Απ’ όλα τα κείμενα του Ρολάν Μπαρτ, στις «Μυθολογίες» (1957), τρία ξεχωρίζουν στο πλέον ίσως ριζοσπαστικό βιβλίο του γαλλικού μεταπολεμικού πνεύματος: «Ο Ναυτίλος ή το Μεθυσμένο Καράβι» («Το πλοίο είναι ένας τόπος κατοικίας, και σε δεύτερο επίπεδο, ένα όχημα μεταφοράς»), η «Νέα Σιτροέν» («Η νέα Σιτροέν προφανώς έπεσε από τον ουρανό»), και, βεβαίως, ο «Γύρος της Γαλλίας» («Ο Γύρος εμπεριέχει μια πραγματική ομηρική γεωγραφία»). Και απ’ όλους τους ποδηλατικούς γύρους στον κόσμο (Giro d’ Italia, Vuelta a Espana, Tour de Suisse), η Tour de France, με τον «Γολγοθά» του Mont Ventoux, που το 2013 θα συμπληρώσει 110 χρόνια, ξεχωρίζει αδιαφιλονίκητα, ακόμα κι αν η χώρα των ποδηλατών και των ποδηλατικών τουρνουά δεν είναι ακριβώς η Γαλλία, αλλά το Βέλγιο (βλ. Εντυ Μερκξ). Ομως, ο Γύρος της Γαλλίας είναι «ένα μεγάλο έπος» (Μπαρτ), το «μεγάλο κουβάρι» των θριάμβων και των τραγωδιών, των νικητών και των ηττημένων, των ντοπαρισμένων (από τον τραγικό Σίμπσον μέχρι τον Γερμανό Ούλριχ), αλλά και των σκηνοθετημένων με κάθε λεπτομέρεια διαδρομών στη γαλλική φύση. Δεν θα ήταν υπερβολή, αν ισχυριστεί κανείς ότι το γαλλικό τουρνουά αποτελεί έναν από τους ιδρυτικούς μύθους της Grande Nation, η εποχούμενη αναζήτηση της μητέρας-πατρίδας, που, μετά τη γερμανική εφεύρεση του ποδηλάτου (1813), εδράζεται σε δύο χρονολογίες: σε μια παιδική, εικονογραφημένη έκδοση, με τον τίτλο «Ο Γύρος της Γαλλίας από δύο παιδιά», που αφηγείται την περιπλάνηση δύο ορφανών πιτσιρικάδων στην ηττημένη Γαλλία (1877) και στην έμπνευση του δημοσιογράφου, πρώην ποδηλατιστή και μετέπειτα διευθυντή του περιοδικού L’ Auto, Ανρί Ντεγκράνζ, (1903), όταν συμφώνησε με την ιδέα του υφισταμένου του για μια εξαήμερη κούρσα που θα συνέδεε τις μεγαλύτερες γαλλικές πόλεις.
Αν η βιβλιογραφία για τον «Γύρο της Γαλλίας» είναι σχεδόν ανεξάντλητη (ενδεικτική αναφορά στην ιστοσελίδα encyclique. com, όμως και στο πιο μικρό γαλλικό βιβλιοπωλείο μπορεί κανείς να εντοπίσει σχετικούς τίτλους), ενώ δεν υπολείπεται ούτε η λογοτεχνία (η ξένη, εννοείται) στην ανάδειξη του ποδηλάτου σε πρωταγωνιστή, κι αν η τηλεόραση αποτυπώνει πανοραμικά και μικροσκοπικά τη λάμψη μιας μάχης, που έχει όλα τα στοιχεία μιας δίκυκλης εκστρατείας (να καθοδηγείς, να παρακολουθείς, να αποκόβεσαι, να υποχωρείς: Μπαρτ), ο Γάλλος φιλόσοφος παραμένει ο αδιαφιλονίκητος «οδηγός της κούρσας» και λεξικογράφος του Γύρου του κόσμου της Γαλλίας. Ομως, ο Γύρος έχει και ελληνική συμμετοχή, με τους αδελφούς Ζαν (Απόστολο) και Λυσιέν Λαζαρίδη: ο πρώτος έμαθε ποδήλατο, κουβαλώντας στο δίτροχο πολεμοφόδια για τη γαλλική Αντίσταση, ο δεύτερος κατάφερε να πάρει την τρίτη θέση το 1951.
Η Tour de France παραμένει η μητέρα όλων των (ποδηλατικών) μαχών, και ίσως τα τελευταία λόγια του Τομ Σίμπσον, ο οποίος θα πεθάνει το 1967 στη διάρκεια της κούρσας, λόγω χρήσης αναβολικών, «Βάλτε με πάλι πάνω στο ποδήλατό μου», να μην είναι παρά η προέκταση του σπαρτιατικού «ή ταν ή επί τας» στη σύγχρονη εκδοχή ενός αγώνα, ένδοξου και ματαιόδοξου, υπεράνθρωπου και απάνθρωπου, γι’ αυτό και μοναδικού. Vive le Tour!