Χθες κατατέθηκε στη Βουλή το τελικό σχέδιο νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από τη στιγμή που δόθηκε στη δημοσιότητα, πριν από περίπου 20 ημέρες, έγινε αντικείμενο σφοδρών αντιπαραθέσεων. Παρακολουθούσα με προσοχή τα υπέρ και τα κατά, υποθέτοντας ότι και οι υπερασπιστές και οι πολέμιοι, ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, διεκδικούν το καλύτερο για τα ΑΕΙ, την αποστολή και το μέλλον τους, μέσα σε ένα περιβάλλον που μεταβάλλεται βίαια απαιτώντας ευέλικτα ανακλαστικά και διορατικότητα.
Ως τη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε η απόφαση της Συγκλήτου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία καταλήγει ως εξής: «Διαμηνύουμε στην κυβέρνηση πως ακόμα και αν ψηφίσει το νομοσχέδιο πραξικοπηματικά, δεν θα προχωρήσουμε στην εφαρμογή του, αλλά από τον Σεπτέμβρη θα προχωρήσουμε σε κινητοποιήσεις, ακόμα και σε αναστολή της λειτουργίας του ιδρύματος».
Κατ’ αρχάς, μόνο όποιος δεν δέχεται τους όρους και τους κανόνες της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας μπορεί να χαρακτηρίσει «πραξικοπηματική» τη διαδικασία ψήφισης ενός νόμου. Υστερα, πώς μπορεί να εισπράξει κανείς την απόφαση «δεν θα προχωρήσουμε στην εφαρμογή του», όταν προέρχεται από δασκάλους που οφείλουν, τουλάχιστον, να προασπίζονται την τήρηση των νόμων; Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνουν στην κοινωνία; Οτι οι νόμοι που τους ανέδειξαν σε αυτό το αξίωμα είναι καλοί όταν συντάσσονται με την άποψή τους και κατάπτυστοι όταν διαφωνούν με τις θέσεις τους; Το ίδρυμα δε του οποίου σκοπεύουν «να αναστείλουν τη λειτουργία» είναι ιδιοκτησία τους; Εχουν περασμένα τα κλειδιά στο μπρελόκ τους ώστε να το ανοίγουν και να το κλείνουν κατά βούλησιν;
Για να αφήσουμε στην άκρη τους θλιβερούς δεκάρικους περί «αντιδημοκρατικού πλαισίου λειτουργίας» και γενικού «ξεπουλήματος». Οι έγκριτοι πανεπιστημιακοί που αρθρογραφούν ή υπογράφουν υπέρ της ψήφισης του νομοσχεδίου, με όποιες επιμέρους ενστάσεις, τάσσονται υπέρ της «αδιαφάνειας», της «συναλλαγής» και της «επικράτησης ομάδων συμφερόντων»; Δεν είναι και εκείνοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι με πολύχρονη εμπειρία και επιστημονικές περγαμηνές;
Η ανακοίνωση της Συγκλήτου θέτει την εκπαιδευτική διαδικασία σε εμφυλιοπολεμική συνθήκη. Πώς να πείσει ότι προασπίζεται το δημόσιο συμφέρον και το δημόσιο πανεπιστήμιο, όταν το κείμενο που έχουν συντάξει τα μέλη της μόνο αίσθημα ευθύνης δεν αποπνέει; Αντίθετα, πιστοποιεί υπέρβαση εξουσίας, εντάσσοντας μια προσπάθεια για μεταρρύθμιση σε έναν αντιμνημονιακό τυφλοσούρτη, που αναδεικνύει το μη επιχείρημα σε επαναστατικό μανιφέστο.
Η Σύγκλητος εμφανίζεται ως να αποτυπώνει, πολλαπλασιάζοντας μάλιστα, τη συντεχνιακή λογική που ορίζει εν πολλοίς το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων. Να αρνείται οτιδήποτε μπορεί να θέσει εν κινδύνω εγκαθιδρυμένες συντεχνιακές σχέσεις και συμφέροντα. Ομως η νομιμοποίηση που προσδίδει στα μέλη της Συγκλήτου η εκλογή τους από την ακαδημαϊκή κοινότητα δεν έχει καμία σχέση με τη νομιμότητα που οφείλει να περιβάλλει τη θέση τους. Και η τελευταία, με την ανακοίνωση, δέχθηκε ένα ισχυρότατο πλήγμα.