Η ανακύψασα συζήτηση περί αμοιβών και προνομίων των βουλευτών, μετά τις θεαματικές χειρονομίες των κ.κ. Χαράς Κεφαλίδου και Κυρ. Μητσοτάκη, μάλλον διεξάγεται παραπλανητικά. Κατ’ αρχάς, υπό τις παρούσες συνθήκες επιλεκτικής πτώχευσης και ανεξέλεγκτης ύφεσης, η παραίτηση από το υπηρεσιακό αυτοκίνητο και τις αμοιβές των επιτροπών έχει μεν μια συμβολική σημασία, αλλά καμία υλική αξία. Η δε συμβολική σημασία αποβαίνει και αυτή ελάχιστη, στο μέτρο που η συζήτηση για τις ιστορικές ευθύνες του παρακμάζοντος πολιτικού προσωπικού σμικρύνεται εντοπιζόμενη στο leasing και τα έξτρα.
Αλλα είναι τα τρωτά και τα νοσογόνα του συστήματος. Είναι ο ευτελισμός των εξεταστικών επιτροπών, οι οποίες ουδέποτε έχουν τιμωρήσει ουσιαστικά έναν υπουργό. Είναι η σκανδαλώδης ασυλία των βουλευτών, ακόμη και σε εξόφθαλμες περιπτώσεις ποινικών παραπτωμάτων ή προσωπικών αντιδικιών. Είναι η ανορθολογική και ιδιοτελής ανισοκατανομή των εδρών, με το κοσμοβριθές Λεκανοπέδιο να υποεκπροσωπείται δυσανάλογα. Είναι ο υποκριτικά ατελής έλεγχος των προεκλογικών δαπανών των βουλευτών και η κοροϊδία της δήλωσης πόθεν έσχες. Είναι οι ανεπαρκείς, αστοιχείωτοι βουλευτές που ψηφίζουν νόμους χωρίς να τους έχουν διαβάσει. Είναι ίσως οι υπεράριθμοι βουλευτές. Είναι οι βουλευτές που δεν ψηφίζουν κατά συνείδησιν, αλλά κατ’ επιταγήν.
Κατά τα λοιπά, ένα χρονομισθωμένο αυτοκίνητο, η υποστήριξη τηλεπικοινωνιών, η υποστήριξη επαρκούς βουλευτικού γραφείου και η εν γένει αμοιβή σε επίπεδα ανώτερου εταιρικού στελέχους, είναι υποχρέωση της πολιτείας προς τους αιρετούς, ούτως ώστε να αφοσιώνονται απερίσπαστοι στο καθήκον τους. Η θωράκιση της ανεξαρτησίας του βουλευτή έναντι των αφανών χορηγών και των λόμπι, γίνεται δυνατή και με την υλική του ανεξαρτησία. Η έντιμος πτωχεία του πολιτικού ανδρός είναι ευκταία ίσως, αλλά δεν μπορεί να επιβληθεί θεσμικά. Ας τελειώνουμε με την υποκρισία: Το νοσογόνο πολιτικό χρήμα δεν βρίσκεται στις φανερές αμοιβές και στα υβριδικά με leasing. Αλλού βρίσκεται.