Οι αποζημιώσεις
Κύριε διευθυντά
Στο χθεσινό φύλλο της «Καθημερινής» και στο δημοσίευμα υπό τον τίτλο «Ερώτηση στον Παπαϊωάννου για αποζημιώσεις Διστόμου» (σελ. 5) αναγράφεται, σχετικά με την απαιτούμενη άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης για την αναγκαστική εκτέλεση κατά αλλοδαπού Δημοσίου, ότι «προ δεκαετίας ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Μιχ. Σταθόπουλος δεν είχε χορηγήσει άδεια αναγκαστικής εκτέλεσης» (για τις αποζημιώσεις Διστόμου). Το τελευταίο τούτο, που μάλιστα έχει διαδοθεί (δεν γνωρίζω από ποιον) και επιπλέον γίνεται επίκλησή του και ενώπιον δικαστηρίων, είναι ανακριβές.
Η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε αρνήθηκα τη χορήγηση τέτοιας άδειας, γιατί απλούστατα ουδέποτε μού ζητήθηκε να τη χορηγήσω. Το μόνο που είχε συμβεί κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο υπουργείο Δικαιοσύνης ήταν ότι άρχισε ένα πρωί (το 2001), χωρίς να έχει ζητηθεί καμιά άδεια, η διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης στα κτίρια του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας. Την ίδια ημέρα, σε συνάντηση που είχα με την επιτροπή διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων (Μανώλης Γλέζος, Βαγγέλης Μαχαίρας, Γιώργος Μαγκάκης, Γιάννης Σταμούλης κ.ά), ύστερα από αίτησή της (και ενώ περίμενα ότι θα μου υποβληθεί η αίτηση χορήγησης της άδειας), η επιτροπή μού δήλωσε ομοφώνως ότι δεν έκρινε σωστό να εμποδισθεί η λειτουργία ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος ή μιας αρχαιολογικής εταιρείας με σημαντικό ανασκαφικό έργο στην Ελλάδα. Επομένως, αίτηση για χορήγηση της άδειας αναγκαστικής εκτέλεσης στα παραπάνω κτίρια δεν υποβλήθηκε. Ανέλαβε όμως ο παρών κατά τη συνάντηση δικηγόρος των εναγόντων (ο Γιάννης Σταμούλης) να αναζητήσει άλλα περιουσιακά στοιχεία του γερμανικού κράτους στην Ελλάδα για τη διενέργεια της αναγκαστικής εκτέλεσης. Αλλά ώς το τέλος της υπουργικής θητείας μου δεν μου υποβλήθηκε σχετική αίτηση.
Σημειώνω ότι πάντοτε (και σήμερα) είναι δυνατή η χορήγηση μιας τέτοιας άδειας, αν βέβαια ζητηθεί αρμοδίως. Σημειώνω ακόμη, επί της ουσίας, ότι κατά τη γνώμη μου η διάταξη του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (άρθρο 923), που προβλέπει την άδεια του υπουργού, δεν θίγει τον πυρήνα του ατομικού δικαιώματος κάθε προσώπου για πραγματική δικαστική προστασία του και είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αν εννοηθεί, όπως πρέπει, ότι δίνει το δικαίωμα στον υπουργό να απαγορεύσει μόνο προσωρινά την εκτέλεση (π.χ. για να μη διαταραχθούν οι διεθνείς σχέσεις της χώρας) και όχι εις το διηνεκές. Αυτό εξηγεί ποια θα ήταν η δική μου στάση, αν μου είχε υποβληθεί το σχετικό αίτημα. Φυσικά θα ζητούσα και τη γνώμη του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών. Το ίδιο ισχύει και με το δικαίωμα του υπουργού Δικαιοσύνης να αναστείλει (ύστερα από προηγούμενη σύμφωνη απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου) μια ποινική δίωξη, όταν η δίωξη μπορεί να διαταράξει τις διεθνείς σχέσεις του κράτους (άρθρο 30 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας).
Μιχ. Σταθοπουλος
Προσωρινή κατάθεση πινακίδων κυκλοφορίας
Κύριε διευθυντά
Σας απευθύνω αυτή την επιστολή για να εκφράσω μέσα από τις σελίδες της έγκριτης εφημερίδας σας τη σφοδρή μου αγανάκτηση και φαντάζομαι την αγανάκτηση δεκάδων χιλιάδων συμπολιτών μας για μια ληστρική διάταξη που αφορά τη διαδικασία της προσωρινής κατάθεσης των πινακίδων κυκλοφορίας που φέρουν τα αυτοκίνητά μας.
Πολλοί από μας καταθέτουν τις πινακίδες των οχημάτων τους για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, π.χ. οικονομικής δυσπραγίας, προβλημάτων υγείας, μακροχρόνιας απουσίας από τη χώρα κ.ο.κ., και το πράττουν, διότι με τον τρόπο αυτό εξοικονομούν τη δαπάνη των τελών κυκλοφορίας, των ασφαλίστρων, των καυσίμων, των ληστρικών τεκμηρίων κ.λπ., για ένα δύο ή και περισσότερα χρόνια. Ετσι τουλάχιστον νομίζουν.
