Δεκαετίες πριν
Κύριε διευθυντά
Συμμερίζομαι κατά βάση την αγανάκτηση των πολιτών.
Η αυθόρμητη εξέγερση των πολλών για το ότι τα μέτρα λιτότητας που μας επιβάλλονται έχουν υπερβεί τις δυνατότητές μας είναι κατανοητή μεν, αλλά τα μέτρα αυτά είναι συνέπεια του ότι έπρεπε να διαπραγματευθούμε το Μνημόνιο υπό το φάσμα του πανικού της άμεσης στάσεως πληρωμών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το ό,τι φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο είναι αποτέλεσμα μαζικής – αδιέξοδης και ανυπόληπτης- αφροσύνης, αν όχι παραφροσύνης. H ανανάκτησή μας θα έπρεπε να είχε εκδηλωθεί δεκαετίες πριν, όταν, για παράδειγμα, ακούσαμε κάποιο «χαρισματικό» πρωθυπουργό στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να διακηρύσσει ότι «δεν υπάρχουν θεσμοί, υπάρχει λαός». Και με βάση αυτή τη «λογική» ο πρωθυπουργός μας θεώρησε πως υπέγραψε «συμβόλαιο με τον λαό» για σύναψη δανείων στο όνομα του λαού. Απ’ τα δάνεια αυτά προέκυψαν διά τον λαό μεν «κεκτημένα», διά τον πρωθυπουργό δε ψήφοι, θαυμασμός και επιβεβαίωση του «χαρίσματός» του. Διά το δημόσιο χρέος προέκυψε διόγκωση· από 19% του ΑΕΠ το 1980 έφτασε κοντά στο 100% του ΑΕΠ το 1990. Και η παράλληλη συσσώρευση «κεκτημένων» και χρέους συνεχίστηκε απ’ όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις, με αποκορύφωμα την παραφορά της καταναλωτικής κραιπάλης της περιόδου 2004 – 2009. Υπολογίζεται πως το δημόσιο χρέος θα ξεπεράσει τα 250% του ΑΕΠ πριν αρχίσει να μειώνεται.
Το ανησυχητικό είναι πως και σήμερα, ένα βήμα πριν απ’ την ολοκλήρωση της καταστροφής, ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας μας φαίνεται πως δεν έχει εκτιμήσει σωστά τα αίτια και τον χαρακτήρα της κρίσεως. Αυτό υπογραμμίζεται στην προσπάθεια να αποφύγουμε τις υποχρεώσεις που αναλάβαμε με το Μνημόνιο χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους με αυτές που μας οδήγησαν στη σημερινή ηθική εξουθένωση και οικονομική αποτελμάτωση (μ’ αυτή τη σειρά). H Ελλάδα -όπως και οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης που κατέφυγαν στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στηρίξεως- δεν μπορεί να διαπραγματευθεί τους κανόνες του Μηχανισμού. Αυτό σημαίνει πως οι αντιπαραθέσεις για αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου είναι άνευ αντικειμένου και υπονομεύουν την εθνική μας προσπάθεια. H προσπάθειά μας πρέπει να επικεντρωθεί στο να πείσουμε τους δανειστές μας, τους κερδοσκόπους έστω, πως τα χρήματα που μας δάνεισαν, καθώς και αυτά που θα χρειαστούμε για την ανάκαμψη της οικονομίας και την επιβίωση της χώρας, θα επιστραφούν στο ακέραιο. Και απ’ αυτή τη βάση θα μπορούσαμε να διαπραγματευθούμε εθελοντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, μείωση του επιτοκίου και έκδοση ευρωομολόγου. Αυτός είναι ο ευρωμονόδρομος που πήραμε και αυτοί που βλέπουν άλλους δρόμους θα πρέπει να τους εξηγήσουν.
Ραφαηλ Παπαδοπουλος – Ομότιμος Καθηγητής Θερμοδυναμικής
Νιώθω ένοχος
Κύριε διευθυντά
Τον τελευταίο καιρό, και συγκεκριμένα από τότε που ο κ. Πάγκαλος δήλωσε δημοσίως ότι τα «φάγαμε μαζί», με βασανίζει η σκέψη και με τύπτει η εθνική μου συνείδηση «μήπως πράγματι τα φάγαμε μαζί και το έχω ξεχάσει». Εγώ είμαι βέβαιος ότι δεν έχω συμφάγει, αλλά και δεν έκανα πονηρές business μαζί του. Ομως, το γεγονός ότι, ύστερα από τόσον καιρό, δεν βρέθηκε ούτε ένας πολιτικός (απ’ αυτούς που μας κυβερνούσαν και μας έλεγαν παχιά λόγια) να δηλώσει ότι νιώθει ένοχος, σκέφτηκα ότι μάλλον πρέπει να έχει δίκιο ο κ. Πάγκαλος. Εις επίρρωσιν αυτού που λέγω, έρχεται και το γεγονός ότι κανένας πολιτικός δεν έχει καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Βέβαια, δεν σχολιάζω το γεγονός ότι πολλοί απ’ αυτούς βρέθηκαν να έχουν τεράστιες περιουσίες, διότι οι άνθρωποι αγωνίστηκαν για το καλό της πατρίδος! και ίδρωσαν πολύ για να δοξάσουν την πατρίδα και να τη φτάσουν στη σημερινή της δόξα!
