Ο τουρισμός
Κύριε διευθυντά
Δεν ξέρω αν γελιέμαι, αλλά έχω την εντύπωση ότι η παρούσα κυβέρνηση στα δύο καλοκαίρια που εξουσιάζει, φροντίζει να πληγώνεται σοβαρά ο τουρισμός της χώρας. Και οι πληγές στο τρυφερό σώμα του τουρισμού αφήνουν ουλές πενταετούς τουλάχιστον διάρκειας.
Αν δεν πρόκειται για ανοησία, επιπολαιότητα, κακό προγραμματισμό προτεραιοτήτων, πρόκειται για μια σκόπιμη κυβερνητική ενέργεια, η οποία δεν μπορώ να μαντέψω πού στοχεύει. Η εύρεση του απώτερου σκοπού της δόλιας ενέργειας του τύπου αυτού είναι δύσκολο να ανιχνευτεί.
Βέβαια, ο πολιτικός κόσμος στη μακαριότητά του δεν είχε ασχοληθεί με τα «κακώς κείμενα» τα ζωντανά, τα ολοφάνερα κατά τα παρελθόντα εξήντα πέντε χρόνια. Αλλά τα καλοκαίρια βρίσκει η παρούσα κυβέρνηση να ασχοληθεί τόσο απορυθμιστικά; Για ποιο μυστηριώδη λόγο και τις δύο φορές δεν περίμενε να έλθει το φθινόπωρο, οπότε θα είχε μπροστά της επτά μηνών «τράτο» για να τα βρει με τους πραγματικά θιγόμενους από τους θολούς σχεδιασμούς της αυτοκινητιστές; Δεν γνώριζε εκ προοιμίου τη σοβαρή κοινωνική αναταραχή που θα προκαλούσαν οι εξαγγελίες της; Ασφαλώς και γνώριζε. Σειρά σας.
Γεωργ. Ν. Χαρμαντας / Αλιβέρι Ευβοίας
Τα ταξί
Κύριε διευθυντά
Υστερα από την τελευταία απεργία των ιδιοκτητών μέσων δημόσιας μεταφοράς (ταξί) και την κατάληψιν αεροδρομίων, λιμανιών, εθνικών οδών, για ικανοποίηση αιτημάτων του κλάδου των αναφύεται το ερώτημα:
Πόσο δικαίωμα έχει κάθε συνδικαλιστική παράταξη να δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στην οικονομία της χώρας;
Στην προκειμένη περίπτωση η βλάβη που προκαλείται στον τουρισμό με την ταλαιπωρία χιλιάδων τουριστών που θέλουν να επισκεφθούν τη χώρα δεν έχει ένα όριο;
Τα επαγγέλματα που βλάπτονται όπως ξενοδοχεία, καταστήματα εστίασης (εστιατόρια, μπαρ, ταβέρνες) και γενικά εμπορικά καταστήματα όλων των ειδών που έχουν σχέση με τον τουρισμό ποιος θα τα αποζημιώσει για τη ζημίαν που υφίστανται καθημερινά;
Οι πολίτες που δεν μπορούν να μετακινηθούν ελεύθερα γιατί πρέπει να υφίστανται μια συνεχή ταλαιπωρία, επειδή μια συνδικαλιστική παράταξη αποφάσισε να κλιμακώσει τις κινητοποιήσεις της όπως αυτή θέλει; Επειτα από αυτά πρέπει η κυβέρνηση με τα αρμόδια υπουργεία να διασφαλίσει στους πολίτες την ελεύθερη διακίνηση έστω και διά της δικαστικής οδού.
Σε μια δημοκρατική πολιτεία κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μη σέβεται τα νόμιμα δικαιώματα των άλλων πολιτών.
Θεμ. Χρ. Σαρακος / Αθήνα
Οι ιστιοπλόοι
Κύριε διευθυντά
Διάβασα με έκπληξη και όχι μόνο, στο φύλλο της εγκρίτου εφημερίδας σας, Κυριακή 10 Ιουλίου 2011, το δημοσίευμα της κ. Σπυριδούλας Σπανέα που αναφέρεται -σε μια ολόκληρη σελίδα- για τον πρόσφατο ομηρικό άθλο δύο Ελλήνων ιστιοπλόων που ταξίδευσαν με το ιστιοπλοϊκό τους σκάφος από τη Θεσσαλονίκη στην Κρήτη.
Η υπερβολή στην αφήγηση στις ανακρίβειες που αναφέρονται στο άρθρο αυτό, προκαλούν την κοινή λογική κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου και για όσους γνωρίζουν από ιστιοπλοΐα και ναυτιλία ο χαρακτηρισμός «παιδαριώδη» είναι ίσως ο πλέον ανώδυνος.