Τι συμβαίνει όμως όταν ορισμένοι από μας θελήσουν να ξαναπάρουν τις πινακίδες τους. Σ’ αυτή την περίπτωση, το ληστρικό ελληνικό κράτος για να επιστρέψει τις πινακίδες, μας υποχρεώνει μαζί με τα τρέχοντα τέλη, να καταβάλουμε και τα τέλη κυκλοφορίας για το έτος ή τα έτη που το όχημα ήταν… ακινητοποιημένο, εκτός κυκλοφορίας.
Είμαι βέβαιος ότι πάρα πολλοί από μας έχουν ήδη παγιδευτεί μέσα σ’ αυτή την εισπρακτική παράκρουση του κρατικού φασισμού της άρρωστης και διαστροφικής κρατικής μας εξουσίας.
Και είμαστε υποχρεωμένοι, ή να πληρώσουμε, ή -σε περίπτωση οικονομικής αδυναμίας- να εγκαταλείψουμε για πάντα τα οχήματά μας. Ετσι απλά.
Γιωργος Πετσιλας / Κέρκυρα
Μια πρόταση
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο σας της 8ης Ιουνίου δημοσιεύσατε απόσπασμα συνέντευξης του αυριανού πρωθυπουργού της Πορτογαλίας P.P. Coelho προς τη γαλλική Les Echos στην οποία αναφέρονται, μεταξύ άλλων, οι δημόσιες επιχειρήσεις που προτίθεται να ιδιωτικοποιήσει. Σ’ αυτές περιλαμβάνεται το μετρό της Λισσαβώνας. Αυτή η πληροφορία με προτρέπει να σας γνωστοποιήσω ένα σχέδιο ιδιωτικοποίησης ορισμένου χρόνου του μετρό της Αθήνας, με παράλληλη σημαντική επέκταση του υπάρχοντος δικτύου, που είχα υποβάλει στην ελληνική κυβέρνηση από τον Σεπτέμβριο του περασμένου χρόνου, το οποίο, πλην μιας φιλόφρονος επιστολής του αντιπροέδρου κ. Πάγκαλου, την οποία επισυνάπτω, δεν έχει μέχρι στιγμής βρει ανταπόκριση, παρότι η ωφέλεια που θα προέκυπτε για τον τόπο από την υλοποίησή του είναι προφανής. Ακόμη, και δεδομένου του έντονου αναπτυξιακού χαρακτήρος του, δεν έχει βρει ανταπόκριση ούτε από τη μείζονα αντιπολίτευση, στην οποία επίσης το κοινοποίησα, παρότι κόπτεται για την υπόθεση της ανάπτυξης.
Σας αποστέλλω το πλήρες κείμενο της προτάσεως στο οποίο εσείς ή οι συνεργάτες σας μπορείτε να ανατρέξετε, συνοψίζω όμως εδώ για λόγους οικονομίας χρόνου τα κύρια χαρακτηριστικά της:
Από πλευράς δομής του σχεδίου προβλέπεται η χρηματοδότηση της κατασκευής της Γραμμής 4 του μετρό της Αθήνας (33 χλμ. – 29 σταθμοί), προϋπολογισμού 3,3 δισ. ευρώ, σύμφωνα με την τελευταία εκτίμηση της Αττικό Μετρό, έναντι παραχώρησης για ορισμένο χρόνο του δικαιώματος λειτουργίας και εκμετάλλευσης ολόκληρου του δικτύου. Ας σημειωθεί ότι η εκμετάλλευση σήμερα είναι ζημιογόνος.
Από πλευράς διαδικασίας προτείνεται η διενέργεια δημοσίου διεθνούς μειοδοτικού διαγωνισμού.
Οι ευεργετικές συνέπειες της κατασκευής αυτού του τμήματος του δικτύου είναι αναρίθμητες. Αναφέρω ενδεικτικά μερικές:
– Δημιουργία 2.500 θέσεων πλήρους απασχόλησης επί μία οκταετία.
– Δημιουργία 10.000 θέσεων μερικής απασχόλησης για το ίδιο διάστημα (εκτίμηση).
– Εξοικονόμηση εκατομμυρίων εργατοωρών από τη διακίνηση 250.000 περίπου επιπλέον επιβατών ημερησίως.
– Αποσυμφόρηση της επιφανειακής κυκλοφορίας από τη συνακόλουθη μείωση λεωφορείων και αυτοκινήτων I.X.
– Εκ του λόγου αυτού, σημαντική μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.
– Ας μου επιτραπεί, τέλος, να προσθέσω και τον ψυχολογικό παράγοντα. Θα είναι η πρώτη φορά που τα γιαπιά στους δρόμους και τις πλατείες δεν θα προξενούν δυσφορία αλλά αισιοδοξία και ελπίδα.
