Τελικά, όσο περνούν οι μέρες και πυκνώνουν οι αποκλεισμοί λιμανιών, αεροδρομίων, αλλά και κεντρικών αρτηριών της χώρας, όσο συνεχίζονται οι «παρεμβάσεις» των αυτοκινητιστών για ελεύθερη διέλευση από τα διόδια των εθνικών οδών, όσο παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις κατακαημένους τουρίστες και εκδρομείς να σέρνουν τη… βαλίτσα του μαρτυρίου μέχρι να φτάσουν στην αίθουσα αφίξεων των αεροδρομίων, όσο μαθαίνουμε από φίλους και γνωστούς για τη διάρκεια του ημερήσιου αποκλεισμού τους σε διάφορα σημεία των πόλεών τους, όσο διαβάζουμε ότι φτάνουν κρουαζιερόπλοια σε διάφορα λιμάνια, αλλά οι επιβάτες τους δεν μπορούν να επισκεφθούν τα νησιά που επέλεξαν, νομίζω πως τελικά ίσως μας βγει σε καλό όλη αυτή η αναστάτωση με την απεργία των ταξιτζήδων.
Θέλω να πω, εύχομαι και ελπίζω δηλαδή, ότι μπροστά στην απόλυτη υπερβολή και αυθαιρεσία που διέπει τη διεκδίκηση των όποιων αιτημάτων σ’ αυτόν τον τόπο, μπροστά στην απόλυτη απαξίωση νόμων, μπροστά στην προκλητική και παράλογη ισοπέδωση της εύρυθμης ζωής των πόλεων και των στοιχειωδών δικαιωμάτων των πολιτών, ότι θα μπορέσουμε -επιτέλους- να απεξαρτηθούμε από ένα ακόμη σύνδρομο της μεταπολίτευσης. Κι ότι ίσως όλοι εκείνοι που όταν ακούνε τις λέξεις απεργία, διαδήλωση, κατάληψη, συγκέντρωση, πανό θεωρούν υποχρέωσή τους να υποστηρίξουν οπωσδήποτε όσους μετέχουν στην κάθε κινητοποίηση, κινούμενοι τις περισσότερες φορές από το συναίσθημα κι όχι από την κριτική σκέψη, να μπορέσουν να δουν καθαρότερα, μια που συνήθως, μόνο όταν οι άλλοι γίνονται καθρέφτες μας μαθαίνουμε.
Κι ίσως όταν η κοινωνική ομάδα στην οποία εκείνοι ανήκουν, την επόμενη φορά που θα κάνει κινητοποιήσεις, πορείες και διαμαρτυρίες να μη δημιουργήσει ασφυξία σε όλο το κέντρο με 200 άτομα, αλλά να διαδηλώσει ανεβαίνοντας στο πεζοδρόμιο! Να μην θεωρεί ότι μονόδρομος τρόπος πάλης είναι η κατάληψη δημόσιου κτιρίου και η αναστολή της λειτουργίας των υπηρεσιών του, αλλά να αναζητήσει διαφορετική «γλώσσα» για να πείσει, ίσως έτσι, περισσότερους. Μια γλώσσα που θα απέχει πολύ από εκείνην του λαϊκισμού τον οποίο βλέπουμε αυτές τις μέρες: σηκώνουμε τις μπάρες των διοδίων για να κερδίσουμε τη συμπάθεια της κοινής γνώμης! Κάποτε οι απεργίες στόχευαν στο να πλήξουν το παραγόμενο προϊόν – των επιχειρήσεων που απεργούσαν, όχι των άλλων… Τα τελευταία πολλά χρόνια στην Ελλάδα, μόνος στόχος και σκοπός είναι πώς θα πληγούν οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας. Αφού φαίνεται ότι ο μόνος «δημιουργικός» ανταγωνισμός στη σύγχρονη Ελλάδα, η μόνη «άμιλλα» είναι πώς το κάθε συνδικάτο θα ξεπεράσει το εύρος και τη φαντασία της προηγούμενης διαμαρτυρίας. Και ομολογουμένως έχουν αναδειχθεί πολλοί και ευφάνταστοι μέθοδοι προς αυτήν την κατεύθυνση… Μόνο που αυτός ο «πρωταθλητισμός» δεν έχει πια ούτε γούστο ούτε νόημα.