Τον περασμένο μήνα, η γερμανική ταμπλόιντ εφημερίδα Bild βραβεύτηκε από το ίδρυμα Γιοχάνα Κουάντ για μία σειρά ολοσέλιδων ρεπορτάζ που αφορούσαν την ελληνική κρίση χρέους. Κατά την απονομή, ο αν. διευθυντής της εφημερίδας, Νίκολαους Μπλόμε, υπεραμυνόμενος της αμφιλεγόμενης δημοσιογραφικής κάλυψης της κρίσης από την Bild, ανέφερε: «Αυτό που βιώνουμε αυτήν τη στιγμή είναι η συγκρότηση μιας ευρωπαϊκής Εσωτερικής Πολιτικής, ακριβώς δηλαδή αυτό που ανέκαθεν εύχονταν οι φιλοευρωπαϊστές – κι εγώ ανήκω σε αυτούς: δηλαδή μία κοινή δημόσια σφαίρα, που συζητάει πέρα από σύνορα χωρών, τι ακριβώς συνιστά την ομοσπονδία». Και αναφερόμενος στην ιστορική ομιλία του πρώην ΥΠΕΞ και ηγέτη των Πρασίνων, Γιόσκα Φίσερ, για την περαιτέρω ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης πριν από 11 χρόνια (12.5.2000 στο Βερολίνο) πρόσθεσε: «Παλιότερα δεν μας ενδιέφερε η κατάσταση των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων. Σήμερα όμως οφείλει να μας απασχολεί. Γιατί όλες οι χώρες του Ευρώ ανέλαβαν την υποχρέωση να στηρίξουν τη δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Συνεπώς, σε όλες αυτές τις χώρες συζητείται τι είναι στρεβλό, για παράδειγμα, στον τρόπο λειτουργίας των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων… Η συζήτηση αυτή απέχει ωστόσο πολύ από τον εμφύλιο πόλεμο, τη σύρραξη».
Αν ξεχάσουμε για λίγο ποιος και γιατί τα λέει όλα αυτά, η ομιλία του Μπλόμε έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μας δίνει την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε όλη αυτή την κακοφωνία του τελευταίου έτους ως προοίμιο ενός ευρύτερου διαλόγου στην πορεία προς την περαιτέρω ομοσπονδιοποίηση. Αν ξεπεράσουμε τα επιμέρους δέντρα και ατενίσουμε το δάσος, ίσως καταφέρουμε να εντοπίσουμε ενθαρρυντικά σημάδια στην καθημερινή αντιπαράθεση για το γαλλικό σχέδιο, την πρόταση Μανίλα, τις τσάρκες στη Ντοβίλ, τις επιφυλάξεις Τρισέ κ.λπ. Το γεγονός ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν αντιμετωπίστηκε από τους Ευρωπαίους ηγέτες ως βαρίδι, που θα μπορούσαν να το πετάξουν στη θάλασσα για να συνεχίσει να αρμενίζει με ούριο άνεμο η Ευρωζώνη, μαρτυρεί μια ωριμότητα, ανοίκεια μέχρι πρότινος για την Ε.Ε. Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα καλείται να σταματήσει να επικαλείται με συμπλεγματική επιμονή την προστασία της εθνικής της κυριαρχίας. Επέλεξε να είναι μέλος της Ευρωζώνης κι όχι «έθνος ανάδελφον», για να θυμηθούμε και το Χρήστο Σαρτζετάκη. Το αυτό ισχύει και για τα υπόλοιπα κράτη-μέλη.
«Quo vadis Ευρώπη; αναρωτιέται για μία ακόμη φορά η ιστορία της ηπείρου μας. Και η απάντηση των Ευρωπαίων μπορεί, για πολλούς λόγους και για χάριν των παιδιών τους, να είναι μόνο μία: Ολοταχώς μπροστά μέχρι την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Για μία οπισθοδρόμηση, προσωρινή στάση ή έναν τερματισμό της πορείας σε αυτά που έχουν ώς τώρα επιτευχθεί, όλες οι συμμετέχουσες χώρες-μέλη θα καλούνταν να πληρώσουν ένα εξαιρετικά υψηλό τίμημα. Κι αυτό ισχύει ειδικά για τη Γερμανία και τους Γερμανούς», προειδοποιούσε το 2000 ο Φίσερ.