«Εκπλήσσομαι που η κυβέρνηση επέτρεψε τέτοιο πράγμα» έλεγε προς το προτεταμένο μικρόφωνο, γεμάτος έκπληξη, ένας επισκέπτης της Ελλάδας. Η σκηνή εξελίσσεται στο λιμάνι του Πειραιά, εκεί, στην ακτή Ξαβέρη, όπου δένουν τα κρουαζιερόπολοια. Τα ίδια ταξί, αν, για παράδειγμα, απεργούσαν οι οδηγοί των τουριστικών λεωφορείων, θα ήταν έτοιμα να αναλάβουν αυτά την ξενάγηση των προσκεκλημένων μας σε όσα έχει να επιδείξει η πόλη των Αθηνών.
Λεπτομέρειες! Μπροστά στο ιδιωτικό συμφέρον, το δημόσιο ενδιαφέρον «δεν αξίζει μία»! Αυτό είναι μεγαλύτερο παράδοξο από εκείνο στο οποίο αναφέρεται ο έκπληκτος ταξιδιώτης. Σιγά μη ζητήσει κανείς άδεια από οποιαδήποτε αρχή, όταν πρόκειται για το συμφέρον του. Αν βάζατε το θέμα σε ψηφοφορία, από τη Βουλή μέχρι οιαδήποτε Γενική Συνέλευση, οιασδήποτε ενώσεως ατόμων με ομοιοεπαγγελματικά συμφέροντα, θα λαμβάνατε σαρκαστική απάντηση.
Δυστυχώς για εμάς, ο ταξιδιώτης της κρουαζιέρας, αν και περιγράφεται ως μάλλον συντηρητικών αντιλήψεων άτομο, αποκτά και διευρύνει μια εξαιρετικά διεθνοποιημένη άποψη για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Επιπλέον, οι ίδιοι αυτοί πολίτες έχουν μια πολύ καλή άποψη για το κόστος των πραγμάτων και για τη σχετική αξία τους. Μπορούν ευκολότερα από τους περισσότερους μεταξύ μας να δικαιολογήσουν γιατί το ίδιο πράγμα κοστίζει διαφορετικά στο ένα λιμάνι από κάποιο άλλο.
Εδώ βρίσκεται ο πραγματικός κίνδυνος για την Ελλάδα. Ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας, μεταξύ όλων αυτών που συναποτελούν τον κόσμο μέσα στον οποίο υπάρχουμε, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι σημερινοί κάτοικοι της ένδοξης και τόσο όμορφης αυτής χώρας «δεν αξίζει να διασωθούν». Οι πιο στριφνοί ανάμεσά τους μιλούν ήδη για την αξία που αποκτά, σε παρόμοιες στιγμές, όταν κανείς δεν κατανοεί με τον καλό τρόπο το δικό του συμφέρον, να αντιληφθεί πόσο επώδυνη μπορεί να είναι η άγνοια των κανόνων αγαστής συγκατοίκησης.
Αν κανείς είχε και την παραμικρή αμφιβολία για την ανάγκη να εκδημοκρατιστούν τα κλειστά επαγγέλματα, τώρα δεν την έχει πλέον. Πολλοί ανάμεσά μας προβληματίζονται για τον ρυθμό ή, έστω, για τις εξαιρέσεις που θα έπρεπε να υπάρξουν. Με την αποκτηθείσα όμως εμπειρία των μεθόδων που χρησιμοποιούνται από τους ενδιαφερόμενους επαγγελματίες όταν ξεκινά η «συζήτηση» των θεμάτων που τους ενδιαφέρουν, κανείς πολίτης δεν έχει πλέον τον παραμικρό δισταγμό.
Μέσα σε λίγους μήνες, ομάδες επαγγελματιών χρησιμοποιούν μια κατ’ ευφημισμόν «απεργία», με σκοπό να προξενήσουν βλάβη στο κοινωνικό σύνολο και να το χρησιμοποιήσουν ως μέσον εκβιασμού της κυβέρνησης. Η άρνηση παροχής των υπηρεσιών για τις οποίες η διοίκηση εκδίδει ειδική άδεια πρέπει να επισύρει την άμεση αφαίρεση της συγκεκριμένης άδειας. Εστω προσωρινή στην αρχή, μονιμότερη στη συνέχεια.
Πρόκειται, στην πράξη, για κρατικά μονοπώλια ή κρατικώς ελεγχόμενα ολιγοπώλια, η κατάργηση ή δημοκρατική αναδιοργάνωση των οποίων, ο εκδημοκρατισμός των ευκαιριών, περιορίζει ισχυρά συμφέροντα και προσοδοφόρες θέσεις εκμετάλλευσης. Το περίφημο άνοιγμα των επαγγελμάτων δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη διασφάλιση του δικαιώματος καθενός πολίτη να δοκιμάσει τις ικανότητές του και την τύχη του, όπου εκείνος το κρίνει σκόπιμο, μέσα σε ένα περιβάλλον κανόνων που αφορούν, τελικά, μόνον τη συλλογική ασφάλεια. Γιατί, για παράδειγμα, να εμποδίσουμε μια ομάδα ατόμων που θέλει να εξειδικευτεί στη μεταφορά προσώπων μεταξύ των μεγάλων συγκοινωνιακών κόμβων; Γιατί να μην τους επιτρέψουμε να ασκήσουν αυτή ή κάποια άλλη οικονομική δραστηριότητα, οργανώνοντάς την με όποιον τρόπο πιστεύουν πρόσφορο και τιμολογώντας επίσης ελεύθερα την παροχή των συγκεκριμένων υπηρεσιών τους;
Η χειρότερη απογοήτευση είναι ότι τόσοι καλοί επαγγελματίες, σε διάφορους χώρους, πειθήνια ακολουθούν έξαλλους εγκάθετους, ανίκανους ή διεφθαρμένους. Ενώ, είμαι σίγουρος, στο νέο, ανοικτό και ανταγωνιστικό περιβάλλον είναι οι πρώτοι που θα κερδίσουν.