Αναφέρουν οι δύο ιστιοπλόοι -μεταξύ των άλλων- ότι σκοπός του ταξιδιού αυτού ήταν να γνωρίσει ο πλανήτης το Αιγαίο. Ελεος, ο πλανήτης και το Αιγαίο δεν γεννήθηκαν χθες.
Κύριε διευθυντά, κατάγομαι από ναυτική οικογένεια προπάππος, παππούς, πατέρας καπεταναίου, καραβοκύρηδες.
Απέκτησα το πρώτο μου ναυτικό φυλλάδιο σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και στη διάρκεια των θερινών σχολικών μου διακοπών ταξίδευα με το μεγάλο ιστιοφόρο καραβόσκαρο του πατέρα μου όλο το Αιγαίο και Ιόνιο πέλαγος, σ’ ένα ταξίδι μας καταπλεύσαμε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μεταφέροντας εκεί σαντορινιά κρασιά. Εχω τραβήξει «σκότα και μαντάρι» πολλές φορές για να ανέβουν τα μεγάλα πανιά, «ράντες», και οι τέσσερις «φλόκοι» που είχε εκείνο το ιστιοφόρο, «Αγία Βαρβάρα».
Είμαι λάτρης και γνώστης της ιστιοπλοΐας, διετέλεσα πλοίαρχος με ναυτική υπηρεσία μερικών δεκαετιών και ταξίδευα σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη μας. Αυτά τα γράφω όχι προς επίδειξη αυτοπροβολής, αλλά για να σας γνωρίσω ότι η κρίση μου πηγάζει από εμπειρία και γνώση επί του θέματος.
Κύριε διευθυντά, σκέφτηκε ποτέ η αρθρογράφος κ. Σπυριδούλα Σπανέα πως οι πρόγονοί μας και πρόγονοί μου πριν από πολλά πολλλά χρόνια ταξίδευαν με τα ιστιοφόρα τους μόνο με μια μαγνητική πυξίδα από τη Σαντορίνη στην Οδησσό, στη Μάλτα, στη Μασσαλία, ακόμη κι έξω από το Γιβραλτάρ; Πώς περνούσαν με τα πανιά τον Βόσπορο; Τη νύχτα την εποχή εκείνη (και σήμερα ακόμη) οι πραγματικοί ναυτικοί προσανατολίζονταν με τον πολικό αστέρα – το τελευταίο αστέρι στην ουρά της Μικρής Αρκτου και όχι με τη Μεγάλη Αρκτο κ.λπ., που εσφαλμένως αναφέρουν οι δύο ιστιοπλόοι, οι οποίοι μπορεί να γνωρίζουν να χειρίζονται τα ιστία του σκάφους τους, αλλά το ταξιδάκι από τη Θεσσαλονίκη στην Κρήτη δεν το θεωρώ κανένα σπουδαίο κατόρθωμα στη σημερινή εποχή των δορυφόρων και του GPS, που μας παρέχουν τη δυνατότητα του προσδιορισμού του στίγματός μας ανά πάσα στιγμή.
Δημητριος Μενδρινος – Πλοίαρχος A΄ Ε.Ν.
Αλλαξε ο Μανωλιός…
Κύριε διευθυντά
Για άλλη μια φορά, ο ελληνικός λαός παρέστη αμέτοχος στη γελοιότητα του νιοστού κυβερνητικού ανασχηματισμού που πραγματοποιήθηκε από τότε που υφίσταται το ελληνικό κράτος.
Οπως συμβαίνει σε κάθε ανασχηματισμό, και στην προκειμένη περίσταση δεν περίσσεψαν, φυσικά, τα εγκώμια του πρωθυπουργού προς τους μετακινηθέντες ή απερχόμενους υπουργούς και υφυπουργούς ούτε τα καλά λόγια των νεόκοπων στελεχών κατά τη συνήθη τελετή παράδοσης – παραλαβής του κυβερνητικού θώκου.
Προς τι, ωστόσο, όλη αυτή η αναστάτωση προκειμένου να μετακινηθούν απλώς κάποια στελέχη από ένα υπουργείο σε κάποιο άλλο ή να υπουργοποιηθούν και να ικανοποιήσουν τις πολιτικές φιλοδοξίες τους κάποιοι κομματικοί παράγοντες που παρέμεναν παραπονεμένοι εκτός του κυβερνητικού σχήματος; Αν το έργο που πραγματοποίησε μέχρι σήμερα ο κ. Παπακωνσταντίνου στον τομέα της οικονομίας ήταν όντως «τιτάνιο», όπως το χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός, γιατί εν τοιαύτη περιπτώσει τον μετέθεσε σε άλλο υπουργείο αντί να τον αφήσει να το ολοκληρώσει σε εκείνο όπου διέπρεψε; Αν πάλι απέτυχε στην οικονομία και ο πρωθυπουργός απλώς τον επαίνεσε για λόγους ευγένειας και τακτ, γιατί τον τοποθέτησε σε άλλο υπουργείο, αυτόν τον αποτυχημένο; Για να αποτύχει και στη νέα του θέση και να τα θαλασσώσει και σ’ αυτή;
Μένει κανείς εμβρόνητος με πόση ευκολία ένας υπουργός αναλαμβάνει τα κρίσιμα καθήκοντά του σ’ ένα υπουργείο εντελώς άσχετου αντικειμένου από εκείνο στο οποίο προΐστατο πριν από τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης.