Ετσι, που λέτε, αποφάσισα να δηλώσω δημοσίως ότι εγώ εβούλιαξα την εθνική μας οικονομία και νιώθω ένοχος. Διότι, χωρίς ίχνος ντροπής, καταδέχομαι επί 30 χρόνια να εισπράττω και να ζω αποκλειστικά από τη σύνταξη που μου χορηγεί το Δημόσιο και την οποία με τόση γενναιοφροσύνη μας κουτσούρεψε η εθνική μας κυβέρνηση.
Κατόπιν τούτου, αδιαμαρτύρητα θα περιμένω τον χωροφύλακα, που, ενδεχομένως, θα έρθει να μου περάσει χειροπέδες και να με καθίσει στο σκαμνί του κατηγορουμένου, για να απολογηθώ για το εθνικό μου έγκλημα.
Δρ Παυλος Κουσουρης – Ταξίαρχος Υγ/κού ε.α. – Χειρουργός
Αντισημιτισμός
Κύριε διευθυντά
Οσυνειδητοποιημένος και αδογμάτιστος πολίτης παρατηρεί εδώ και καιρό έξαρση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα. Εμπρησμός συναγωγών, βεβήλωση εβραϊκών νεκροταφείων, αναγραφή απειλητικών συνθημάτων στους τοίχους και, τελευταία, βεβήλωση του μνημείου του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη. Εχω υπόψη μου, από ασφαλή πηγή, απειλητικά τηλεφωνήματα, μέχρι προπηλακισμό γυναίκας στο μετρό διότι φορούσε στον λαιμό κόσμημα με το άστρο του Δαβίδ.
Ο αντισημιτισμός, δηλαδή κατά τον Μπαμπινιώτη «το σύνολο στάσεων και ενεργειών που απορρέουν από τη δογματικά θεμελιωμένη εχθρότητα κατά των εβραϊκών κοινοτήτων, η εχθρική διάθεση απέναντι στο εβραϊκό στοιχείο», τροφοδοτείται από έντυπα και δυστυχώς από επίσημα ιερατικά χείλη με τερατολογίες, σατανολογίες με μπόλικη δόση νεκροκεφαλών και απειλών για το παρόν και το επέκεινα, τα οποία στο μεν νοήμον κοινό προκαλούν τον ειρωνικό γέλωτα, αλλά στον απλό χριστιανό ανθρωπάκο φέρουν τρόμο και δημιουργούν μίσος. Πέρα βέβαια από το λανθάνον μίσος που υπάρχει στο DNA μας, το οποίο τροποποιήθηκε κατά το διάβα των αιώνων με την αέναη φροντίδα της Εκκλησίας, ώστε και μόνο η λέξη «Εβραίος» να προκαλεί αισθήματα ανάξια της λογικής και ανθρώπινης υποστάσεώς μας. Αισθήματα τα οποία, κατάλληλα υποδαυλιζόμενα από πολιτικούς ή θρησκευτικούς ηγέτες, είναι υπεύθυνα για τους ανά τους αιώνες αμείλικτους διωγμούς και εγκληματικά πογκρόμ, με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα.
Αναρωτιέμαι εάν και πότε θα ικανοποιηθεί αυτή η αντισημιτική μανία ιερωμένων και πολιτών ή εάν θα διογκώνεται συνέχεια με απρόβλεπτες συνέπειες. Η κορυφή της Εκκλησίας και της Πολιτείας, πέραν κάποιας υποκριτικής καταδίκης που ψελλίζουν, δεν πράττουν τίποτα το ουσιαστικό.
Οι συμπατριώτες μας Ελληνες Εβραίοι, οι οποίοι είναι στεριωμένοι στην Ελλάδα εδώ και πολλούς αιώνες και έχουν πολεμήσει για την ελευθερία της, αισθάνονται πιεσμένοι και φοβισμένοι από όλες αυτές τις καταστάσεις. Και απογοητευμένοι από την πατρίδα τους την Ελλάδα που υπεραγαπούν.
Ας αναλύσουν τα γεγονότα και ας προσέξουν οι υπεύθυνοι αυτού του τόπου. Εμένα πάντως μου φέρνουν στον νου τα λόγια του Μπέργκμαν στο «Αυγό του φιδιού», όπου περιέγραφε την άνοδο του ναζισμού: «Ο καθένας μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Είναι σαν το αυγό του φιδιού. Ενα εξασκημένο μάτι, μέσα από τη διαφανή μεμβράνη, διακρίνει το τέλειο ερπετό».