Καταλήγοντας θα ήθελα να προσθέσω δύο διευκρινίσεις:
α) H εφικτότητα του σχεδίου έχει επαληθευτεί από τους παλαιούς φίλους με τους οποίους συνεργάστηκα επί 30 χρόνια στο παρελθόν για την κατασκευή του μετρό των Αθηνών, του τραμ και της Αττικής οδού, και των οποίων ζήτησα την εθελοντική συμβολή στην επεξεργασία των στοιχείων.
β) H επιθυμία να σας γνωστοποιήσω αυτό το σχέδιο, με τη σκέψη ότι μπορείτε ίσως να συμβάλετε να αφυπνιστούν οι αρμόδιοι, μου είχε γεννηθεί από καιρό και πηγάζει από τη διαύγεια με την οποία προσεγγίζετε και τη σαφήνεια με την οποία παρουσιάζετε τα δρώμενα. Το δημοσίευμα περί Πορτογαλίας υπήρξε η αφορμή.
Νικος Προχωρης
Η αξία των λαών
Κύριε διευθυντά
Με μεγάλο ενδιαφέρον και μεγάλη ανησυχία διάβασα το άρθρο του Η. Μαγκλίνη («H Ελλάδα ως πρόβλημα» στην «K» της 22.6.2011) που δίνει πολύ καλή ιδέα της ελληνικής ψυχής στην εποχή της κρίσης. Είμαι Γερμανός και ήμουν την πρώτη φορά στην Ελλάδα τέλος της δεκαετίας του ’50 (νέος 16 χρόνων) και βρήκα -λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο με τόσες φρικαλεότητες των Γερμανών- τόση φιλοξενία η οποία μου έμεινε ανεξίτηλη σ’ όλη τη ζωή μου. Είναι η γνώμη μου ότι οι φίλοι, που επιπλέον είναι οι ιδρυτές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αξίζουν την υποστήριξη τη στιγμή της ανάγκης σε κάθε περίπτωση. Να σταματήσει η μικρόθυμη ερώτηση «πόσο κοστίζει». Μολαταύτα επιτρέπεται η συμβολή μεταξύ φίλων ότι κανείς μπορεί να ξανοίγεται πάντα πολύ. Εκείνη η συμβολή να μη γίνεται με οργή και να μην τραυματίζει την αξία ενός λαού. Εξάλλου συνιστώ στους Ευρωπαίους πολιτικούς που ασχολούνται με την Ελλάδα να διαβάσουν την πολύ αποκαλυπτική μελέτη του Νέστορος της ιστορίας της Ελληνικής Κοινωνιολογίας και του Πολιτισμού, του Emmannuel Turczynski, Sozial – und hultuojeochirhte joruhen-lands un 19. Jahrhaumdeft, Maumleum. Moruuesse 2003.
Wolfgang Decker / Μεθώνη
Κατάρρευση…
Κύριε διευθυντά
Ντροπή πρέπει να αισθανόμαστε όλοι μας για τη συντελούμενη καταστροφή του μνημείου του λαϊκού μας πολιτισμού που ονομάζεται «Σπίτι του Ροδάκη» και βρίσκεται στο Μέσαγρο της Αίγινας.
Το σπίτι αυτό, κατασκευασμένο από τον λαϊκό τεχνίτη και εμπειροτέχνη αρχιτέκτονα Αλέκο Ροδάκη, περί το 1880, αποτελεί λαμπρό και ύψιστο δείγμα της νησιωτικής λαϊκής αρχιτεκτονικής του ελληνικού χώρου. Πρόκειται για αντιπροσωπευτική κατασκευή και είναι ένα πολύτιμο μνημείο. Διαθέτει πλήθος λιθανάγλυφων διακοσμήσεων και τυπικές κατασκευές φούρνου, δεξαμενής, όπως και τοιχογραφίες και πλήθος από χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά στοιχεία. Το κτίσμα αυτό έχει μελετηθεί και έχει περιγραφεί με ενθουσιασμό από αρχιτέκτονες και λαογράφους. Σήμερα, ανήκει σε ιδιώτη που το έχει εγκαταλείψει, ενώ έχει χαρακτηρισθεί διατηρητέο αρχιτεκτονικό μνημείο. Παρ’ όλο που το σύνολο των κτισμάτων παρέμεινε άθικτο μέχρι τη δεκαετία του 1990, σήμερα έχει καταρρεύσει η στέγη του και έχουν κλαπεί πολλά από τα μοναδικά λιθανάγλυφα που το διακοσμούσαν. Οι τοιχογραφίες, οι ζωγραφιστές κασέλες και τα έπιπλα που υπήρχαν στο σπίτι έχουν καταστραφεί ή έχουν διαρπαγεί. Ο αξιότιμος υπουργός Πολιτισμού χαρακτήρισε δύσκολη την αποκατάστασή του, λόγω της δεινής οικονομικής συγκυρίας του σήμερα, δικαιολογία που μας κάνει να υποθέσουμε ότι δεν έχει αντιληφθεί την αξία του μνημείου.
Δημητρης Μαυριδης / Κηφισιά