Και ενώ για να αναλάβει κάποιος τραπεζικός υπάλληλος νέα καθήκοντα, τα οποία δεν γνωρίζει, χρειάζεται ενημέρωση ενός τουλάχιστον τριμήνου μέχρις ότου εξοικειωθεί επαρκώς με τις νέες αρμοδιότητές του, είναι απορίας άξιον πώς ένας υπουργός «Υγείας», λόγου χάριν, μπορεί αμέσως να αναλάβει τα καθήκοντα υπουργού Δημοσίας Τάξεως.
Γι’ αυτό οι ταλαίπωροι υπήκοοι -όχι πολίτες- τούτου του κράτους απομένουν με την πικρία ενός ακόμα εμπαιγμού της νοημοσύνης τους από τους διοικούντες τους, καθώς βλέπουν να επαναλαμβάνεται εις βάρος τους η λαϊκή ρήση: «Αλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».
Φοιβος I. Πιομπινος / Αθήνα
Η πλατεία
Κύριε διευθυντά
Οι καταστροφές που έγιναν στην πλατεία Συντάγματος στο όνομα της «Διαμαρτυρίας» δεν ήταν μόνο υλικές. O τουρισμός, μία από τις κυριότερες πηγές πλούτου της χώρας μας (μετά τη ναυτιλία) υπέστη βαρύ πλήγμα που θα χρειαστεί πολύς καιρός για να γιατρευτεί.
Είναι νόμος του κράτους ότι δεν δικαιούται κανείς να καταλαμβάνει χώρους που ανήκουν στο Δημόσιο.
Αντίθετα από τις αποτυχημένες προσπάθειες της αστυνομίας να εκκενώσει την πλατεία, προτείνω μια λύση αναίμακτη, φτηνή και ιδίως οικολογική. Ούτε κλομπ, ούτε χημικά.
Μερικές αντλίες της πυροσβεστικής να πάνε και να καταβρέξουν τους καταληψίες.
Τώρα που πιάνουν και οι ζέστες, θα είναι σωτήριο για πολλούς κατασκηνωτές, ταυτόχρονα δε θα πλυθεί και η πλατεία. Μπορούμε μάλιστα να το διαφημίσουμε ως τουριστικό χάπενινγκ με ελεύθερη συμμετοχή.
Σημείωση: Στην Τουρκία, για να διαλυθούν ανεπιθύμητες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας χρησιμοποιούν το ίδιο μέσο: Νερό της πυροσβεστικής. Μόνο που εκεί χρωματίζουν το νερό.
Γιωργος Ζαμπικος – (Διαμαρτυρόμενος επίσης)
Τέχνη, φιλοπατρία και ήθος
Κύριε διευθυντά
Αυτό το τρίπτυχο ήρθε στο μυαλό μου διαβάζοντας την αγγελία του θανάτου του κορυφαίου σκηνοθέτη Μιχάλη Κακογιάννη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει Ελληνας ή και απλώς Φιλλέληνας που, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε συγκεκριμένη ιδεολογική του σκοπιά, να μην αισθάνεται το βάρος της απώλειας του μεγάλου δημιουργού και αγωνιστή της Δημοκρατίας.
Τον Δεκέμβρη του 2010 επισκεπτόμενος μαζί με την 16χρονη τότε κόρη μου το Ιδρυμα που φέρει το όνομά του για μια συναυλία μπαρόκ μουσικής, ύστερα από αναφορά σε ταινίες του, που δεν είχε δει όπως και τα πιο πολλά παιδιά άλλωστε, πριν προλάβω να της εξηγήσω το τι σημαίνει για εμάς τους μεγάλύτερους το όνομα Κακογιάννης ιδού σε καροτσάκι μαζί με την ακατάβλητη σύζυγό του ο σκηνοθέτης στην πρώτη γραμμή για να τιμήσει σολίστες και κοινό που τον τίμησαν.Δεν χρειάστηκε να ειπωθεί τίποτα παραπάνω…
Δάσκαλε σε ευχαριστούμε για όλα!
Δ. Καραγιαννακης – Καθηγητής ΤΕΙ Κρήτης – Ηράκλειο