Χρυσοστομος Κοσμιδης – Διπλ. μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος ΕΜΠ
Για το Ελληνικό
Κύριε διευθυντά
Από δεκαετίας, που το αεροδρόμιο του Ελληνικού έπαψε να λειτουργεί, πολλά εγράφησαν (άρθρα, επιστολές, μελέτες και σχέδια) για τον τρόπο αξιοποίησης της περιοχής. H διαμάχη εστιάζεται στην κατανομή των ποσοστών πρασίνου – τσιμέντου, με τους πέριξ δήμους και τους οικολόγους να προτείνουν όλη η περιοχή να γίνει πάρκο.
Δεν υπάρχει σύγχρονος άνθρωπος που να είναι αντίθετος στην ιδέα του πρασίνου, όμως δεν δημοσιεύθηκε μέχρι τώρα μελέτη που να υπολογίζει το νερό που θα χρειάζεται, κατά στρέμμα, κάθε χρόνο. Διαβάζουμε ότι τα αποθέματα νερού στον πλανήτη ελαττώνονται και προσεχώς οι πόλεμοι θα γίνονται για το νερό, πολλές δε περιοχές της χώρας μας απειλούνται με ερημοποίηση.
Η ΕΥΔΑΠ, υπεύθυνη για την ύδρευση της περιοχής, αφού αποφασισθεί το είδος της χλωρίδος που θα φυτευθεί, θα πρέπει να μελετήσει, με ορίζοντα 10-30 ετών, τις δυνατότητές της να συντηρήσει το πάρκο. Αφού γίνει η μελέτη, τότε θα μπορεί να ληφθεί μια ρεαλιστική απόφαση για την έκταση του μελλοντικού πάρκου και όχι με βάση το τι μας αρέσει.
Γιωργος Αραμπατζης / Χολαργός
Αδικος φόρος
Κύριε διευθυντά
Είναι γνωστό ότι σε μια ευνομούμενη και δίκαιη κοινωνία μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους (εκτελεστικής εξουσίας) και πολιτών είναι επιθυμητή και εποικοδομητική για μια ομαλή συμβίωση.
Ατυχώς όμως στην Ελλάδα συχνά το κράτος, το οποίο διαλαλεί το επιθυμητό της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, το ίδιο με τις ενέργειές του την υπονομεύει και τη ναρκοθετεί. Από πολλά σχετικά παραδείγματα σάς αναφέρω ένα μόνο πρόσφατο:
Η ψηφισθείσα με τον εφαρμοστικό νόμο του Μνημονίου, εισφορά αλληλεγγύης όσων δηλώνουν εισόδημα μεγαλύτερο των 12.000 ευρώ είναι και άδικη και αντιπαραγωγική για τα έσοδα του Δημοσίου. Ο λόγος είναι ότι τα ειδικώς φορολογούμενα εισοδήματα (π.χ. τόκοι τραπεζικών καταθέσεων, μερίσματα, κ.λπ.) καθώς και τα απαλλασσόμενα (π.χ. κεφαλαιακά κέρδη από πώληση μετοχών) δεν είναι υποχρεωτικό να δηλωθούν (για τον λόγο αυτό άλλωστε και οι στατιστικές των δηλωθέντων εισοδημάτων είναι παραπλανητικές). Μια μικρή μειοψηφία φορολογουμένων τα δηλώνει, κυρίως για να δικαιολογήσει «πόθεν έσχες» (για την αγορά π.χ. ενός περιουσιακού στοιχείου). Και αν δεν τα δηλώσει, μπορεί στο μέλλον να τα επικαλεσθεί για να δικαιολογήσει «πόθεν έσχες», προσκομίζοντας τα σχετικά δικαιολογητικά.
Το κράτος λοιπόν επιβάλλοντας την ειδική εισφορά στο δηλωθέν εισόδημα αδικεί κατάφωρα όσους δηλώνουν τα πιο πάνω εισοδήματα, ναρκοθετώντας έτσι την εμπιστοσύνη που απαιτεί από τους πολίτες.
Για την άρση της αδικίας αυτής το κράτος θα πρέπει να επιβάλει την εισφορά αλληλεγγύης στο φορολογητέο εισόδημα, τουλάχιστον όσον αφορά τα εισοδήματα που αποκτήθηκαν το 2010.
Το κράτος θα μπορούσε να αυξήσει τα έσοδά του τα επόμενα χρόνια, εάν θέλει, επιβάλλοντας την εισφορά στα δηλούμενα εισοδήματα, υποχρεώνοντας όμως όλους τους φορολογούμενους να δηλώσουν τα πιο πάνω εισοδήματα (με τη δήλωση του οικονομικού έτους 2012, που θα αφορά τα εισοδήματα του 2011 κ.ο.κ).
Μ. Γκουμα