι οίκοι αξιολόγησης σ’ αυτή τη διαδικασία ενδιαφέρει όσους εμπλέκονται με ασφάλιστρα CDS, όχι την Ελλάδα. Σημασία για την Ελλάδα πρέπει να έχουν οι πραγματικότητες και όχι οι λέξεις. Είναι ποιοτικά διαφορετική η στάση πληρωμών και η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία από τη συναινετική αναδιάρθρωση, που θα χαρακτηρισθεί χρεοκοπία, επιλεκτική ή όπως αλλιώς. Η Ελλάδα είναι εκτός αγορών και ο συντομότερος δρόμος για να επανέλθει είναι το χρέος της να καταστεί βιώσιμο μέσα από τη συναινετική αναδιάρθρωσή του. Γι’ αυτό και ο σχετικός προχθεσινός αφορισμός του Σαμαρά είναι λάθος.
Μέχρι πρότινος ο Παπανδρέου ισχυριζόταν κινδυνολογικά ότι η αναδιάρθρωση θα κατέστρεφε τα ελληνικά ασφαλιστικά Ταμεία και τις τράπεζες (κατέχουν περίπου 20% του χρέους). Ας επαναλάβουμε, λοιπόν, ότι το κράτος μπορεί να καλύψει τις απώλειες και των μεν και των δε. Και πάλι το δημοσιονομικό όφελος θα είναι πολλές δεκάδες δισ. ευρώ.