Τους έκλειναν για χρόνια το μάτι φοβούμενοι μήπως αγριέψουν και αρχίσουν να προπαγανδίζουν εναντίον τους και τώρα, ξαφνικά, απαιτούν από εκείνους να φερθούν σαν Λονδρέζοι μπάτλερ, να επιδείξουν σύνεση, καλή συμπεριφορά και υψηλό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης. Τους διαφεύγει ολοκληρωτικά ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν καθημερινά στην κόλαση του βολάν και του ταξίμετρου, οι ταρίφες, τα σωφέρια ή όπως αλλιώς αποκαλούμε τους ιδιοκτήτες και οδηγούς ταξί, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας που χρόνια τώρα τους εκχωρεί το δικαίωμα και την εξουσία να τη διοικούν. Και κυρίως, παραγνωρίζουν συνειδητά ότι όλα αυτά τα χρόνια τους χάϊδευαν τα αφτιά και τους κανάκευαν με κάθε ευκαιρία, για να τους έχουν με το μέρος τους.
Ξέρουν καλά οι κυβερνώντες ότι ο συγκεκριμένος επαγγελματικός κλάδος είναι από τους πλέον αντιπαθείς στην κοινωνία και προσπαθούν τώρα να τους μετατρέψουν σε σάκο του μποξ, μήπως και εκτονωθούν πάνω του όλοι οι υπόλοιποι εξοργισμένοι της χώρας. Δύσκολα θα το καταφέρουν. Αλλωστε, αν αυτό πιστωθεί σε κάποιον, θα είναι στους ίδιους τους ιδιοκτήτες ταξί που με τη μορφή του αγώνα που επέλεξαν, δοκιμάζουν τα όρια και τις αντοχές όχι μόνο των ξένων τουριστών, αλλά και των Ελλήνων πολιτών.
Προφανώς, ο νέος υπουργός Υποδομών κ. Γ. Ραγκούσης προσπαθεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο, πιθανότατα άτσαλα, αλλά πάντως αποφασιστικά και κυρίως να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα φέρουν στο φως το χρήμα που μέχρι σήμερα διακινούνταν στο σκοτάδι. Και σε αυτό, έχει την κοινωνία με το μέρος του. Οσο κι αν απειλεί ο κ. Λυμπερόπουλος ότι θα αυτοπυρποληθούν μέσα στα αυτοκίνητά τους οι ιδιοκτήτες ταξί, σε αυτή τη συγκυρία ο κόσμος είναι υποχρεωμένος εκτός από τις ανάγκες του, να ιεραρχήσει και τις αγωνίες του. Δυστυχώς, δεν έχει την πολυτέλεια να εξαντλήσει τις ψυχικές του αντοχές για τους ιδιοκτήτες ταξί, διότι αγωνιά και οδύρεται για τους χιλιάδες ανέργους, για τους ιδιοκτήτες μικρομάγαζων που -ειρήσθω εν παρόδω- επίσης πλήρωσαν ακριβά τον «αέρα» και σήμερα περιμένουν άπρακτοι στο κατώφλι τους ελάχιστους εναπομείναντες πελάτες, για τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται και τις ώρες εργασίας να αυξάνονται κατακόρυφα, για τους νέους που σε λίγο δεν θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα πτυχία τους ούτε για να τυλίξουν σουβλάκια…
Δεν είναι, άρα, η απειλή του κ. Λυμπερόπουλου αυτή που σώζει τους ταξιτζήδες από τη γενική κατακραυγή. Είναι η προχειρότητα της νέας ηγεσίας του αρμόδιου υπουργείου και η επιβεβαίωση του γενικού κανόνα ότι τίποτα δεν σχεδιάζεται, προγραμματίζεται και εκτελείται ως όφειλε.
Ορθώς ο κ. Ραγκούσης θέλει να επιβάλει κανόνες στο άναρχο τοπίο των ταξί στη χώρα. Πώς θα διασφαλίσει, όμως, την εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία του νέου πλαισίου, αν π.χ προηγουμένως δεν προχωρήσει σε μια στοιχειώδη, έστω, μελέτη για την κατηγοριοποίηση των ιδιοκτητών ταξί; Είναι κοινωνικά δίκαιο να αντιμετωπίζεται με τους ίδιους όρους μια αποσβεσθείσα άδεια με μια αναπόσβεστη; Πάλι οι νεότεροι θα πληρώσουν το τίμημα των αλλαγών; Και γιατί άραγε, δεν προχωράει το κράτος στο μέτρο της περαίωσης, το οποίο ιδιαίτερα εκτιμά και με συνέπεια φέρνει και ξαναφέρνει για τους υπόλοιπους Ελληνες; Να πληρώσουν, δηλαδή, οι ιδιοκτήτες ταξί αναδρομικά τους φόρους που παράνομα δεν κατέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια.
Αν θέλει να είναι ακριβοδίκαιος ο υπουργός, θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του όλες τις παραμέτρους του προβλήματος. Μία εξ αυτών, την οποία δικαίως κατά την ταπεινή μου γνώμη προκρίνουν οι επαγγελματίες του κλάδου είναι ότι τα ταξί που κυκλοφορούν σε κάθε πόλη πρέπει να είναι ανάλογα με τον πληθυσμό. Μία άλλη είναι η αποτροπή δημιουργίας καρτέλ.
Αν για κάθε αλλαγή που δρομολογείται, η πολιτεία δεν εκπονεί ένα στρατηγικό και επιχειρησιακό σχέδιο που να εμπνέει και να συστρατεύει όλες τις υγιείς δυνάμεις, τότε να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να παραδεχθούμε ότι αδυνατούμε να χτίσουμε ένα κράτος ανταγωνιστικό, δυνατό, πρωτοπόρο και ανθρώπινο…