Χθες το πρωί άκουγα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ τον πρόεδρο του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος, Γιώργο Τσακίρη. Αρκούσε μόνο η χροιά της φωνής του για να καταλάβει κανείς (ακόμα και ο πιο ανυποψίαστος) τι αισθανόταν μέσα του. Ο τρόπος που μιλούσε ανέβλυζε κούραση, απογοήτευση και (ελεγχόμενο ή απλά καταπιεσμένο) θυμό.
Ποιος να τον αδικήσει: μέσα σε ένα μήνα βλέπει τη χώρα του να επιδίδεται σε διπλό αυτοκαταστροφικό γαϊτανάκι με θύμα τον τουρισμό. Στις 29 Ιουνίου, ο ορυμαγδός βίας στην πλατεία Συντάγματος και λίγες εβδομάδες μετά (σαν να μη μάθαμε τίποτα) η ξαφνική πρεμούρα της κυβέρνησης να ανοίξει το επάγγεμα των ταξί. Καλοκαιριάτικα, στην αιχμή της τουριστικής σεζόν, λες και δεν γνώριζε ο αρμόδιος υπουργός τις διαθέσεις των αυτοκινητιστών. Οπως είπε ο κ. Τσακίρης, η καταγραφή των απωλειών γίνεται πάντα καταμετρώντας τις ακυρώσεις προγραμματισμένων αφίξεων. Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσοι άνθρωποι που σκόπευαν να έρθουν στην Ελλάδα έκαναν στροφή την τελευταία στιγμή και επέλεξαν έναν διαφορετικό προορισμό.
Ο κ. Τσακίρης υπενθύμισε μερικές αλήθειες που πολλοί Ελληνες αγνοούμε. Η τουριστική βιομηχανία και όχι το ελληνικό Δημόσιο είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης στην Ελλάδα. Και μάλιστα χωρίς αυτό να κοστίζει σχεδόν τίποτα στο ελληνικό κράτος. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο τουρισμός είναι πηγή πλούτου και αν υπάρχει μια ελπίδα η ύφεση φέτος να μην κατρακυλήσει πέρα από τις ούτως ή άλλως δυσοίωνες προβλέψεις βασίζεται στη βεβαιότητα για δυναμική τουριστική επανάκαμψη της χώρας σε περιοχές κοντά στο 10%. Αντιστοίχως προβλήματα στη βιομηχανία του τουρισμού μεταφράζονται σε απώλειες θέσεων εργασίας.
Ολα αυτά τα απολύτως αυτονόητα είναι βέβαιο πως τα γνωρίζουν οι πάντες στα κόμματα εξουσίας και φυσικά στη σημερινή κυβέρνηση. Γι’ αυτό προκαλεί έκπληξη η δυσκολία να «ελεγχθούν» σε ορισμένες περιπτώσεις οι παρενέργειες από «έκτακτα γεγονότα». Αναφερόμαστε στη μερική απουσία αντανακλαστικών σε περιόδους μικρότερων ή μεγαλύτερων κρίσεων που, όπως φαίνεται, τείνουν να καταστούν ρουτίνα. Ο κ. Τσακίρης μίλησε για τους τουρίστες που καταφθάνουν στο αεροδρόμιο τις νυχτερινές ώρες. Τώρα, με την απεργία των ταξί, μοναδικός τρόπος για να φθάσουν οι άνθρωποι στον προορισμό τους είναι τα λεωφορεία του ΟΑΣΑ. Τι γίνεται όμως αν το ξενοδοχείο τους βρίσκεται μακριά από το «τέρμα»; Θα πρέπει να διανυκτερεύσουν στην πλατεία Συντάγματος;
Γι’ αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις θα περίμενε κανείς ένα οργανωμένο συμβούλιο κρίσεων που θα το θέταμε σε λειτουργία όταν προκύπτουν ανάλογες ανάγκες. Τι έχουμε; Απεργία ταξί. Πώς το αντιμετωπίζουμε; Ποιο σχέδιο βάζουμε μπροστά; Το ίδιο με τις απεργίες των ναυτεργατών, των μεταφορέων κ. ο. κ. Να δείξουμε σε όσους μας προτίμησαν αυτό το καλοκαίρι και στον κόσμο ολόκληρο που μας παρακολουθεί ότι νοιαζόμαστε. Δεν τους εγκαταλείπουμε στο έλεος του Θεού.