«Λυπάμαι, κύριε, δεν μπορείτε να παρκάρετε εδώ» είπε το όργανο της τάξης το περασμένο Σάββατο στη Μικρή Επίδαυρο σε έναν εποχούμενο, που ήθελε να αφήσει το αυτοκίνητό του ακριβώς έξω από το θέατρο.
«Γιάννη, πες ότι κάθε φορά εδώ το αφήνουμε. Πάρε το τηλέφωνο που παίρνεις», απάντησε επιθετικά η συμβία του εποχουμένου και το όργανο της τάξης μαζεύτηκε.
Ημασταν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες του γεγονότος, που δεν είναι άλλο από μία ακόμη απόδειξη της ανομίας, των ναρκισσιστικών συμπεριφορών, της απόλυτης ανυπαρξίας σεβασμού κανόνων και ορίων.
Στο θεατράκι της Μικρής Επιδαύρου φτάνει κανείς πεζός μέσα από περιβόλια, μποστάνια και μικρές στάνες. Είναι μια διαδρομή περίπου δέκα λεπτών από την παραλία της Παλιάς Επιδαύρου, γεμάτη μυρωδιές της γης. Για τις ανάγκες των παραστάσεων έχει ανοιχτεί από την άλλη μεριά του μονοπατιού δρόμος για τα αυτοκίνητα, αλλά μόνο για εκείνα που μεταφέρουν τον εξοπλισμό των παραστάσεων και των καλλιτεχνών ή όσα μεταφέρουν άτομα που έχουν δυσκολία στην κίνηση.
Η ευθύνη ασφαλώς δεν ανήκει στον νεαρότατο αστυφύλακα που είχε οριστεί -από τον δήμο, από το Ελληνικό Φεστιβάλ; – να τηρεί την τάξη στον χώρο. Δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να εναντιωθεί στο «κεκτημένο» δικαίωμα της κυρίας, που «πάντα εκεί το αφήνει το αυτοκίνητο». Δεν θα μπορούσε γιατί κι εκείνος ο νεαρότατος αστυφύλακας γνωρίζει πολύ καλά ότι υπάρχουν πολλοί σ’ αυτή τη χώρα που είναι ισχυρότεροι από τους νόμους. Ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση είναι σαφής: δεν επιτρέπεται η στάθμευση σε κανέναν, παρά μόνον των οχημάτων που αφορούν την παράσταση. Ναι, αλλά όσοι έφταναν στο θέατρο δέκα λεπτά πριν από την έναρξη της παράστασης με το αυτοκίνητό τους δεν μετέφεραν ούτε μουσικά όργανα ούτε κοστούμια. Μόνο την αναίδειά τους…
Δεν είναι μοναδικό το φαινόμενο του περασμένου Σαββάτου. Συμβαίνει με πολλές μορφές σε όλη τη χώρα. Γιατί κανείς δεν έχει πειστεί ότι οι νόμοι εφαρμόζονται. Το αντίθετο: όλοι είναι πεισμένοι ότι δεν θα τιμωρηθούν, ότι θα τη… σκαπουλάρουν κατά το κοινώς λεγόμενο. Υπάρχει όμως και χειρότερη διαβάθμιση: η αντίληψη που αγνοεί επιδεικτικά την όποια νομοθεσία, τον όποιο κανόνα, το όποιο όριο υπάρχει για να μπορούμε να συνυπάρχουμε σ’ αυτή την κοινωνία. Με την ίδια άνεση που χθες ξηλώθηκαν από τα ταξί οι πινακίδες κυκλοφορίας για να μην τις ξηλώσει η τροχαία. Με την ίδια άνεση που λίγες δεκάδες άτομα κλείνουν κάθε βράδυ τη λεωφόρο Αμαλίας, χωρίζοντας την πόλη στα δύο. Με την ίδια άνεση που στο πλαίσιο της δίκαιης διαμαρτυρίας εντάσσεται η καταστροφή δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας. Με την άνεση της αδιαφορίας, της αλαζονείας και με την αντίληψη πως όσο περισσότερο ταλαιπωρηθούν οι γύρω μας τόσο περισσότερο θα «ακουστούν» τα αιτήματά μας. Υπάρχει τέλος σ’ αυτό;